මන්දාරම් අහස යට -හතලිස් හත් වන කොටස

අවිශ්කගේ දුරකථන ඇමතුම ඉවර කරපු අසේලිට දැනුනේ මහා හිස්කමක්.මහ දවාලේ වුනත් අහසත් කලු කරලා හුලගක් හමාගෙන ගියේ අසේලිගේ හිතේ දුක අහසටත් තේරිලා වගේ.

වටේට කලු කරගෙන සීතල හුලගක් හමාගෙන යද්දි කොළඹ හතේ විශ්ව විද්‍යාල බස් හෝල්ට් එක ලග අසේලි හිටගෙන හිටියේ එතනින් යන බස් දිහාවවත් බලන්නේ නැතුව.අසේලිගේ හිත කිසිම හැගීමක් නැතුව හිස් වෙලා තිබුනා.බෝඩිමට යන බස් දෙක තුනක්ම එතනින් ගියත් අසේලි ඒ දිහා බලාගෙන හිටියා මිසක් බස් එකට නැග්ගේ නෑ.

' ආදිත්‍ය මං ගැන අහලා නෑලු.එයාට මාව අමතක වෙලාද? නැත්තම් අමතක කරලාද?' අසෙලිගේ හිතේ තිබුනේ ඒ ප්‍රශ්නේ විතරයි.එක පාරටම ඇහුනු මහා අකුණු සද්දෙට අසේලි ගැස්සිලා ගියා.

"කොටුව...කොටුව..කොටුව...නගින්න...නගින්න..." එයා ලග ඉදන්ම කෑගහන කොන්දොස්තර දිහා ටිකක් වෙලා බලන් හිටපු අසේලි බස් එකට නැග්ගා.

බස් එකට නැගලා ජනේලේ ලග ශීට් එකක වාඩි වුනු අසේලි ජනේලෙන් එලිය බලාගත්තා.වටේම කලු කරලා තිබ්බේ මහ වැස්සක පෙරනිමිති කියන්න වගේ.ඒත් අසේලිගේ හිතේ ඒ කිසිම දෙයක් තිබ්බේ නෑ.කලු කරලා තිබ්බ අහස දිහා බලාගෙන හිටපු අසේලි එක පාරටම කලබල වුනේ දුරකථනය නාද වෙන හඩින්.

"හෙලෝ..."

"හෙලෝ අසේලි කොහෙද ඉන්නේ" දුරකථනයෙන් ඇහුනේ නෙහාරාගේ කටහඩ.

"බස් එකේ"

"තාම බස් එකේද? මං මේ කියන්න කතා කරේ අනේ සුදෝ මං උදේ හෝදලා දාපු රෙදි ටික ගන්නවද ඇතුලට"

"හා"

"ඇයි? මොකද වුනේ? " අසේලිගේ කටහඩේ වෙනස නිසා නෙහාරා ඇහුවේ.

"මුකුත් නෑ.මේ මං බහින්න හදන්නේ.රෙදි මං ගන්නම්" එහෙම කියපු අසේලි දුරකථනය විසන්ධි කරා.

බෝඩිම ලගින් බස් එකෙන් බැහැපු අසේලි නෙහාරාගේ රෙදි ටිකත් අරගෙනම ඇතුලට ආවා.රෙදි ටික ඇද උඩින් දාපු අසේලි ඇද උඩ වාඩි වුනා.

"ඔයා ඇත්තටම මාව අමතක කරාද?" අසේලි තමන්ගෙන්ම ඇහුවා.ඒත් එක්කම මෙච්චරවෙලා හිරකරගෙන හිටපු කදුලු බිංදුවක් කම්මුල දිගේ බේරිලා ගියා.

"ඔයා...ඔයා...කොහොමද එහෙම අමතක කරන්නේ? මාව බලන්න ගහක් දිගෙත් ආවා එදා.මහ වැස්සෙත් ආවා.මාව බේරගන්නත් ආවා.ඒ හැමපාරම ඇවිත් මේ සැරේ ඔයා මාව අතෑරලම දාලාද? " අසේලි තමන්ටම කියාගත්තේ කදුලු වලින් මූණ තෙමෙද්දි.

දුරකථනය අතට ගත්ත අසේලි දුරකථනයේ ඉදිරිපස තිරය දිහා බලන් හිටියා.ආදිත්‍ය ත් අසේලිත් මුලින්ම කලුතර බෝධිය ලගදි ගත්ත ජායාරූපය දිහා අසේලි බලන් හිටියේ සිහින් ඉකියක් උගුරෙන් පිටවෙද්දි.

"එක අතකට ඔයා හරි...මං වගේ කෙල්ලෙක් එක්ක ඉදලා ඔයාට කරදර විතරයි.ඔව් ඒක හරි" අසේලි කිව්වේ අමාරුවෙන් ඇස් වල කදුලු පිහිදගන්න ගමන්.ආයෙත් ටික වෙලාවක් තිරය දිහා බලන් හිටපු අසේලි සුසුමක් හෙලුවා.

"අනේ....ඊලග සැරේ බස් එකේ ඔයාට ටිකට් ගන්න හිටියේ මමනේ...අනේ එන්නකෝ ඒ ටිකට් එක අරන් මාත් එක්ක බස් එකේ යමු" ඉකියකුත් එක්කම තමන්ටම එහෙම කියාගත්ත අසේලි මහා හඩින් හඩාගෙනම ඇද උඩට වැටුනා.

කොයිතරම් වෙලා ඇඩුවද කියලා අසේලිට මතකයක් තිබ්බේ නෑ.අඩලා මහන්සියටම අසේලිට නින්ද ගියේ නෙහාරාගේ රෙදි ගොඩ උඩමයි.හවස් වෙලා තෙමීගෙන බෝඩිමට ආපු නෙහාරා බෝඩිමේ දොර ඇරියේ අසේලිට බැන බැනමයි.

"මොකද බං මේක ඇතුල මෙච්චර කරුවල.ලයිට් කපලාද?"එහෙම කියාගෙනම කාමරේ ලයිට් දාපු නෙහාරා දැක්කේ ඇදගෙන ආපු ඇදුම පිටින්ම ඇද උඩ නිදාගෙන ඉන්න අසේලිව.හෙමීට ඇද ලගට ගියපු නෙහාරා අසේලිගේ නලලට අත තිබ්බා.

"පව්...මේ කෙල්ල හිතේ තියාගෙන නහිනවා.මේ අදත් අඩලා.කොට්ටෙත් එක්ක තෙතයි" නෙහාරා තමන්ටම කියාගත්තේ අසේලි දිහා දුකෙන් බලන ගමන්.

"අසේලි....නැගිටින්න"  නෙහාරා කිව්වේ අසේලිගේ ඔලුව අතගාන ගමන්.

"ම්ම්ම්..." අසේකි සද්දයක් කරත් ඇස් ඇරලා බැලුවේ නෑ.

"නැගිටහන් සුදෝ..මෙන්න මං රෑට කන්න ආප්ප ගෙනාවා.නැගිටින්න.කාලා පාඩම් කරමු" නෙහාරා කියද්දි අසේලි ඇස් ඇරලා බැලුවා.

"වොශ් දාගෙන එනවද ඔයා?" නෙහාරා ආයෙත් ඇහුවේ අසේලිගෙන් උත්තරයක් නැති නිසා.

"ඔයා යන්න" අසේලි කිව්වේ සුසුමක් හෙලන ගමන්.

"හරි ඔයා එතකම් කෑම ලෑස්ති කරන්න.අන්න නෝට්ස් ටික පොත ඇතුලේ.ඕනේ නම් ගන්න"නෙහාරා කිව්වේ නාන කාමරේට යන ගමන්.

ඇද උඩ තිබුනු නෙහාරාගේ පොත අතට ගත්ත අසේලි ආයෙත් සුසුමක් හෙලුවා.ඒ වෙද්දි ඉතුරු වෙලා තිබුනේ තවත් එක විශයක් විතරයි.පහුවදා ඒ විශයත් ලියලා ගෙදර යන්නයි නෙහාරායි අසේලියි හිතාගෙන හිටියේ

හිතුවා වගේම පහුවදා විභාගේ ඉවර වෙලා දෙන්නත් එක්ක කලුතර බස් එකක නැග්ගේ ගෙදර යන්න.කලින් දවසේ හවස ඉදන්ම අසේලිගේ හැසිරීමේ වෙනසක් නෙහාරාට පෙනුනත් ඒ ගැන අසේලිගෙන් අහන්න නෙහාරා බය වුනා.

:ඊයේ කතා කරපු තරම්වත් අද කතාවක් නෑ.අහන්නත් හිතයි මොකද කියලා.නෑ එක්කෝ ඕනේ නෑ.ඕක අහන්න ගිහින් ආයෙත් හිත රිදුනොත් එහෙම.අඩවන්න ඕනේ නෑ.විහාරාට කියනවා හෙට අහන්න කියලා.ගෙදරනේ ඉන්නේ ඇඩුවත් මොකෝ.'නෙහාරා හිතුවේ එහෙමයි.

බස් එකේ එන අතරදිත් නෙහාරායි අසේලියි අතර කතාවක් වුනේම නැති තරම්.ටිකක් වෙලා ඉදලා නෙහාරාම කතාව පටන් ගත්තේ අසේලිගේ නිශ්ශබ්දතාව නැති කරන්න හිතාගෙන.

"සති 3ක්ම නිවාඩු මේ සැරේ.මොකද කරන්න ඉන්නේ" නෙහාරා අහද්දි අසේලි ලාවට හිනා වුනා.

" දන්නේ නෑ නෙහාරා.නංගිගේ විභාගෙත් ඉවර වුනානේ.ඒ නිසා ගෙදරින් ප්ලෑන් කරලා ඇත්තේ ට්‍රිප් එකක්"

"කොහේ වගේද යන්නේ?"

"දන්නේ නෑ.දවස් දෙකක් තුනක් තමා කොහොමත්.අයියට නිවාඩු නෑනේ"

"හ්ම්ම්...ඔව් නේද?" එහෙම කියපු නෙහාරා අසේලි තවත් දෙයක් කියනකම් බලන් හිටියත් අසේලි ඇස් වහගෙන ශීට් එකට හේත්තු වෙනවා දැකපු නෙහාරා සුසුමක් හෙලුවා.

'අනේ මං දන්නේ නෑ මේ මොකද කියලා එක පාරට වුනේ.විහාරාට කියන්න ඕනේ විස්තරේ' එහෙම හිතපු නෙහාරා විහාරාට විස්තරේ කියලා කෙටි පණිවිඩයක් යවලා ශීට් එකට ඔලුව තියාගත්තා.

පුරුදු විදියටම අසේලිව එක්කගෙන යන්න කලුතර බස් නැවතුමට නිමන්ත ඇවිත් හිටියා.

"මොකෝ මේ?" කාර් එකේ ගෙදරට යන ගමන් නිමන්ත ඇහුවේ අසේලිගේ අසාමාන්‍ය නිශ්ශබ්දතාව නිසා.

"මහන්සියි අයියා" අසේලි කියද්දි නිමන්ත හිනා වුනා.

"එහෙම තමයි විභාග ලියද්දි.ඔන්න මහන්සිය නැති වෙන්නත් එක්ක අපි මරු ගමනක් ලෑස්ති කරා."

"ඒ කොහෙද?"

"නුවර...අපේ නුවර ගෙදර.සතියක් විතර එහේ ඉදලා ඇවිදලා එහෙම එන්න හිතාගෙන ඉන්නේ" නිමන්ත කියද්දි අසේලි ගැස්සිලා ගියා.

'නුවර ගෙදර? මගේ අතීතය තියෙන ගෙදර. මගේ විතරක් නෙවෙයි.ආදිත්‍යගෙත්.මට ආදිත්‍යව මුලින්ම හම්බුනු ගෙදර" අසේලි එහෙම හිතද්දි අසේලිගේ ඇස් වලින් කදුලක් ගලාගෙන ගියා. 

*****************************************

ඔන්න අදත් කොහොමහරි කොටසක් ගෙනාවා.

දැන් අසේලිගේ ඒවා ඇති නේද? අපි බලමු රට ගියපු ආදිත්‍යට මොකද වුනේ කියලා.

ඊලගට කෝ බලන්න නෙහාරා වගේ යාලුවෙක් ඉන්න අය අත උස්සන්න බලන්න 

මට ඉන්නවා ඒ වගේ යාලුවෝ.මේ නෙහාරා හැදුවේ ඒ අය කීපදෙනෙක්ම එකතු කරලා ❤️

ඉක්මනින් හම්බෙමු

ආදරෙන් ඉන්න ❤️

මන්දාරම් අහස යට - හතලිස් හය වන කොටස

නඩුවට වෙලාව තිබුනේ උදේ 11ට වුනත් අසේලි අම්මයි තාත්තායි එක්ක කලින්ම උසාවියට ගියා.එයාලා උසාවියෙන් එලියේ බලාගෙන ඉන්න වෙලාවේ තමයි අසේලිව පැහැරගත්ත කට්ටියව පොලිස් ජීප් එකකින් උසාවියට අරගෙන ආවේ.

පොලිස් ජීප් එකෙන් මුලින්ම බැස්සේ ගගන.ගගනට පිටිපස්සෙන් ජීප් එකෙන් බැහැපු දෙන්නා දැකපු අසේලිගේ ඇස් ලොකු වුනා.

"ඇයි දූ" ජයවර්ධන ඇහුවේ අසේලිගේ මූණ වෙනස් වෙනවා දැකලා.

"අර...අර දෙන්නා" අසේලි කිව්වේ පොලිස් ජීප් එක දිහාටත් අත දික් කරන ගමන්.

"ආ...ඔව්...මට ඒක කියන්න අමතක වුනානේ.අසේලිව කලින් සැරේ පැහැරගත්ත අයම තමයි මේ සැරෙත් අරන් ගිහින් තියෙන්නේ" මෙච්චර වෙලා සද්ද නැතුව හිටපු නීතිඥ මහත්තයා කිව්වේ අසේලි පෙන්නපු අය දිහා බලාගෙනමයි

"ඉතින් ඇයි මේ එයාලා අපේ සුදූ දූ පස්සෙම පන්නන්නේ" ජනිතා අහද්දි ජයවර්ධන ත් ඔලුව වැනුවා.

"එයාලා කියන විදියට පලවෙනි දවසේ අසේලි රෑක තනියෙන් ඉන්නවා දැකලාලු අරන් යන්න හිතිලා තියෙන්නේ" නීතිඥ මහත්තයා එහෙම කියද්දි අසේලිට මතක් වුනේ එදා ආදිත්‍ය එක්ක බස් එක කැඩිලා ගියපු ගමන.එදත් එයා එක්ක ආදිත්‍ය හිටියා කියලා මතක් වෙද්දි අසේලිගේ ඇස් වලට කදුලු පිරුනා.

"ඒ කවද්ද" ජනිතා ඇහුවේ පුදුමයෙන්.

"බස් එක කැඩිච්ච දවසක්.අර නිමන්ත ගිහින් එක්කගෙන ආවේ" ජයවර්ධන ඒක කිව්වේ ඕනවට එපාවට වගේ.

"ඉතින් ඊට පස්සේ දවසක අසේලි පාරේ ඉන්නවා දැකලා ඒ ලොක්කාගේ ගෝලයෙක් තමා අසේලිව උස්සලා තියෙන්නේ.හිතාගන්න පුලුවන්නේ මොකටද කියලා" නීතිඥ මහත්තයා කිව්වා.

"ඉතින් එතකොට මේ ආයේ ආයෙත් මොකද? මොන තරහක්ද පිරිමහන්නේ මගේ දරුවාගෙන්.රටේ ලොකේ ගෑනු නැතුවද?" ජනිතා කිව්වේ තරහෙන්.

"මේකනේ මිසිස් ජයවර්ධන.එදා සිද්දියේදි හදිස්සියේ ම පොලීසියෙන් ඒ හෝටලේට ආවානේ.එකෙන් මෙයාලාගේ ගණිකා ව්‍යාපාර විතරක් නෙවෙයි කුඩු බිස්නස් එකකුත් මාට්ටු වෙලා.පාඩුව කෝටි ගානක්ලූ.ඒ විතරක් නෙවෙයි.මුන්ගේ ලොක්කාත් මාස ගානක් හිරේ ඉදලා.අමාරුවෙන් ඇප පිට එලියට අරන් තියෙන්නේ.ඒ තරහට තමයි මේ සැරේ උස්සලා තියෙන්නේ.පාඩමක් උගන්නන්න" නීතිඥ මහත්තයා පැහැදිලි කරා.

"දැන් එහෙනම් මේ ආයෙත් ඕක වේවිද?" අසේලි ඇහුවේ බයෙන්.

"නෑ නෑ පිස්සුද දූ.මේ සැරේ අතට අල්ලගත්තානේ සෙට් එකම.ආයේ ලේසි වෙන්නේ නෑ" ජයවර්ධන කියද්දි නීතිඥ මහත්තයත් ඔලුව වැනුවා.

"ඔව් මේ සැරේ හොර සල්ලි තොගේකුත් අල්ලගත්තා.මෙයාලාට ලේසි වෙන්නේ නෑ.උන් එක්ක ඉදලා පස්සේ අයින් කරලා දාපු දෙන්නෙකුත් ඉන්නවා සාක්ශි දෙන්න.ඒ නිසා මේ සැරේ නම් කෙලින්ම හිරේ තමයි" නීතිඥ මහත්තයා කිව්වේ හොද විශ්වාසයකින්.

කිව්වා වගේම ඒ උදව් කරපු අයට වසර 10ක සිරදඬුවම් වගේම ගගනට,කපිලට වගේම මේකේ ලොක්කට ජීවිතාන්තය දක්වාමත් සිර දඩුවම් නියම වුනා.උසාවියෙන් එලියට ආපු අසේලි දැක්කේ නිශාන්ත සූරියබණ්ඩාර එයාගේ වාහනේට නගිනවා.ඒත් එක්කම අසේලිට මතක් වුනා අද ආදිත්‍ය ඕස්ට්‍රේලියා වට පිටත් වෙන බව.

"අනේ....ආදිත්‍යට ඉක්මනට හොද වෙලා ලංකාවට එන්න.මාව අමතක කරත් කමක් නෑ.ඔයා සනීප වෙන්න" අසේලි තමන්ටම කියාගත්තේ කම්මුල් දිගේ බේරිලා යන කදුලු පිහිදගන්න ගමන්.

තවත් සතියක් විතරම ගෙදරට වෙලා හිටපු අසේලි ආයෙමත් කැම්පස් යන්න පටන් ගත්තා.සෑහෙන දවසක් වැඩ පාඩු වුනු නිසායි විභාගය ලග නිසායි අසේලිට සෑහෙන පාඩම් කරන්න දේවල් තිබුනා.ඒ නිසාම වෙච්ච දේවල් හිතන්න අසේලිට කාලයක් තිබුනේ නෑ.

"අම්මෝ...යන්තම් ඒ පේපර් එකත් ඉවරයි" නෙහාරා කිව්වේ අසේලිගේ අතේ එල්ලෙන ගමන්.

"හ්ම්ම්..."

"මොකද බං වෙලා තියෙන්නේ.බැලුවොත් ඇත්තම් හ්ම්ම් ගානවා" නෙහාරා කියද්දි අසේලිට හිනා ගියා.

"නැත්තම් වෙන මොකක් කියන්නද"

"වෙනදා වගේ ඉන්නවකෝ ජොලියේ විහිලුවක් කරගෙන" නෙහාරා කිව්වේ අසේලිගේ මූණට එබෙන ගමන්.

"එයා කොහේ හිනා වෙලා ඉන්නද.හෘද සාක්ශිය වද දෙනවා ඇති" පිටිපස්සෙන් ඒ ඇහුනු සද්දෙට නෙහාරා හැරිලා බැලුවා.එතන හිටගෙන හිටියේ ගගනගේ කණ්ඩායමේ ගෑනු ලමයි කීපදෙනෙක්.

"ඔව් එක කොල්ලෙක් හිරේ යවලා තව කොල්ලෙක් ලෙඩෙක් කරලා මෙයා මෙතන විභාග ලියනවා" තව ගෑනු ලමයෙක් කිව්වේ අසේලිට රවන ගමන්.

"අනේ මේ අක්කේ නොදන්න ඒවා කතා කරන්න එපා" නෙහාරා එතන ඉදන්ම ටිකක් සද්දෙන් කියද්දි අසේලි නෙහාරාගේ අතින් අල්ලගත්තා.

"මොකක්ද නොදන්න ඒවා.ඇයි අපි බොරුද කිව්වේ?" එතන හිටපු ගෑනු ලමයෙකුත් සැරෙන්ම කියද්දි අසේලි නෙහාරාගේ අතින් ඇද්දා

"අනේ යමුකෝ නෙහාරා.."

"ඒ මොකටද එක එකාට බයේ යන්නේ.අතාරිනවා මං දෙකක් කියලා එන්න.නැත්තම් මං මෙතන ඉදන්ම කියනවා" නෙහාරා කිව්වේ තරහෙන් වෙව්ලන ගමන්.

"බයේ නෙවෙයි දෙයියනේ...අනේ යමුකෝ" ඒ සැරේ එහෙම කියද්දි අසේලිගේ ඇස් වලින් කදුලක් වැටුනේ අසේලි නොදැනුවත්වමයි.ඒ කදුල දැකපු නෙහාරා හොද හුස්මක් හෙලුවා.

"හරි එනවා යන්න" එහෙම කියන ගමන්ම නෙහාරා හැරුනේ අසේලිගේ අතිනුත් ඇදගෙනමයි.නෙහාරා අසේලි එක්ක එතනින් යද්දිම පිටිපස්සෙන් තවත් ක්ටහඩවල් ඇහෙන්න ගත්තා.

"මෝකෝ නංගි යන්නේ? ඇත්ත දරාගන්න බැරුවද?"

"ඊයා බං ඇති ලස්සනකුත් නෑ.හිතන් ඉන්නේ එංගන්තෙන් බැහැලා කියලා"

"කියලා වැඩක් නෑ.අපටත් ලැජ්ජයි මුන්ගේ වැඩ නිසා"

පිටිපස්සෙන් ඒ කියන කතා ඇහෙන නොඇහෙන ගානට අසේලිත් නෙහාරත් ඉක්මන් ගමනින් විශ්ව විද්‍යාල ගේට්ටුව ලගට ගියා.

"තරහද?" අසේලි ඇහුවේ ගේට්ටුව ලග අහක බලාගෙන ඉන්න නෙහාරාගෙන්.

"ඔව්..උඹ ඇයි මාව නැවැත්තුවේ.උඹට බැරි නම් මං හරි හොද දෙකක් කියනවනේ.උන් කියන කියන ඒවා අහගෙන ඉන්නේ මොකටද අපි.අනික මේ උඹටත් මොනා වෙලාද.උන් එච්චර දේවල් කියද්දි අහගෙන ඉන්නේ උඹට පිස්සුද?" නෙහාරා කියවගෙන යද්දි අසේලි සුසුමක් හෙලුවා.

"ඕවට කෑගහලා මොකටද නෙහාරා.මං ගැන දන්න කෙනා දන්නවා.නොදන්න කෙනාට කොච්චර කිව්වත් ඔච්චර තමයි.මට දැන් ඕවා වැඩක් නෑ" අසේලි කියද්දි  නෙහාරා අසේලිගේ අතින් අල්ලගත්තා.

"ඔයාට වැඩක් නැති වුනාට මට වැඩක් තියෙනවා.අද මං නැවතුනා.හෙටත් උඹ ලග ඉන්නවා නම් මං නවතින්නම්.හැබැයි මං දවසක හොද දෙකක් කියන එක කියනවාමයි ඕවා කියන අයට"

"කාටද මොනවද කියන්නේ?" පිටිපස්සෙන් ඇහුනු ජීවකගේ කටහඩ නිසා දෙන්නම පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවා.

"ආ...ඔන්න ආවා වීරයා.මොකද කියන්නේ කියන්නද මෙයාට.මෙයා නම් ආයේ මං වගේ නිකන් ඉන්න එකක් නෑ" නෙහාරා ඇහුවේ අසේලිට ඇහැක් ගහන ගමන්.

"එපා...."අසේලි කලබලෙන් කිව්වේ නෙහාරා ජීවකට නොකියන දෙයක් නැතිබව දන්න නිසා.

"මොකක්ද ඒ මට කියන්න එපා එක"ජීවක ඒ සැරේ ඇහුවේ කුතුහලයෙන්.

"මුකුත් නෑ මුකුත් නෑ.මේ ඔයාලා දෙන්නා ගිහින් පාඩම් කරන්න.මං බෝඩිමට යනවා" අසේලි කියද්දි නෙහාරා රැව්වා.

"ඇයි අනේ...යමුකෝ...ගිහින් පාඩම් කරමු"

"ඒකනේ අසේලි යමු.මෙයා එක්ක තනියෙන් මට පාඩම් කරන්න බෑ" ජීවක කිව්වේ නෙහාරා දිහා හොරෙන් බලන ගමන්.

"ඉතින් මේ ඔයා හිතුවද මං මේ ඔයා එක්ක පාඩම් කරන්න මග බලාගෙන ඉන්නවා කියලා.මටත් බෑ ඔයා එක්ක පාඩම් කරන්න."

"අනේ මේ මේ විකාර නැතුව දෙන්නා ගිහින් පාඩම් කරන්න.මගේ ඔලුව කැක්කුමයි.දැන් ටිකක් නිදාගෙන රෑට පාඩම් කරනවා"

"මොකෝ ඔලුව කැක්කුම.පැනඩෝල් ගෙනත් දෙන්නද? දවල්ට කෑවද?"  ජීවක ඇහුවේ කලබලයෙන්

"හා...හා...එයා දවල්ට කාලා ඉන්නේ.පැනඩෝල් බෝඩිමේ ඇති.ඔයා කරදර වෙන්න එපා එයා ගැන.මං බලාගන්නම්" නෙහාරා කියද්දි අසේලිට හිනා ගියා.

"මෙන්න මේ ලෙඩා හිනා වෙනවා" ජීවක කිව්වේ හිනා වෙන අසේලි දිහා බලාගෙන.

"හිනා යනවනේ ඔයාලා දෙන්නාගේ විකාර වලට.ගිහින් පාඩම් කරන්න.ශෝර්ට් නෝට් එක හදලා මටත් දෙන්න.මං යනවා" අසේලි කිව්වේ යන්න පිටත් වෙන ගමන්.

"හරි පරිස්සමෙන් යන්න.මට කෝල් කරන්න හොදේ" නෙහාරා කියද්දි ජීවක හිනා වුනා.

"ඔයාට කෝල් කරොත් වෙන්නේ ඔලුව කැක්කුම වැඩි වෙන එක.දැන් වුනත් එයා යන්නේ ඔයා එක්ක ඉදලා එපා වෙලා"

"අනේ මේ...එයා යන්නේ ඔයා ආපු නිසා.මෙච්චර වෙලා ශෝක් එකට හිටියා" නෙහාරාත් පරදින්න ලෑස්ති වුනේ නෑ.

ජීවකගෙයි නෙහාරාගෙයි රණ්ඩුව අහගෙනම අසේලි විශ්ව විද්‍යාලයෙන් පිටත් වුනේ බෝඩිමට යන්න.

'ආදිත්‍ය හිටියා නම් එයාත් මාත් එක්ක ඉදිවි.කතා කරාවි හොයලා බලාවි.අනේ ආදිත්‍ය දැන් මාස දෙකකුත් වුනා. ඔයාට කොහොමද දැන්' අසේලි හිතුවේ ඇස් වල කදුලු පිරෙද්දි.

එත් එක්කම ආපු අදහසක් නිසා අසේලි බෑග් එකෙන් ජංගම දුරකථනය එලියට ගත්තා.ඒකෙන් අවිශ්කගේ අංකය හොයාගත්ත අසේලි දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තා.කීප වතාවක් නාද වුනාට පස්සේ ඇමතුම සම්බන්ද වුනා.

"හෙලෝ..."

"හෙලෝ...අවිශ්ක.මං අසේලි"

"මං දන්නවා.මං ලග නම්බර් එක තියෙනවා.අම්මෝ මොකද මේ කාලෙකින් මතක් වෙලා"

"අනේ කාලෙකින් නෙවෙයි අවිශ්ක.මතක් වෙනවා"

"ඔව් ඔව් මට විහාරා කියනවා ඔයා ගැන.මාත් කතා කරන්න හිටියේ ආරංචියක් කියන්න"

"ඒ මොකක්ද?" අසේලි ඇහුවේ නොඉවසිල්ලෙන්.

"ආදිත්‍යව හොස්පිට්ල් එකෙන් රිලීස් කරලා ගිය සතියේ.දැන් ගෙදර ඉන්නේ"

"අනේ....කොච්චර දෙයක්ද?"

"ඔව්...දැන් හොදයි මිනිහට.හොදට කතා කරන්න පුලුවන්.ඒත්..."

"ඇයි ඒත්"

"ඕකනේ ඉතින් කියලා ඉවර කරන්න දෙන්නේ නෑනේ.ඒත් තාම හොදටම කකුල් ෆිට් නෑලු.ගේ ඇතුලේ ඇවිදිනවලු.ට්‍රේන් කරනවලු ගෙදරටම ඇවිත්.තව සති දෙකක් විතර යාවිලු හොදටම හොද වෙන්න"

"අනේ....ලොකු දෙයක් අවිශ්ක.මං හරි බයේ හිටියේ" අසේලි කිව්වේ සැනසීමෙන්.

"දැන් බය වෙන්න දෙයක් නෑනේ"

"මේ තව දෙයක්.ආදිත්‍ය මාව...මතක් කරේ නැද්ද?" අසේලි අහද්දි අවිශ්ක නිහඩ වුනා.

"අන්න ඒක නම් මටත් ප්‍රශ්නයක් අසේලි.මං කීප සැරයක්ම ආදිත්‍ය ට ඔයා ගැන කියන්න හැදුවත් මිනිහට ඔයා ගැන දැනගන්න උවමනාවක් තිබුනේ නෑ.පස්සේ මට ලොකු අම්මා කිව්වා ආදිත්‍ය ඔයා ගැන කියනවට කැමති නෑ කියලා.ඉතින් ඒ නිසා මං කිව්වෙත් නෑ." අවිශ්ක කියද්දි අසේලි මුකුත්ම කිව්වේ නෑ.

"හෙලෝ....අසේලි...." අවිශ්ක ආයෙමත් කිව්වේ අසේලිගෙන් සද්දයක් නැති නිසා.

"හෙලෝ...ආ...මේ....අවිශ්ක මං එහෙනම් තියන්නම්.මං මේ බෝඩිමට යන ගමන්"

"හා හරි බායි" අවිශ්ක කිව්වත් ඒ වෙද්දිත් දුරකථනය විසන්ධි වෙලා ඉවරයි.

******************************************

ඊලග කොටසින් හම්බෙමු

ආදරෙන් ඉන්න ❤️

මන්දාරම් අහස යට - හතලිස් පස් වන කොටස

කොහොම හරි මේ ඔයාගේ ජරමරේ නිසා අමාරුවේ වැටුනේ ආදි තමයි නේද?" මේධාවි දීපු පලතුරු යුශ එකත් බොන ගමන් දේදුණු කියද්දි අසේලි ගැස්සිලා දේදුණු දිහා බැලුවා.

"ඇයි ඔයා එහෙම කියන්නේ?" අසේලි ඇහුවේ වෙව්ලන කටහඩින්.

"නෑ ඉතින් බලන්නකෝ ආදි ට වෙලා තියෙන දේ? කතා කරන්නෙවත් නෑනේ" දේදුණු කියාගෙන යද්දි අසේලි වගේම මේධාවිත් බලාගෙන හිටියේ පුදුමයෙන්.ආදිත්‍ය ඉස්පිරිතාලේ කියලා මිසක් මේ වගේ තත්වයක් ගැන මේධාවි වුනත් දැනගෙන හිටියේ නෑ.

"ඒ....ඒ කියන්නේ? ආදිත්‍ය ඩිස්චාර්ජ් කරලා නැද්ද?" අසේලි කලබලයෙන් ඇහුවේ මේධාවි දිහාත් බලන ගමන්.

"හෙට ඩිස්චාර්ජ් කරනවා ඕස්ට්‍රේලියා ගෙනියන්න"

"ඇ...ඇයි ඒ? එහේ ගෙනියන්නේ"

"අයියෝ අසේලි මහ ලොකුවට ආදි ගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් කිව්වට ඔයා කිසි දෙයක් දන්නේ නෑනේ"

"මොනවද මේ කියන්නේ ඔයා? කියන දෙයක් කෙලින් කියන්න" මේධාවි අහද්දි දේදුණු මේධාවි දිහා බැලුවා.

"ඔයාලා මේ කියන්නේ ඔයාලා ආදි ගේ තත්වේ ගැන දන්නේ නෑ කියලද?" ඒ සැරේ නම් දේදුණු ඇහුවේ ටිකක් පුදුමෙන්.

"නෑ...ආදිත්‍යට මොකක්ද වෙලා තියෙන්නේ?" අසේලි ඇහුවේ කලබලෙන්.

"ආදි ට බ්‍රේන් ඩැමේජ් එකක් වෙලා එදා වැදුනු පාරෙන්.එයාට සිහිය තිබ්බත් කතා කරන්න ඇවිදින්න බෑ" දේදුණු කියන දේ අසේලි අහගෙන හිටියේ හීනෙන් වගේ.

"එහෙනම් ඩිස්චාර්ජ් කරන්නේ?" මේධාවි ඇහුවේ ඇස් දෙකත් ලොකු කරන් බලාගෙන ඉන්න අසේලි දිහා බලන ගමන්මයි.

"මෙහේ ට්‍රීට් කරන්න බැරිලු ආදි ට.ඒකයි ඕස්ට්‍රේලියා ගෙනියන්නේ"

"එයාට...එයාට...ගොඩක් අමාරුද?" අසේලි ඇහුවේ අමාරුවෙන්.අසේලිගේ රතු වුනු ඇස් දිහා ටිකක් වෙලා බලන් හිටපු දේදුණු කතා කරා.

"හ්ම්ම්...ICU ඉන්නේ" දේදුණු එහෙම කියනවත් එක්කම දේදුණු ගේ දුරකථනය නාද වුනා.

"හෙලෝ..." දේදුණු දුරකථනයට පිළිතුරු දෙන ගමන්ම ජනේලය ලගට ගියා.

ඇස් වලින් බේරුනු කදුලක් අසේලිගේ කම්මුල දිගේ බේරෙද්දි අසේලි ඔලුව පහළට හරව ගත්තා.

"අක්කා..." මේධාවි අසේලිගේ උරහිසට අත තිබ්බේ කණගාටුවෙන්.

"නෙත්මි...අපි යමුද?" දේදුණු ගේ කටහඩ ඇහෙද්දිම අසේලි කලබලයෙන් කදුලු පිහිදගන්න ගමන් දේදුණු දිහා බැලුවා.

"අපි ගිහින් එන්නම් අසේලි." දේදුණු කියද්දි අසේලි අමාරුවෙන් හිනා වුනා.

"තැන්ක් යූ ආවාට" අසේලි කියද්දි දොර ලගටම ගියපු දේදුණු හැරිලා බැලුවේ පුදුමෙන්.

දොරෙන් එලියට ඇවිල්ලත් දේදුණු ආයෙත් වැහුනු දොර දිහා බැලුවා.

"පුදුම කෙල්ලෙක්නේ..මං මෙච්චර ඒවා කියලත් මට තැන්ක් යූ කියන්නේ" දේදුණු තමන්ටම කියාගත්තේ පුදුමෙන්

"පුදුමයි නේන්නම්.ඔයත් මොනවද ඒ කිව්වේ? ඔයාට අදාල නෑනේ ඒවා" නෙත්මි කියද්දි දේදුණු නෙත්මි දිහා බැලුවා.

"ඔව්...ඒත් එයාව ආදි ට ගැලපෙන්නේ නෑ කියලා එයා තේරුම් ගන්න ඕනනේ"

"අනේ මං දන්නේ නෑ මේ හතර බීරී කතා.යමු යන්න" නෙත්මි කිව්වේ දේදුණු ගේ අතින් අදින ගමන්.

දේදුණු එතනින් පිටත් වෙද්දි කාමරේ ඇතුලේ හිටපු අසේලි මේධාවිට තුරුල් වෙලා අඩන්න ගත්තා.

"අනේ අක්කා...අඩන්න එපා.කවුද දන්නේ එයා කිව්වේ ඇත්තමද කියලා" මේධාවිට අසේලිව සනසන්න කියන්න පුලුවන් වුනේ එච්චරයි.මේධාවිගේ තුරුලෙන් ඔලුව ගත්ත අසේලි මේධාවි දිහා බැලුවා.ඇස් රතු වෙලා කදුලු වලින් පෙගිලා තිබ්බ අසේලිගේ මූණ මේධාවි අතගෑවේ දුකෙන්.

"මගේ ෆෝන් එක කෝ" අසේලි ඇහුවේ කදුලු අතරින්මයි.

"මගේ බෑග් එකේ.ඇයි?"

"දෙන්නකෝ" අසේලි කියද්දි මේධාවි ගිහින් බෑග් එකෙන් දුරකථනය අරන් ආවා.අසේලි දුරකථනයෙන් ආදිත්‍යගේ අංකය ඇමතුවේ හදවත ගැහෙද්දිමයි.

'අනේ....ආදිත්‍ය...බොරු නේද මේ දේදුණු කිව්වේ.ඔයා හොදින් නේද? අනේ ගන්නකෝ ෆෝන් එක' දේදුණු හිතුවේ කම්මුල් දිගේ කදුලු බේරිලා යද්දි.

"හෙලෝ..." දුරකථනයෙන් එක පාරටම ගෑනු කෙනෙක්ගේ කටහඩක් ඇහෙද්දි අසේලි කලබල වුනා.

"හෙලෝ..." අසේලි කිව්වේ හෙමීට.

"හෙලෝ...කවුද මේ කතා කරන්නේ?" ඒ ගෑනු කටහඩ ආයෙත් ඇහුවා.

"මේ...ආදිත්‍යගේ ෆෝන් එක නේද? ආදිත්‍ය ඉන්නවද?" අසේලි ඇහුවේ චකිතයකින්.

"මේ කවුද කතා කරන්නේ?"

"මං..මේ..මේ.." අසේලිට වචන පැටලුනේ ඒ කටහඩේ තියුණු බව නිසාමයි.

"අහ්...මේ අසේලිද?" ඒ ගෑනු කෙනා ආයෙත් අහද්දි අසේලි ගොලු වුනා.

'නම්බර් එක සේව් කරලානේ ඇත්තේ."අසේලිගේ හිත කිව්වා

"ඔව්ව්.." අසේලි අමාරුවෙන් කියාගත්තා.

"ආ...මං මේ කතා කරනකම් බලන් හිටියේ.දැන්ද මතක් වුනේ හොයලා බලන්න" ඒ ගෑනු කටහඩ සැරෙන් කියද්දි අසේලි තවත් පුදුම වුනා.

"මං මං මේ..." අසේලි කිව්වේ වෙව්ලන කටහඩින්.

"මං මං මේ මොකක්ද? මගේ දරුවට හෙන ගෙඩියක් පාත් කරවලා දැන් කතා කරන්නේ මොකටද? මොනවා කරගන්නද? මේ මං ආයෙත් කියන්නේ නෑ.ආපහු ආදි ට කතා කරලා මං නරකයි කියන්න එපා" මේ කියපු දේ වලින් කතා කරන්නේ ආදිත්‍යගේ අම්මා කියලා තේරුම් ගන්න අසේලිට අමාරු වුනේ නෑ.

"අනේ...ඇන්ටි...මං මේ කතා කරේ..." අසේලි ආයෙත් කතා කරන්න උත්සහ කරේ ඇඩුම් හඩ මැද්දෙමයි.

"මොකෝ ඒපාර අඩනවද? මේ ඇඩුවා කියලා රැවටෙන්න මං ආදි නෙවෙයි.ආයේ එහෙම මේ ෆෝන් එකට කතා කරනවා නෙවෙයි" ඒ සැරේ නම් අසේලිගේ ඇඩුම් හඩ දුරකථනය දිගේ ප්‍රියංකාට ඇහෙන්න ගත්තා.ඒ ඇඩුම් හඩට ප්‍රියංකාට අසේලි ගැන අනුකම්පාවක් ඇති වුනත් ප්‍රියංකා බුරුලක් පෙන්නුවේ නෑ.

"ආදි...ආදි...ට කොහොමද?" අසේලි ඇහුවේ අඩන ගමන්මයි.

"අපි එයාව හෙට ඕස්ට්‍රේලියා ගෙනියනවා.ආයේ මගේ දරුවට කිට්ටු වෙන්න හදන්න එපා.මේ කරපු ටික හොදටම ඇති.පිංසිද්ද වෙයි මගේ දරුවට පාඩුවේ සනීප වෙන්න දෙන්න" ප්‍රියංකා එහෙම කියද්දි ඒ කටහඩේ තිබ්බ වේදනාව අදුරගන්න අසේලිට අමාරු වුනේ නෑ.

"නෑ මං ආයේ කතා කරන්නේ නෑ.පරිස්සමෙන් ආදිත්‍යව බලාගන්න" ඒ ටික කියපු අසේලි දුරකථනය විසන්ධි කරේ මේධාවි පුදුමෙන් බලන් ඉද්දි.

දුරකථනය විසන්ධි කරපු අසේලි දුරකථනය මේධාවි අතට දුන්නා.

"ඇයි අක්කා? කවුද කතා කරේ?" මේධාවි ඇහුවේ කුතුහලයෙන්.ඒත් අසේලි ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන හිටියා මිසක් මේධාවිට උත්තරයක් දුන්නේ නෑ.

"අනේ අක්කේ කියනවකෝ...මොකද වුනේ" මේධාවි ඒ සැරේ ඇහුවේ අසේලිගේ උරහිසත් හොල්ලන ගමන්.

"එයාගේ අම්මා කතා කරේ" අසේලි කිව්වේ මේධාවි දිහා බලන්නෙවත් නැතුව.

"ඉතින්? "

"මං....මං නිසාලු මේක වුනේ.ආයේ කතා කරන්න එපා කිව්වා" එහෙම කියද්දි අසේලිගේ හඩ බිදිලා ගියා.කම්මුල් දිගේ කදුලු බේරෙන්න ගත්තත් අසේලි ඒ කදුලු පිහිදගන්නවත් උනන්දු වුනේ නෑ.දිගටම ජනේලෙන් එලිය බලන් ඉන්න අසේලි දැකලා මේධාවිටත් දැනුනේ ලොකු දුකක්.

"අක්කා...ඒත් ඔයා නිසා නෙවෙයි මේක වුනේ.ඔයා ඒක දන්නවනේ" මේධාවි උත්සහ කරේ අසේලිගේ හිත හදන්න.ඒත් තමන්ගේ හිතින්ම සැරින් සැරේ කෑගහන හඩ අසේලිට ඇහෙන්න වුනා.

'ඔව් ආදිත්‍ය ගේ අම්මා කියපු දේ ඇත්ත.උඹ තමයි ආදිත්‍ය ට මේ දේ කරේ' අසේලිගේ හිත අසේලිට දොස් කියන්න පටන් අරගෙනයි තිබුනේ.

"අක්කේ...කතා කරන්නකෝ අනේ.අඩන්න ඕනේ නම් අඩන්න.අඩලා හිතේ දුක නැති කරගන්න. ඔයා ඔහොම ඉන්නකොට මට බය හිතෙනවා" මේධාවි කියද්දි අසේලි මේධාවි දිහා බැලුවා.

" මට අඩන්නවත් අයිතියක් තියෙනවද මං දන්නේ නෑ නංගි.මේක මගේ වැරැද්ද.සම්පුර්ණයෙන්ම මගේ වැරැද්ද.ඉතින් මගේ වැරැද්දට මං වන්දි ගෙවන්න ඕනේ.මං අඩන්නේ නෑ.අඩලා දුක නැති කරගන්නේ නෑ මං.මගේ ආදිත්‍යට හොද වෙනකම් මේ දුක මගේ හිතේ තිබුනාවේ.මං අඩන්නේ නෑ.මේ දුක දරාගෙන ඉන්නවා මං.ඒක නැති වෙන්නවත් අඩු වෙන්නවත් ඉඩ දෙන්නේ නෑ මං" අසේලි එහෙම කිව්වේ කම්මුල් දිගේ බේරුනු කදුලු පිහිදගන්න ගමන්.

ඒත් එක්කම ඇහුනේ දොරට තට්ටු කරන හඩක්.මේධාවි දොර ලගට ගියේ දොර අරින්න හිතාගෙන.ඒ ඇවිත් තිබුනේ විහාරායි අවිශ්කයි.

"ආ..එන්න අක්කා" මේධාවි විහාරාව පිළිගත්තා.

"ආ...මේ නැගිටලා තියෙන්නේ" විහාරා කාමරේට ආවේම ඇද උඩ වාඩි වෙලා ඉන්න අසේලි දිහා බලාගෙන.අසේලි යාන්තමට විහාරා දිහා බලලා ආයෙමත් ජනේලෙන් එලිය බලාගත්තා.

"මොකෝ අර" විහාරා ඇහුවේ මේධාවිගෙන්

"මේ අර ආදිත්‍ය අයියාව ඕස්ට්‍රේලියා ගෙනියනවලු නේද?" මේධාවි රහසින් වගේ ඇහුවත් ඒක අවිශ්කටත් ඇහුනා.

"ඔව් හෙට රෑට.අසේලි එක දන්නවද?" අවිශ්ක අහද්දි මේධාවි අවිශ්ක දිහා බැලුවේ කුතුහලයෙන්.

"මේ ආදිත්‍යගේ අයියා කෙනෙක්.අසේලි ඒක දන්නවද? මාත් දැන් දැනගත්තේ විස්තරේ"

"ඔව් දන්නවා" මේධාවි කිව්වේ කණගාටුවෙන්.

"ඇඩුවද?" විහාරා ඇහුවේ අසේලි දිහාත් බලන ගමන්.

"ටිකක් ඇඩුවා.ඒත් එච්චරයිනේ.ඔයා දන්නවනේ අක්කේ මෙයාගේ මුරණ්ඩුකම.දැන් ඉතින් අපි එක්ක කතා නොකර ඉදිවි අපෙන් පලිගන්න වගේ.දැන් මං නම් අඩුගානේ හේතුවක්වත් දන්නවා.අම්මලා මොනවා හිතාවිද" මේධාවි කියද්දි විහාරාත් සුසුමක් හෙලුවා.

"මං කතා කරලා බලන්නද?"

"අනේ හා අක්කේ.බලන්නකෝ.මං පොඩ්ඩක් එලියට ගිහින් එන්නම්.ඔයා ආපු එකත් හොදයි" මේධාවි කිව්වේ පුටුව උඩ තිබ්බ බෑග් එක අතට ගන්න ගමන්.මේධාවි පිටත් වෙලා ගියාට පස්සේ විහාරා අසේලි ලගට කිට්ටු වුනා.

"අසේලි....සුදූ...." විහාරා කිව්වේ අසේලිගේ කරට අතක් දාගන්න ගමන්.

"මේ ආදිත්‍යට ඒ තරම්ම අමාරුවක් නෑ අනේ.ඕස්ට්‍රේලියා ගෙනියන්නේ එයාගේ අම්මලාත් එහේ නිසානේ" අසේලිගෙන් සද්දයක් නැති තැන විහාරා ආයෙමත් කිව්වා.

"ඔව් අසේලි මිනිහා හොදට ඉන්නවා.බය වෙන්න දෙයක් නෑ.හොද වුනු ගමන් ඒවි ලංකාවට" අවිශ්කත් හොදට හිනා වෙලා කියද්දි අසේලි අවිශ්ක දිහා බැලුවා.

" අවිශ්ක මට උදව්වක් කරනවද?" අසේලි අහද්දි අවිශ්ක ඔලුව වැනුවා.

"මොකක්ද?"

"ආදිත්‍යයි මායි ගත්ත ෆොටෝ වගයක් තියෙනවා ආදිත්‍ය ගේ ෆෝන් එකේ.මට ඒවා එවන්න පුලුවන්ද? ෆොටෝ එකක්වත් නෑනේ මං ලග" එහෙම කියද්දිම අසේලිට ඉකි ගැහුනා.

"ශ්....ශ්...ශ්...අඩන්න සුදු අඩන්න...ඇති වෙන්න අඩන්න" විහාරා කිව්වේ අසේලිව තුරුල් කරගන්න ගමන්මයි

"නෑ...නෑ මං අඩන්නේ නෑ...මං අඩන්නේ නෑ" අසේලි ඔලුව ඉස්සුවේ එහෙම කියන ගමන්මයි.රතු වුනු ඇස් වලින් කදුලු වලින් පෙගුනු මූණෙන් ඒ හිතේ වේදනාව අවිශ්කටයි විහාරාටයි හොදටම පෙනුනා.

"මේ ඒක නෙවෙයි.හෙට නේද නඩුව?" අවිශ්ක ඇහුවේ කතාව වෙන පැත්තකට හරවන්න හිතාගෙන.

"ඔව්නේ...ඔයා යනවද අසේලි" විහාරා අහද්දි අසේලි ඔලුව වැනුවා.

" ඔව්...යනවා"

"මාත් එන්නද තනියට?" විහාරා අහද්දි අසේලි යන්තමට හිනා වුනා.

"එපා...අම්මලා යනවනේ"

"හ්ම්ම්...මේ අසේලි අපි එහෙනම් යන්නද? මට අද කලින් ගෙදර යන්න ඕනේ.අද ගෙදර බණ අපේ ආච්චිගේ.අද ඔයත් ගෙදර යනවනේ නේද?පුලුවන් නම් එන්න බණට" විහාරා කිව්වේ අත් ඔර්ලෝසුවෙන් වෙලාව බලන ගමන්.

"බලමු..."

"හරි එහෙනම් පරිස්සමෙන් ඉන්න හොදේ" විහාරා කිව්වේ අවිශ්කත් එක්ක කාමරෙන් පිට වෙන ගමන්.

විහාරාලා යන දිහා බලන් හිටපු අසේලි ආයෙමත් ජනේලෙන් එලිය බලාගත්තා.

"ඉක්මනට සනීප වෙන්න ආදිත්‍ය...අවිශ්ක කිව්වා වගේ සනීප වෙලා ආයෙත් එන්න ලංකාවට.මං බලන් ඉන්නවා.කවදා හරි ඔයා එනකම්" අසේලි තමන්ටම කියාගත්තේ ඇස් වල කදුලු පිරෙද්දි.

***************************************

කතාවේ අන්තිම කොටස් ටික යන්නේ.ඒ වගේ පාසල් වාරෙත් අන්තිම මාසේ යන්නේ.ඒ නිසයි මේ තරම්ම කාර්‍යබහුල වෙලා තියෙන්නේ.පොඩි ඉස්කෝලෙක උගන්නන එකේ අමාරුව දැනගන්න ඒ ඉස්කෝලෙක වැඩ කරන්නම වෙනවා.

ඉක්මනින් හම්බෙමු.

ආදරෙන් ඉන්න ❤️

මන්දාරම් අහස යට - හතලිස් හතර වන කොටස

දේදුණු ආදිත්‍යව බලලා රෝහලින් එළියට ආවේ කණගාටුවෙන්.අවිශ්කත් එක්ක වෙච්ච කතාව දේදුණු ගේ කණේ රැව් දුන්නා.

"ආදිත්‍යට ඔහොම වුනේ අසේලි කියලා ඔයා කියන්නේ කොහොමද දේදුණු? ඒ ලමයත් තාම ඉස්පිරිතාලේ " අවිශ්ක කිව්වේ බොහොම සැරෙන්.

"එයාගේ මොකක් හරි විකාරයක් නිසානේ ආදි ටත් මේක වුනේ? මේ එකක්වත් නෑ එයා එක්ක නොගියා නම්" දේදුණු කිව්වේ තරහෙන්.

"මේ නොදන්න දේවල් කතා නොකර ඉන්නවද? තමන්ගේ කෙල්ල එක්ක යන්නේ නැතුව ආදිත්‍ය තමුන් එක්ක ගමන් යන්නද? " අවිශ්ක කියද්දි දේදුණු ට යාන්තමට හිනාවක් ගියා.

"එයාගේ කෙල්ල? අනේ මේ දැන්වත් ඒ බොරුව නවත්තනවද? මං හොදටම දන්නවා ඒ ආදි ගේ කෙල්ල නෙවෙයි කියලා.ට්‍රිප් ගිහින් ඔහොම වෙනම ඉන්නවද වෙන කපල්"

"ඔව් ඉන්නේ නෑ..මේ දෙන්නට එහෙම ඉන්න වුනේ ඔයා නිසා දේදුණු.ආදිත්‍ය ඔයා තනි වෙනවට අකමැති වුනු නිසා.ඒක අසේලිත් තේරුම් ගත්ත බව ඔයාට තේරුනේ නැතුව ඇති.අතින් අල්ලගෙන තුරුල් වෙලා ඉන්න එකම නෙවෙයි දේදුණු ආදරේ.උන් දෙන්නා ගැන හොදටම දන්න මට කියන්න එන්න එපා ඔය මළ විකාර" අවිශ්ක කියාගෙනම යද්දි දේදුණු ගේ මූණ මැලවුනා.

"ඔයා කියන්නේ ඒ දෙන්නා ඇත්තටම යාලුයි කියලද?" දේදුණු ආයෙමත් අහද්දි අවිශ්ක හොද හුස්මක් ගත්තා.

"දැන් මං මෙච්චර වෙලා සිංහලෙන් නෙවෙයිද කතා කරේ.ඔව් ඔව් ඔව් උන් දෙන්නා යාලුයි.දැන් හරිද සන්තෝසද?" අවිශ්ක ඇහුවේ සරදම් හඩකින්.

"ඇයි මේ ඔයා මාත් එක්ක තරහෙන් ඉන්නේ?" දේදුණු ඇහුවේ තරහෙන් රතු වෙලා බලන් ඉන්න අවිශ්කගෙන්

" මට ඔයා එක්ක ඇති තරහක් නෑ.ඒ වුනාට ලෙඩ බලන්න ආවා නම් කරුණාකරලා ලෙඩ බලලා යන්න.මෙතන මේ නිකන් එක එක්කෙනාට චෝදනා කරන්න එන්නේ නැතුව" අවිශ්ක ඒ සැරේ නම් කිව්වේ ටිකක් සන්සුන් කටහඩකින්.

"හ්ම්ම්...දැන් එතකොට ආදි ව රට ගෙනියනවද?"

"ඔව්...හෙට රෑ ෆ්ලයිට් එක.හෙට දවල් ඩිස්චාර්ජ් කරනවා කිව්වා"

"හ්ම්ම්...හරි මං එන්නම් එහෙනම් හෙට දවල්ටත්" අවිශ්කට එහෙම කියපු දේදුණු ආයෙමත් දැඩි සත්කාර ඒකකයේ වීදුරුවෙන් පේන ආදිත්‍ය දිහා බැලුවා.

මැශින් ගොඩක් මැද හිර වෙලා ඉන්න ආදිත්‍යගේ පෙනුම දේදුණු ගේ හිතට ගෙනාවේ ලොකු දුකක්.එහෙම්ම ආපහු හැරිලා රෝහලින් එලියට එන්න ආපු දේදුණු ගේ හිතට අදහසක් ආවා.දේදුණු එයා එක්ක ආපු නෙත්මි දිහා බැලුවේ ඒ අදහසින්මයි.

"මේ...සුවසෙත හොස්පිට්ල් එක මේ ලගද නෙත්මි තියෙන්නේ?"

"කලුතර ටවුන් එකේ.වැඩි දුරක් නෑ" නෙත්මි කිව්වේ දේදුණු දිහා හොදට බලන ගමන්.

"වීල් එකක යන්න පුලුවන්නේ නේද? එහෙත් ගිහින් එමුද?"

"ඇයි එහේ යන්නේ?"

"තව යාලුවෙක් එහේ ඉන්නේ. අනේ යමුකෝ.රෑ වුනොත් අපේ නැන්දලගේ ගෙදර ඉමු.අපිට රෑට ෆිල්ම් එකක් බලලා ජොලියේ ඉන්නත් පුලුවන්" දේදුණු කිව්වේ නෙත්මිගේ අතිනුත් අල්ලගන්න ගමන්.

"හා එහෙනම් යමුකෝ...ඒ ඉන්න යාලුවත් කොල්ලෙක්ද?"

"අපෝ නෑ අනේ.ඒ කෙල්ලෙක්" දේදුණු කිව්වේ ඈතින් එක ත්‍රීරෝද රථයකට අත දාන ගමන්.

සුවසෙත රෝහලට යන්න එයාලට වැඩි වෙලාවක් ගත වුනේ නෑ.පිළිගැනීමේ නිළධාරිනියගෙන් කාමර අංකයත් අහගත්ත දේදුණු නෙත්මිත් එක්කම කාමරේ ලගට ගියා.

"මේක නේද? " නෙත්මි ඇහුවේ කාමර අංකය දිහා බලන ගමන්.

"ඔව් 207 නේ කිව්වේ.මං තට්ටු කරන්නද?"

"හා..."

දොරට තට්ටු කරපු දේදුණු දොර දිහාම බලන් හිටියා.

"ආයේ තට්ටු කරනෝ.ඇහුනේ නැද්ද දන්නේ නෑ" නෙත්මි කිව්වේ සද්දයක් නැති නිසා.

දේදුණු ආයේ තට්ටු කරන්න අත උස්සනවත් එක්කම දොර ඇරුනා.දොර ලග හිටපු පිරිමි කෙනා දේදුණු දිහා බැලුවේ කුතුහලයෙන්.

"මේ මට අසේලි බලන්න පුලුවන්ද?" දේදුණු අහද්දි ඒ පිරිමි කෙනා හැරිලා කාමරේ දිහා බැලුවා.ඒ දොර අතරින් දේදුණු ට ඇදේ වැතිරිලා ඉන්න අසේලිව පෙනුනා.

"එන්න දේදුණු ඇතුලට"  අසේලි කියද්දි ඒ පිරිමි කෙනා දේදුණු ට කාමරේට යන්න ඉඩ දීලා අයින් වුනා.

අසේලිගේ ඇද ලගට එන ගමන් දේදුණු අසේලි එක්ක හිනා වුනා.

"කොහොමද ඔයාට දැන්" දේදුණු ඇහුවේ ඒ හිනාවෙන්මයි.

"දැන් නම් සෑහෙන හොදයි.ඔයා කොහොමද මං මෙහේ කියලා දන්නේ?"

"මං ආදි ව බලන්න ගියා.ඒ වෙලාවේ අවිශ්ක කිව්වේ"

"වාඩි වෙන්න පුතේ මෙහෙන්" ජනිතාගේ කටහඩ ඇහෙද්දි දේදුණු හැරිලා බැලුවා.

ඒ ඉන්න පිළිවලින්ම මේ ඉන්නේ අසේලිගේ අම්මා වෙන්න ඇති කියලා දේදුණු ට හිතුනා.අසේලිගේ අයියායි තාත්තායි ඒ වෙද්දිත් කාමරෙන් පිට වෙලා හිටිය නිසා ඒ වෙද්දි කාමරේ හිටියේ ජනිතායි මේධාවියි නෙත්මියි දේදුණු යි විතරයි.

"තැන්ක් යූ ආන්ටි" දේදුණු කිව්වේ නෙත්මි එක්කම පුටුවෙන් වාඩි වෙන ගමන්.

"මේ දුවගේ කැම්පස් යාලුවෝ වෙන්න ඇති" ජනිතා හිනා වෙලා අහද්දි දේදුණු ත් හිනා වුනා.

"ඔව් අම්මා" අසේලි දේදුණු ට කලින්ම උත්තර දුන්නේ දේදුණු මොනවා කියාවිද කියලා නොදන්න නිසා.

"දුවලා එහෙනම් කතා කරන්න.මං පොඩ්ඩක් පහළට ගිහින් එන්නම්.තාත්තාගේ බෙහෙත් ටික මං ලග සුදූ.දවල් බිව්වෙත් නෑ බෙහෙත්" ජනිතා කිව්වේ බෑග් එකත් අතට ගන්න ගමන්.

"අයියෝ....එහෙමද? අම්මා තාත්තාට බෙහෙත් බොන්න දීලම එන්න හොදේ.බොන්නේ නෑ නැත්තම් " අසේලි කියද්දි මේධාවිත් ඔලුව වැනුවා.

"ඔව් ඔව් මේ ඊයෙත් අතට දීපු බෙහෙත් ටික කමීස සාක්කුවේ දාගෙන.මට අද උදේ හම්බුනේ" මේධාවි කියද්දි ජනිතා හිනා වුනා.

"හරි හරි මං ඉක්මනට එන්නම්.චූටි මේ අක්කලා දෙන්නට බොන්න මොනවා හරි දෙන්න" ජනිතා කිව්වේ කාමරෙන් යන ගමන්.

"ඉතින් අසේලි මොකද වුනේ" දේදුණු ඇහුවේ පුටුවේ හොදට වාඩි වෙන ගමන්.

"මොනවා වුනාද කියලා මටත් හරියට මතකයක් නෑ දේදුණු.එතන වෙච්ච දේ මටත් පැහැදිලි නෑ.මාව පැහැරගෙන තිබ්බට ඒ පැහැරගත්ත අයව මට හම්බුනේ නෑ.ඒ වෙනුවට වෙන කෙනෙක්ව මං දැක්කේ.ඒ අයව නම් දැන් පොලීසියෙන් අල්ලගෙනලු.ඒ ඇරෙන්න මේ මොනවා වෙනවද කියලා මාත් දන්නේ නෑ" එහෙම කියපු අසේකි හුස්මක් හෙලුවා.

"කොහොම හරි මේ ඔයාගේ ජරමරේ නිසා අමාරුවේ වැටුනේ ආදි තමයි නේද?" මේධාවි දීපු පලතුරු යුශ එකත් බොන ගමන් දේදුණු කියද්දි අසේලි ගැස්සිලා දේදුණු දිහා බැලුවා.

******************************************

හෙටත් කොටසක් දෙන්නම් හොදේ.කරන්ට් නෑ.ෆෝන් එකෙන් ටයිප් කරෙත්.

සමාවෙන්න මෙහෙම පරක්කු වෙනවට.ඒ වගේම කතාව කියවන මට මැසේජ් එවන හැමෝටම ස්තූතියි ❤️

ආදරෙන් ඉන්න ❤️

මන්දාරම් අහස යට - හතලිස් තුන්වන කොටස

සද්ද ගොඩක් මැද්දෙන් පෙනුනු සුදු පාට එළියක් දිහාවට අසේලි ඉක්මනින් දුවලා යන්න හැදුවත් මොකක්දෝ දේකින් අසේලිව ආපහු ඇදලා ගන්න බවක් අසේලිට තේරුනා.ඔලුවේ දැනුනු ලොකු වේදනාවක් එක්කමයි අසේලි ඇස් ඇර්ඇරි.

ඇස් ඇරපු ගමන් අසේලිට පෙනුනේ සුදු පාට සිවිලිමක්.එතනින් එහා පැත්තේ ඇද අයිනේ මේධාවි පුටුවක වාඩි වෙලා හිටියේ නිදි කිරන ගමන්.ලොකු වතුර තිබහක් දැනුනු අසේලි වටපිට බැලුවා.මේසේ උඩ තිබ්බ වතුර එක දැකලා අසේලි අත දික් කරේ වතුර එක ගන්න හිතාගෙන.ඒත් එක්කම ඇදේ ගැස්සිල්ලට මේධාවි ඇස් ඇරලා බැලුවා.

"අක්කා...ඔයා නැගිට්ටද?" මේධාවි අහද්දි අසේලි ඔලුව වැනුවා.

"මොනවද ඕනේ?"

"වතුර..." අසේලි හෙමීට තොල් සෙලෙව්වා.

"ආ..." ඒ ඉක්මනින්ම වතුර වීදුරුවක් ගත්ත මේධාවි ඒක අසේලිට පෙව්වා.

වතුර බීපු අසේලි ආයෙමත් ඇදේ හාන්සි වුනා.

"ආදිත්‍ය කෝ..."

"ආ...එයාට දැන් හොදයි අක්කා" මේධාවි කිව්වේ අසේලිගේ ඇස් දෙක මග ඇරලා.

අසේලිට ආදිත්‍ය ගැන කිසිම දෙයක් කියන්න එපා කියන්න නිමන්ත කියපු හැටි මේධාවිට තාම මතකයි.

"කිසිම දෙයක් කියන්න එපා අක්කට ආදිත්‍ය ගැන.එයාට කොහොමද ඇහුවොත් හොදයි කියන්න.ඒ ඇති හොදටම" නිමන්ත කිව්වේ බොහොම තදින්.

"ඒත් ඇයි අයියා?"

"කියන දේ කරන්න චූටි" එහෙම කියලා නිමන්ත යද්දි ප්‍රශ්න ගොඩක් මේධාවිගේ හිතේ ඉතුරු වුනා.ඒත් නිමන්ත කවදාවත් අසේලිට වරදක් නොකරන බව මේධාවි දන්නවා.ඒ නිසාම මේ කියපු දේ ඒ විදියටම කරන්න මේධාවි හිතාගත්තා.

"එයාව ඩිස්චාර්ජ් කරලාද?" අසේලි ආයෙත් අහද්දි මේධාවි කල්පනාවෙන් මිදිලා අසේලි දිහා බැලුවා.

"අහ්...ඔව්...මේ ඔයාට වෙන මොනවත් ඕනේද? අම්මා ටිකකට එලියට ගියා.එන්න කියන්නද?" මේධාවි කලබලෙන් ඇහුවේ අසේලිගේ හිතින් නේ ප්‍රශ්න අමතක කරවන්න.

"ආ...ඔව්...අම්මා...කෝ...අම්මට එන්න කියන්න" අසේලි එක සැරේටම කිව්වේ කලබලෙන්.

අසේලි එහෙම කියපු නිසාම මේධාවි ජංගම දුරකථනය අතට අරන් ජනිතාට දුරකථන ඇමතුමක් දුන්නේ ඉක්මනටම කාමරේට එන්න කියලා.

"ඇයි අක්කේ මොනවද කල්පනා කරන්නේ? බය වෙන්න එපා.ඔයාව අල්ලන් ගිය අයගෙන් කීපදෙනෙක්ම අල්ලගෙන.ඉතුරු අයත් ඉක්මනටම අල්ලගන්නවා කියලා පොලිසියෙන් ආපු අය තාත්තට කියනවා මං අහගෙන" දුරකථනය විසන්ධි කරපු මේධාවි අසේලිගෙන් ඇහුවේ අසේලි කල්පනා කරනවා දැකලා.

"ආ...එහෙමද? ඒක හොදයි.මං මේ කල්පනා කරේ වෙන දෙයක්"

"ඒ මොකක්ද?"

"මේ චූටි...මං දන්නවා දැන් මට පේන හීන මොනවද කියලා" අසේලි කියද්දි මේධාවිගේ ඇස් ලොකු වුනා.

"ඒ කොහොමද? මොනවද ඒ හීන?"

" මං හිතන්නේ ඒ මට ඇත්තටම වෙච්ච දේවල්.පොඩි කාලේ.."

"ඒ කියන්නේ? අර කලුවර කාමර වල ඒවා?" මේධාවි අහද්දිම කාමරේ දොර ඇරුනා.

"අනේ සුදු දූ ඔයා ඇහැරුනාද?" ජනිතා අසේලි ලගට ආවෙම එහෙම කියාගෙන.

"ඔව්..අම්මා මට දැන් හොදයි"

"නංගි නැගිට්ට නිසා අපට දැන් ගෙදර යන්න පුලුවන් නේද අම්මා" ජනිතා එක්කම ඇතුලට ආපු නිමන්ත කිව්වේ අසේලි ලගට එන ගමන්.

"මුලින් පොඩ්ඩක් ආයෙත් ඩොක්ටර් ට පෙන්නලා ඉමු පුතා.ඔයා ගිහින් ඩොක්ටර් ට කියනවද" ජනිතා කියද්දි ඔලුව වනපු නිමන්ත කාමරෙන් ගියා.නිමන්ත යන දිහා බලන් හිටපු අසේලි බැලුවේ එයා ලගට වෙලා ඔලුව අතගාන ජනිතා දිහා.

"අම්මේ...මට අහන්න දෙයක් තියෙනවා"

"මොකක්ද සුදු දූ"

"මට ඇත්තම කියනවා කියලා මුලින් පොරොන්දු වෙන්න."

"මොකක්ද සුදූ ? අපි ඔයාට බොරු කිව්වේ කවද්ද" ඒ සැරේ නම් ජනිතා ඇහුවේ කුතුහලෙන්.

"පොරොන්දු වෙන්නකෝ අම්මා"

"හරි හරි ඔන්න පොරොන්දු වුනා.මොකක්ද ඉතින්"

"මාව පොඩි කාලේ කවුරුහරි පැහැරගත්තා නේද අම්මා" අසේලි අහද්දි ජනිතාගේ ඇස් ලොකු වුනා.

"පිස්සුද සුදූ...කවද්ද එහෙම දෙයක් වුනේ? ඔයාට විකාරද?" ජනිතා ඇහුවේ පුදුමෙන්

"අනේ අම්මා ඕකනේ ඉතින්..මං මේ විහිලුවට නෙවෙයි අහන්නේ.මං දන්නවා එහෙම වුනා කියලා.ඇයි ඉතින් ඔයාලා මට කියන්නේ නැත්තේ ඒ ගැන"

"මොනවද මේ කියවන්නේ දූ...එහෙම දෙයක් වෙලා නෑ කවදාවත්ම.මේ වගේ දෙයක් ගැන ඇයි මං ඔයාට බොරු කියන්නේ? මට නම් මේක තේරෙන්නේ නෑ.කවුද ඔයාට ඕක කිව්වේ?" ජනිතා ඇහුවේ පුදුමෙන්.

"කවුරුවත් කියලා නෙවෙයි මං දන්නවා.එහෙම වුනා" අසේලි ඒ සැරේ කිව්වේ ටිකක් තදින්.

"මොනවද චූටි මේ අක්කා කියවන්නේ? විකාරද?" අසේලිගේ කියවිල්ල නිසාම තරහ ජනිතාටත් තරහා ගිහින් හිටියේ.

"නෑ....මං කියන්නේ ඇත්ත...ඔයාලා මට කියන්නේ නෑ.මට අවුරුදු ගානක් තිස්සේ එක එක හීන පේනවා.ඒ පෙන්නේ මට වෙච්ච දේවල්ම තමයි.පිස්සු වගේ මට ඒ හීන ගැන හිතලම.ඒ ගැන ඇහුවම ඔයාලා කියන්නෙත් නෑ.මං වෙන කාගෙන්ද මේවා අහන්නේ?" අසේලි කියවගෙන යද්දි ජනිතා අහගෙන හිටියේ පුදුමෙන්.

"හීන? අර හීන තාමත් පේනවද? ඒත් අර තොවිලෙන් පස්සේ එක නැවතුනා නේද?" ජනිතා අහද්දි අසේලි වගේම මේධාවිත් ඔලුව වැනුවා.

"නෑ....නැවතුනේ නෑ.මං ඔයාලට කිව්වා නැවතුනා කියලා" අසේලි කිව්වේ ඇදේ අයිනට හේත්තු වෙන ගමන්.

"මොකක්ද මේ කතා වල තේරුම? චූටි ඔයාවත් මට කියනවද?" ජනිතා ඇහුවේ ඇත්තටම පුදුමෙන් බව අසේලිටත් තේරුනා.

"මං කියන්නම් වෙච්ච දේ..." එතකොටම දොර ලගින් ඇහුනු කටහඩට කට්ටියම ඒ දිහා බැලුවා.දොර ලග හිටගෙන හිටියේ අසේලිගේ තාත්තා ජයවර්ධන.

ඇතුලට ආපු ජයවර්ධන ජනිතා වාඩි වෙලා හිටපු සෝපාවේ කොණකින් වාඩි වුනා.

"මොකක්ද ඔයා කිව්වේ?"ජනිතා ඇහුවේ ජයවර්ධන දිහා හොදට බලන ගමන්.

"සුදු දූ ගේ ප්‍රශ්න වලට මං උත්තර දෙන්නම්.ජනිතා ඔයත් මට සමාවෙන්න මෙච්චර කල් මේවා නොකියා හිටියාට.සුදූ දූ අම්මා මේ මොනවත් දන්නේ නෑ.ඒ නිසා අම්මා එක්ක තරහා වෙන්න එපා"

"මොනවද ජයේ මේ කියන්නේ?" ජනිතා ඇහුවේ මුකුත් හිතාගන්න බැරුව.

"ඩොක්ටර් සර්ජරි එකක කියලා එන්න වෙලා යනවා කිව්වා.ආවාම ඩිස්චාර්ජ් කරන්නම් කිව්වා"එතකොටම දුරකථනයෙන් එහෙම කියාගෙනම කාමරේට ඇතුල් වුනේ නිමන්ත.ඒත් කාමරේ ඇතුලේ තිබ්බ නිශ්ශබ්දතාව දැකපු නිමන්ත එතනම නැවතුනා.

"මං ඔයාට පස්සේ කතා කරන්නම්" එහෙම කියපු නිමන්ත දුරකථනය විසන්ධි කරා.

"නිමන්තත් වාඩි වෙන්න" ජයවර්ධන කිව්වම නිමන්තත් සද්ද නැතුවම වාඩි වුනේ මොකක් හරි බරපතළ කතාවක් බව තේරුණු නිසා.

"මේ සිද්දිය වුනේ අපි නුවර ඉන්නකොට.අම්මට මල්ලි හම්බෙන්න ඉන්නකොට.චූටි ට මතක නැතුව ඇති.නිමන්තට මතකයිනේ නේද අම්මට මල්ලි හම්බෙන්න ඉන්නවා" ජයවර්ධන අහද්දි නිමන්ත ඔලුව වැනුවා.

"කෝ ඉතින් ඒ මල්ලි? " ඇහුවේ පුදුමෙන්

.

"ඉන්නකෝ කියන්න.මල්ලි හම්බවෙන්න ඉන්න ඒ කාලේ නිමන්ත ඉස්කෝලේ යනවා.චූටි එක්ක අම්මට තනියෙන් වැඩ කරගන්නත් අමාරු කාලේ.මාත් හැමදාම වැඩනේ.සුදු දූ ඒ ලග අම්මාගෙම යාලුවෙක්ගේ ගෙදර තමයි වැඩිපුර හිටියේ.ඒ අතරේ අම්මට මල්ලි හම්බෙන්න අමාරු වෙලා අම්මව ඉස්පිරිතාලේ නැවැත්තුවා" ජයවර්ධන එහෙම කියලා කට්ටියම දිහා බැලුවා.

"අම්මව බලන්න යන්නයි නිමන්තව ඉස්කෝලෙන් ගන්නයි එහේ මෙහේ දුවන අතරේ මට සුදු දූ ගන්න යන්න පරක්කු වුනා.ඒ අතරේ මං පරක්කු නිසා සුදු දූ තනියෙන් ගෙදර එන්න ඇවිත් තිබුනා.ඒ වෙලාවේ තමයි මගදි කවුදෝ කට්ටියක් සුදු දූව දාගෙන ගිහින් තිබුනේ වෑන් එකක"

"දෙයියනේ...." ජනිතාට ඉබේටම කියවුනා.

" සුදු දූ නෑ කියලා දැනගත්තම මට පිස්සු නොහැදුනා විතරයි.නිමන්තවයි චූටි වයි මහ ගෙදරට ගිහින් දාලා කාටවත්ම වෙච්ච දෙයක් නොකිය මං පාරක් පාරක් ගානේ සුදු දූව හෙව්වා." ජයවර්ධන එහෙම කියද්දි එයාගේ අත් දෙක වෙව්ලනවා අසේලිට පෙනුනා.

"ඒ අතරේ තමයි ආරංචිය ආවේ ඔයාට පුතා හම්බෙන්න අමාරු වෙලා කියලා.මං ඒත් ඔයා ලගට වත් නොගිහින් හැමතැනම සුදු දූ හෙව්වා.ඔයා ලග නම් අම්මලා හැමෝම ඉන්නවා.සුදු දූට වෙච්ච දෙයක් දන්නේ නැතුව මං පිච්චිලා මැරෙන්න ගියේ.ඔය විදියට මං පැය ගානක් දූ ව හෙව්වා.බැරිම තැන ඉස්පිරිතාලේ ට ගියේ ලොකු මල්ලිවත් එක්කගෙන දූව හොයන්න යන්න හිතාගෙන.එතකොට තමයි දැනගත්තේ පුතා ඉපදෙනකොටම නැති වෙලා කියලා" ජයවර්ධන එහෙම කියන ගමන්ම ඔලුවට අත තියාගත්තා.

"එතකොට සුදු දූ? මොකද වුනේ?" ජනිතා ඇහුවේ නොඉවසිල්ලෙන්.

"මොකක්ද කරන්නේ කියලා මට හිතාගන්න බැරි වුනා.ෆෝන් එකක් තිබ්බෙත් නෑ ඒ කාලේ අතේ.මං ආයෙත් වාහනේ අරන් ගියේ පොලීසියට වත් යන්න හිතාගෙන.ඒත් මොකක්දෝ වාසනාවකට සුදු දූ හම්බුනා"

"කොහෙද නංගි හිටියේ?"මෙච්චර වෙලා සද්ද නැතුව හිටපු නිමන්ත ඇහුවා.

" අපේ ගෙදර පහු කරගෙනනේ පොලීසියට යන්න තිබ්බේ මතකද? ගෙදරට කිට්ටුව මග සුදු දූ බිම වැටිලා හිටියා.වෑන් එකෙන් යන මග දිගටත් මං බල බල ගියපු නිසා මං දැක්කා සුදු දූ වැටිලා ඉන්නවා."

"දෙයියනේ...ඉතින්..." ජනිතා කිව්වේ පපුවටත් අත තියාගෙන.

"මං ඒ වෙලාවෙම සුදු දූව අරන් ලග ඩිස්පෙන්සරි එකට ගියා.ඒ ඩොක්ටර් කිව්වේ දූට තියෙන්නේ කම්පනයක් විතරයි කියලා.සේලයින් එකකුත් දීලා එව්වා.ඩොක්ටර් කිව්වා වගේම පැයකින් විතර දූ ඇහැරුනා.ඒත් ප්‍රශ්නේ පටන් ගත්තේ ඊට පස්සේ"

"ඒ මොකක්ද?" නිමන්ත ඇහුවේ කුතුහලෙන්.

"දූට සමහර දේවල් අමතක වෙලා තිබ්බා.අම්මා ඉස්පිරිතාලේ කියලා දූ දැනගෙන හිටියේ නෑ.කොටින්ම සිද්දිය වෙන්න මාස ගානකට කලින් ඉදන් දේවල් අසේලිට අමතක වෙලා තිබුනා.ඒ සිද්දිය ගැන අසේලිට කිසිම මතකයක් තිබ්බේ නෑ.මං ඉතින් ඒ ගැන අම්මටවත් කාටවත් කිව්වේ නෑ.ඒ දවස් වල අම්මත් මල්ලි නැති වුනු එකේ හිතේ අමාරුවෙන් හිටියේ.මෙහෙම දෙයක් කියන්නත් පුලුවන්කමක් තිබුනේ නෑ" ජයවර්ධන කියද්දි ජනිතා ජයවර්ධන දිහා හොදට බැලුවා.

"ඒක නිදහසට හේතුවක් නෙවෙයි ජයේ...ඔයාට ඊට පස්සේ හරි මේවා කියන්න තිබ්බා මට.මගේ දරුවට කරදරයක් වත් වුනා නම් එහෙම" ජනිතා එහෙම කියන ගමන්ම කම්මුල දිගේ බේරුනු කදුලු බිංදුවක් පිහිදගත්තා.

"මගේ හීන ගැන ඉතින් තාත්තා දැනන් හිටියානේ.ඇයි අම්මා තොවිල් කරද්දිවත් ඒ ගැන නොකිව්වේ?" අසේලි අහද්දි ජයවර්ධන සුසුමක් හෙලුවා.

"ඔයාගේ අමතක වීම ගැන මං කතා කරේ නුවන් අංකල් එක්ක.මතකයි නේද නුවන් අංකල්.ඩොක්ටර් කෙනෙක් හිටියේ අපේ නුවර ගෙවල් ලග" ජයවර්ධන කියද්දි නිමන්ත වගේම අසේලිත් ඔලුව වැනුවා.

"එයා කිව්වා එහෙම අමතක වීමක් ආයෙත් මතක් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා කියලා.සමහර විට ඒ හීන නිසා ඒක මතක් වේවි කියලා.ඒත් මට ඒ ගැන අම්මට කියන්න තරම් හිතේ ශක්තියක් තිබුනේ නෑ" ජයවර්ධන බිම බලාගෙන කියද්දි ගෙදර හැමෝම බලන් හිටියේ දුකෙන්.

"ඒක නෙවෙයි දැන් ඇයි මේ එක සැරේටම තාත්තා මේක අපට කිව්වේ" නිමන්ත ඇහුවේ සෑහෙන වෙලාවක ඉදන් එයාගේ හිතේ තිබුනු ප්‍රශ්නයක්.

"මං අහපු නිසා...මට මතක් වුනා මේ ඔක්කොම" අසේලි කිව්වේ හුස්මක් හෙලන ගමන්.

"එක පාරටම..." නිමන්ත ඇහුවේ පුදුමෙන්.

"අනේ මන්දා...ඒක නිකන් හීනයක් වගේ.ඒත් දැන් මට මතකයි"

"ඔක්කොම මතකද? ඔයාව පැහැරගත්ත අයව එහෙම?" ජයවර්ධන ඒ සැරේ ඇහුවේ උනන්දුවෙන්.

"නෑ එහෙම මතක නෑ.වාහනේ දාගෙන යනවා මතකයි.ලොකු කලුවර කාමරේක මං හිටියා.මං එතනට දානකොට තව ලමයි 5ක් විතර හිටියා.පස්සේ එයාලව එක්ක ගියා.මං විතරයි හිටියේ.කවුදෝ ඇවිත් දොර ඇරලා ඇතුලට ආවා.ඇතුල කරුවල නිසා එයා හිතුවේ කවුරුවත් නෑ කියලා.මං එයා ඇරපු දොරෙන් එලියට ඇවිත් දුවලා ගිහින් එතන තිබ්බ කාර් එක පිටිපස්ස ට නැග්ගා" අසේලි කිව්වේ හෙමීට හෙමීට මතක් කරන ගමන්.

"අපොයි දෙයියනේ..ඊට පස්සේ" ජනිතා කිව්වේ ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන.

"ඊට පස්සේ...ඊට පස්සේ....ලොකු මහත මිනිහෙක් කාර් එකට නැග්ගා.මට මතකයි තව එකෙක් කියනවා "ඒ අලුත් පොඩි කෙල්ලගේ ගෙදර මිනිස්සු පොලීසියට යනවද කියලා බලන් වරෙන්" කියලා කිව්වා.කාර් එක නැවැත්තුවේ අපේ ගෙවල් ලගම වගේ. කාර් එක නවත්තලා කලු මිනිහා බැහැලා ගියා.  මං ජනේලෙන් බැලුවා මතකයි.කාර් එක අපේ තාත්තාගේ එක වගේම නිසා අරින්නත් අමාරු වුනේ නෑ.මං කාර් එකෙන් බැහැලා දොර වහද්දිම කලු මිනිහා ආවා.එයා කාර් එක අරන් ගියා.මං ගෙදර දැක්කා මතකයි.ඊට පස්සේ මට ආයේ මතක තාත්තා මාව වඩාගෙන ඉන්නවා"

අසේලිගේ කතාව හැමෝම අහගෙන හිටියේ පුදුමෙන්.

"අම්මෝ...අක්කේ පුදුම බේරිල්ලක් ඔයා බේරිලා තියෙන්නේ" මේධාවි කිව්වේ පුදුමෙන්.

"ඒකම තමා මාත් හිතුවේ" නිමන්ත එහෙම කියද්දිම කවුදෝ දොරට තට්ටු කරන සද්දයක් ඇහුනා.

"නිමන්ත බලන්න කවුද කියලා" ජයවර්ධන කිව්වම නිමන්ත නැගිටලා ගිහින් දොර ඇරියා.

"මට අසේලි බලන්න පුලුවන්ද?" දොර ලගින් ඇහුනු සුපුරුදු කටහඩක් නිසා අසේලි දොර දිහා හොදට බැලුවා.

දොර ලග හිටගෙන හිටපු කෙනා දැකපු අසේලිගේ ඇස් ලොකු වුනා.ඒත් වෙනසක් නොපෙන්වපු අසේලි කතා කරා.

"එන්න දේදුණු ඇතුලට...."

****************************************

පුලුවන් ඉක්මනින් කොටසක් ගේන්නම්..

කතාවේ අවසානයට කිට්ටුයි ❤️

ආදරෙන් ඉන්න ❤️

මන්දාරම් අහස යට - හතලිස් දෙවන කොටස

ගගන හෙමීට අසේලි ලගට ඇවිදගෙන ආවේ කට කොණකින් හිනා වෙන ගමන්.

" අදුරන්න පුලුවන් නේද?" ගගන අහද්දි අසේලි බලන් හිටියේ පුදුමෙන්.

"ඔයා?..ඔයාද මේ..." අසේලි ඇහුවේ පුදුමෙන්.

"මොකක්ද? ඔයාව ගෙනාවෙද? අපෝ නෑ" ගගන කිව්වේ මහ හයියෙන් හිනා වෙන ගමන්.

අසේලි ලගටම ආපු ගගන අසේලිගේ මූණ ලගට පහත් වුනා.

" මේක වෙන කෙනෙක්ගේ වැඩක්.ඔයා වරද්ද ගත්ත වැඩක්.වෙලාවට ඒ ඔයා වුනේ.නැත්තම් මේ වෙද්දි ඔයාට ඔයාවම හොයාගන්න බැරි තැනක ඉන්න තිබ්බා" ගගන කිව්වේ අසේලිගේ කණට කිට්ටු වෙලා.

ගගනගෙන් ආපු මත්පැන් ගදත් එක්ක උණුසුම් හුස්මට අසේලිගේ ඇගේ හිරිගඩු පිපුනා.අසේලි මූණ එහාට හරව ගත්තේ ඒ දැනුනු අපහසුතාවය දරාගන්න අමාරු නිසයි.අසේලි මූණ හරවගන්නවා දැකපු ගගන හිනා වුනා.

"ඔය මූණ වැඩි වෙලා ඔහොම හරවගන්න බැරි වෙයි" එහෙම කියපු ගගන අසේලි ලගින් කෙලින් වෙලා සිගරට් එකක් අරන් පත්තු කරගත්තා.

"ඇයි මෙහෙම තියාගෙන ඉන්නේ? මට යන්න දෙන්න" අසේලි කියද්දි ගගන අසේලි දිහා හොදට බැලුවා.

"මේක කරගත්තේ ඔයා මයි.ඔයයි ඔයාගේ මහ ලොකු කොල්ලායි.දැන් මට කරන්න පුලුවන් හොදම දේ මං මේ කරන්නේ" එහෙම කියපු ගගන කටින් දුම් රැල්ලක් පිට කරා.

"ආදි...." අසේලි කතාව පටන් ගත්තත් ඒක ඉවර කරන්න වුනේ නෑ.

"ශ්...ශ්...මං තාම කියලා ඉවර නෑ.ඔයා අද මෙහෙම මෙතන ඉන්නේ මං නිසා.නැත්තම් ඔයා කොහේ ඉදිවීද කියලා ඔයාටවත් හිතාගන්න බෑ.ඒ නිසා කටවහගෙන කියන විදියට ඉන්න" එහෙම කියන ගමන්ම කටේ තිබ්බ සිගරට් එක බිමට දාලා පාගපු ගගන ආපහු යන්න හැරුනා.

" මොකක්ද අපි ඒ තරමටම කරපු වැරැද්ද? ඇයි මෙහෙම කරන්නේ? කෝ ආදිත්‍ය? මට යන්න දෙනවා " අසේලි කෑගැහුවේ පිටුපාලා යන ගගනට.අසේලිගේ සද්දෙට ගගන ආපහු හැරුනා.

හැරිලා ආපහු අසේලි ලගටම ආපු ගගන අසේලි ලගට පහත් වුනා.ගගනගේ ඇස් වල රතු පාට දිහා අසේලි බලන් හිටියේ බය වෙලා.

"ආපහු මට ඇහෙන්න ආදිත්‍ය කියන නම වත් කියන්න එපා..එහෙම වුනොත් මොනවා වේවිද කියලා හිතාගන්න බැරි වෙයි" ගගන එහෙම කියලා එතනින් නැගිට්ටා.

" ඇයි මොනවා කරන්නද මට? කරන දෙයක් මට කරනවා.මගේ ආදිත්‍යව අතෑරලා.කෝ ආදිත්‍ය" අසේලි අහද්දි ගගන හිනා වුනා.

" එයාට වෙන්න තියෙන දේ වෙලා ඉවරයි.අන්න ඉන්නවා ඉස්පිරිතාලෙක ඇදකට වෙලා.ඕකට මේ ආත්මෙට ඇදෙන් නැගිටින්න බෑ" ගගන කියද්දි අසේලිගේ පපුව හීතල වෙලා ගියා.

"මොකක්ද මනුස්සයෝ ඒ අසරණ කොල්ලට කරේ? තමුසෙලට මොකක්ද එයා කරපු වැරැද්ද.මගේ නම් වැරැද්ද මාව මරනවා ඒ කොල්ලට මොකක්ද කරේ?" අසේලි කෑගැහුවේ මුලු ඇගම වෙව්ලද්දි.ඔලුව දිගේ ගලාගෙන ආපු දාඩිය අසේලිගේ කදුලුත් එක්ක එකතු වෙලා පහලට ගලාගෙන ගියා.

"වහගන්නවා කට..මෙච්චර වෙලා හොදින් කතා කරා මං.ආයේ වචනයක් කිව්වොත් එහෙම..." ගගන කිව්වේ අසේලිට රවන ගමන්.

"ඇයි මරන්නද මාව? මරලා දානවා ඉතින්..ඇයි බලන් ඉන්නේ"

"නෑ...තමුසෙව නෙවෙයි මං ඌව මරන්නේ..අර ආදිත්‍ය ව.ඒ නිසා කට වහගෙන ඉන්නවා" ගගන කට කොණකින් හිනා වෙන ගමන් කියද්දි අසේලි ගගන දිහා බැලුවේ ඇස් ලොකු කරගෙන.

"ඒයි ජැකා...මේකි කෑගහන්න හැදුවොත් ඉස්පිරිතාලේ අපේ එකාට කතා කරපන්" ගගන එතන හිටපු මනුස්සයෙක්ට කිව්වේ අසේලි දිහාත් ඇස් කොණින් බලන ගමන්.

එහෙම කියපු ගගන ආපහු දොර දිහාට යන හැටි අසේලි බලන් හිටියේ අසරණ වෙලා.

එතකොටම එලියෙන් ඇහෙන්න ගත්ත ලොකු සයිරන් හඩක් නිසා ගගන ආයෙත් හැරුනා.

"ඒ මොකක්ද? බලනවා ඉක්මනට"ගගන කෑගහද්දි එතන හිටපු මිනිස්සු දෙන්නම කලබලේට එලියට දිව්වා.

"බේරගන්න....මාව බේරගන්න...." අසේලි කෑගැහුවේ කාටම හරි ඇහේවි කියලා.ඒත් එතකොටම අසේලි ලගට අඩියට දෙකට ආපු ගගන අසේලිගේ කට අතින් වැහුවා.

"වහපන් කට..." ගගන එහෙම කියනකොටම එලියේ ඉදන් දුවගෙන ආපු මනුස්සයා ගගනට කෑගැහුවා.

"පොඩි මහත්තයා...පොලීසියෙන්" ඒ කතාවට ගගන ගැස්සුනා.ඒත් එක්කම අසේලිගේ කටින් අත එහාට වුනා.අසේලි දෙවතාවක් නොහිතාම ගගනගේ අත පුලුවන් තරම් හයියෙන් හැපුවා.

"ආ....ව්...." ගගන කිව්වේ අත අල්ලගන්න ගමන්.

"උඹට මම...." අසේලි දිහා ගගන බැලුවේ රතු වෙච්ච ඇස් වලින්.ගගනට කේන්ති ගිහින් බව කියන්න අසේලිට වෙන සාක්ශි ඕනේ වුනේ නෑ.

"පොඩි මහත්තයා...පහළ වැඩ පොළට යමු..." ඒ මනුස්සයා කියද්දි ගගන ඒ දිහා බැලුවා.

"උඩ ටික පැක් කරගනින්.මං සෙප්පුව අරන් එන්නම්" ගගන එහෙම කියන ගමන්ම අසේලිගේ කට බලෙන්ම රෙදි කෑල්ලකින් ගැට ගැහුවා.

"මොනවද මේ කරන්නේ?මේකිව ගෙනියන්න බෑ.මේකි නිසා තමයි පොලීසියෙන් ඇවිල්ලත් තියෙන්නේ.නිකන්ම අහු වේවි" එතකොටම එතනට ආපු තව කෙනෙක් කියද්දි ගගන ඒ කෙනා දිහා හොදට බැලුවා.

"මං ඒක දන්නවා සුරේ...උඹ ගිහින් සේප්පුව ගනින්.මං මේකිව අස්සකට දාලා එන්නම්.පෙත්තක් දැම්මම මේකිට සිහියක් එන එකක් නෑ" ගගන කිව්වේ බලෙන්ම අසේලිගේ අතකට එන්නතක් විදින ගමන්.

අසේලි එහාට මෙහාට හැරිලා ගැලවෙන්න බැලුවත් කටත් තද කරලා තිබුනු නිසා ගැලවෙන්න ක්‍රමයක් තිබ්බේ නෑ.

"මෙන්න මේකිව කරට ගනින්.යන ගමන් පඩිපෙල පහලට දාගෙන යමු" ගගන කිව්වට පස්සේ ගගන ලග හිටපු කෙනෙක් අසේලිව උස්සලා කරට ගත්තා.ඒ වෙද්දිත් අසේලිගේ ඇස් පියවෙන්න අරන් තිබුනේ ලොකු මත් ගතියකුත් ඔලුවට දැනෙද්දිමයි.

සයිරන් හඩ වැඩි වැඩියෙන් ඇහෙද්දි කවුදෝ කට්ටියක් එහේ මෙහේ දුවන හඩක් ඇහෙන්න ගත්තා.ඒත් එක්කම අදුරු තැනකට අසේලිව වැටුනේ එයාටත් මුකුත්ම හිතාගන්න වෙලාවක් නොදීමයි.මුලු ඇගම තලා පෙලා දාන වේදනාවට වැඩියෙන් දැනෙන ඔලුවේ මත් ගතියත් එක්ක අසේලිගේ ඇස් නිලංකාර වෙලා ගියා.

දැඩි සත්කාර ඒකකයෙන් එලියේ හිටපු ප්‍රියංකායි අවිශ්කයි කලබල වුනේ එක පාරටම දැඩි සත්කාර ඒකකය උඩ රතු බල්බය දැල්වෙන්න ගත්ත නිසා.ඒත් එක්කම දොස්තර වරු හෙදියන් කලබලයෙන් දැඩි සත්කාර ඒකකය ඇතුලට යනවාත් ප්‍රියංකා බලාගෙනයි හිටියේ.

"මොකක්ද පුංචි අම්මේ ඒ වෙලා තියෙන්නේ" අවිශ්ක ඇහුවේ මුකුත් හිතාගන්න බැරුව.

"දන්නේ නෑ අවි...බාප්පට කෝල් එකක් දෙන්න ඉක්මනට එන්න කියලා" ප්‍රියංකා කිව්වේ දොර දිහා බලාගෙනමයි.

ඒත් එක්කම ඇරුනු දොරෙන් එලියට ගත්ත ඇදේ හිටපු ආදිත්‍ය දැකලා ප්‍රියංකා කලබලෙන් එතනට දුවලා ගියා.

"අනේ ආදි...ආදි.." ප්‍රියංකා ආදිත්‍ය ගේ අතින් අල්ලන්න උත්සහ කරත් ඒකට පුලුවන්කමක් ලැබුනේ නෑ.

"අම්මා පොඩ්ඩක් එහාට වෙන්න..අපට පේශන්ට් ව ගෙනියන්න ඉඩ දෙන්න" එතන හෙදියක් කිව්වේ ටිකක් තදින්.

"මොකද මොකද වුනේ මගේ පුතාට" ප්‍රියංකා ඇහුවේ ට්‍රොලිය යන වේගෙටම ඒ ලගින් දුවන ගමන්.අවිශ්කත් ප්‍රියංකාගේ පිටිපස්සෙන් දුවගෙන ආවේ ක්‍රිශාන්තට දුරකථන ඇමතුමක් ගන්න උත්සහ කරන ගමන්.

" මයිනර් ඇටෑක් එකක්.චෙකප් එකක් කරන්න ගෙනියන්නේ..කලබල නැතුව ඉන්න" හෙදිය එහෙම කියන ගමන්ම ට්‍රොලිය වහලා තිබ්බ කාමරේකට ඇතුල් කරේ ප්‍රියංකලාව එතනම නවත්තලා.

"අනේ ආදි...." ප්‍රියංකා දොර ඉස්සරහ පුටුවකට බර වුනේ ඇස් වලින් කදුලු බේරෙද්දි.

'අනේ...මගේ ලගම හිටපු පොඩි එකා දෙයියනේ...මේ මොකක්ද වුනේ' ප්‍රියංකා කල්පනා කරේ බිත්තියට ඔලුව තියාගෙන.

"හරි පුංචි අම්මේ.බාප්පා දැන් එනවා කිව්වා" අවිශ්ක එහෙම කියාගෙනම ප්‍රියංකා ලගින් වාඩි වුනා.

"මොකක්ද අවි මේ වුනේ...මං රාජ කුමාරයෙක් වගේ මගේ කොල්ලව හැදුවේ.ලංකාවෙන් ගියෙත් මගේ කොල්ලට මල්ලිව අමතක වෙන්න කියලා.මල්ලිව මතක් වුනොත් දුක හිතේවි කියලා.අනේ එහෙමටවත් දුකක් නොදී මං හදපු දරුවා මේ" ප්‍රියංකා කියද්දි අවිශ්කගේ ඇස් වල කදුලු පිරුනා.

අවිශ්ක ප්‍රියංකාගේ උරහිස වටේ අත දාලා ප්‍රියංකාව ලං කරගත්තා.

"ආදි ට සනිප වෙනවා පුංචි අම්මේ.බය වෙන්න එපා.දැන් අපේ අම්මත් බෝධි පූජා කරනවනේ.ආදි ට නරකක් වෙන්නේ නෑ.මෙහේ ඉන්නෙත් හොදම ඩොක්ටර්ස් ලා" අවිශ්ක කිව්වේ ප්‍රියංකාවේ පිටට තට්ටු කරන ගමන්.

" මොකද වුනේ...කෝ ආදී"එතකොටම එතනට දුවගෙන ආපු ක්‍රිශාන්ත ඇහුවේ කලබලෙන්.

"අනේ ක්‍රිශා..." ප්‍රියංකා අත් දෙකෙන්ම ක්‍රිශාන්තගේ අත් දෙක අල්ලගනිද්දි අවිශ්ක පුටුවෙන් නැගිට්ටේ ක්‍රිශාන්තට ඉඩ දීලා.

"කෝ කෝ මේ අඩනවනේ ඔයා.අඩන්න එපා ඉතින්.අවී පුතා මොකද වුනේ?" ක්‍රිශාන්ත ඇහුවේ බොහොම සන්සුන් විදියට වුනත් ඒ හඩේ තිබුනේ කලබල ගතියක් බව අවිශ්කට තේරුනා.

"චෙකප් එකකට ඇතුලට ගත්තේ බාප්පේ.වෙන විස්තරයක් දන්නේ නෑ"

"හා....එහෙනම් මොකද මේ අඩන්නේ.චෙකප් එකකටනේ ඇතුලට අරන් තියෙන්නේ" ක්‍රිශාන්ත එහෙම කියාගෙනම ප්‍රියංකා ලග පුටුවෙන් වාඩි වුනා.

"ඒ වුනාට මට බයයි ක්‍රිශා...ඇයි එකපාරටම එහෙම ගත්තේ.මයිනර් ඇටෑක් කතාවකුත් කිව්වා" ප්‍රියංකා කියද්දි අවිශ්කත් ඔලුව වැනුවා.

"ඩොක්ටර් මොකද කිව්වේ" ක්‍රිශාන්ත ඇහුවේ අවිශ්කගෙන්

"තාම ආවේ නෑ එලියට"

"එහෙනම් එලියට එනකම් එමු..අඩන්න එපා ප්‍රියා..මේ අවි ත් බය වෙලා ඔයා අඩද්දි" ක්‍රිශාන්ත කිව්වේ අවිශ්ක දිහා බලලා අමාරුවෙන් හිනා වෙන ගමන්.

ඒ කතාවට හිනා වුනු අවිශ්ක කොරිඩෝව කෙලවරේ තිබ්බ ජනේලේ ලගට ඇවිදගෙන ගියා.

'පව්...බාප්පාත් බය වෙලා ඉන්නේ.පුංචි අම්මා බය වෙයි කියලා අමාරුවෙන් හිනා වෙලා ඉන්නවා.පුංචි අම්මාටත් මේක දරාගන්න බෑ.කොච්චර පරිස්සම් කරාද ආදි ව.මේ මොනවා වෙනද මංදා' අවිශ්ක හිතුවේ ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන.එතකොටම දුරකථන යට ආපු ඇමතුමක් නිසා අවිශ්ක දුරකථන තිරය දිහා බැලුවා.ඒ විහාරා.

"හෙලෝ විහාරා"

"හෙලෝ...මේ පණිවිඩයක් කියන්න ගත්තේ"

"මොකක්ද? අසේලිව හම්බුනාද?"

"ඔව්...පොලීසියට හම්බෙලා.අර ගිය සැරේ අසේලිව අරන් ගිය කට්ටියමලු මෙ සැරෙත් අරන් ගිහින් තියෙන්නේ"

"කොහෙද ඉදලා තියෙන්නේ අසේලි? කොහොමද දන්නේ එයාලාමයි කියලා"

"පාලු ගෙදරක්ලු.කට්ටිය පැනලා යද්දි අහුවෙලා කියලා තමයි කිව්වේ.හොර නෝට්ටු අච්චු ගහන තැනක් ලූ එක"

"අපෝ..මාර කේස් එකක්නේ ඒක.දැන් කෝ අසේලි"

"තාම හරියට සිහියක් නෑ.සිහිය නැති වෙන ජාතියක් දීලා ලූ."

"හ්ම්ම්...ඔයා කාලාද ඉන්නේ"

"ඔව්..ඔයා කාලාද?"

" තාම නෑ"

"ආදිත්‍ය අයියට දැන් කොහොමද?"

"දැන් ඇතුලට ගත්තා චෙකප් එකකට.වෙනසක් නෑ ඉතින්"

"හ්ම්ම්...ඔයා කන්න මොනවා හරි.මං තියන්නම්"

" විහාරා..."

"ආ...."

"සොරි..."

"ඇයි?"

"නිකන්...මට කියන්න හිතුනා"

"හ්ම්ම්...මං තියනවා.බුදු සරණයි"

"බුදු සරණයි"

විහාරාගේ දුරකථන ඇමතුමෙන් පස්සේ අවිශ්ක ආයෙත් හැරිලා බැලුවේ ආදිත්‍යව ඇතුලට ගත්ත දොර දිහා.එතන ඉදන් දොස්තර මහත්තයෙක් ක්‍රිශාන්ත එක්ක කතා කරනවා දැකපු අවිශ්ක ඉක්මනින්ම එතනට ගියා.

"දැන් මොකක්ද ඩොක්ටර් අපට මේකට කරන්න පුලුවන් වෙන්නේ" ක්‍රිශාන්ත අහද්දි දොස්තර ප්‍රියංකා දිහා වගේම අවිශ්ක දිහාත් බැලුවා.

"මේ ඔපරේශන් එක කරන්නම ඕනේ.ඒකත් පුලුවන් ඉක්මනින්ම.පහු වෙන දවසක් පවා පේශන්ට් ට අනතුරුදායකයි." දොස්තර එහෙම කියද්දිම එතනට ආවේ නිශාන්ත.එයත් දොස්තරගේ කතාවට ඇහුම්කන් දුන්නා.

"එහෙනම් අපි කරමු ඩොක්ටර්.කීයක් ගියත් මට කමක් නෑ" ප්‍රියංකා කිව්වේ ස්තීර හඩකින්.

"ඒක තමයි තියෙන ගැටලුව.මේ වෙද්දි ඒක කරන්න තරම් සුදුසු ඩොකටර් කෙනෙක් ලංකාවේ නෑ.ලංකාවේ මේ වගේ ඔපරේශන් එකක් කරපු එකම ඩොක්ටර් මේ දවස් වල ඇමරිකා වල ඉන්නේ"

"අපි පුතාව පිටරටකට ගෙනිච්චොත්" මෙච්චර වෙලා නිශ්ශබ්දව හිටපු නිශාන්ත ඇහුවා.

"ඔව්..එහෙම පුලුවන්.ඕස්ට්‍රේලියා වගේ වැඩිය හොදයි.එහේ හොස්පිට්ල් එකකට අපට මේ ගැන දැනුම් දෙන්නත් පුලුවන් දැනට අපේ ඩොක්ටර්ස්ලා එහේ ඉගෙන ගන්න නිසා"

"හරි ඩොක්ටර් එහෙනම් අපට ඒක ලෑස්ති කරලා දෙන්න පුලුවන්ද?"ඒක ඇහුවෙත් නිශාන්තමයි.

"හරි...එන්න මගේ ඔෆිස් එකට.මං ලෑස්ති කරලා දෙන්නම්" දොස්තර එහෙම කියලා යද්දි ක්‍රිශාන්ත බැලුවේ නිශාන්ත දිහා.

"දැන් මේ ඔහොම ගෙනියන එක නඩුවට ප්‍රශ්නයක් නැද්ද?"

"මේ දැන් ඔයාට ඕනේ නඩුවද දරුවද.අනේ මට නම් කමක් නෑ නඩුවට හෙන ගැහුවත්.මල්ලි ඔයා ලෑස්ති කරන්න වැඩේ" ප්‍රියංකා කිව්වේ ක්‍රිශාන්තට රවන ගමන්.

"ඒක අවුලක් වෙන්නේ නෑ අයියේ...දැන් ඩොක්ටර්ම කියනවනේ මෙහේ කරන්න බෑ කියලා.එහෙම කියලා ලියුමක් අරගෙන ඉදිරිපත් කරමු.එතකොට හරි" නිශාන්ත කිව්වේ දොස්තර ගේ කාමරේ පැත්තට යන ගමන්.

"හරි එහෙනම් අපි මෙහේ වැඩ බලාගන්නම්.ඔයා අවී එක්ක ගෙදර ගිහින් යන්න ලෑස්ති වෙන්න" ක්‍රිශාන්ත කියද්දි ප්‍රියංකා ඔලුව වැනුවා.

නිශාන්තයි ක්‍රිශාන්තයි දොස්තරගේ පිටිපස්සෙන් යනවා බලන් හිටපු අවිශ්කයි ප්‍රියංකායි එලියට යන්න හැරුනා.

**************************************

සමාවෙන්න පරක්කු වුනාට.අධ්‍යාපන චාරිකා,අධ්‍යාපනික ප්‍රදර්ශන,හවස පංති එක්ක ගොඩක් කාර්‍යබහුල වෙලා හිටියේ.ලබන සතියෙත් විවාහ මංගල්‍යය කීපයකට කාලය වැය කරන්න වෙලා තියෙන නිසා ඊලග කොටස දාන්න වෙන්නේ ලබන බ්‍රහස්පතින්දා ට තමයි.හැමෝම ගොඩක් ගොඩක් සමාවෙන්න.

ඒ වගේම කතාව කියවන කොමෙන්ට් කරන හැමෝටම ගොඩක් ස්තූතියි

ආදරෙන් ඉන්න ❤️