වසන්තය සිහිනයක් - පසුවදන

අපගේ විවාහයට වසරක් ගත වෙලා....

කැලුම්ගේ එදා නොදුටු වෙනසක් අද දකින්නට තිබීම මගේ හිතට ඇති කරන්නේ ලොකු සතුටක්.එදා නොලැබුණු ආදරයක් රැකවරණයක් සෙනහසක් මට දැන් ලැබෙනවා වුනත් එක් අඩුවක් එදා වගේම මට දැනෙනවා.කැලුම් ගේ හිත තාමත් තරුල්‍යා ගැන හිතනවා.ඔහු ඒ ගැන මට වචනයක්වත් නොකිව්වත් විවාහක බිරිදට සිදු විය යුතු යුතුකම් අඩුවක් නොකලත් ඔහුගේ දෑස් වලින් මම විටෙක තරුල්‍යා ව දකිනවා.

ඔව්..මම ඉරිසියා කරනවා ඇයට.මා ලග ඉදලත් කැලුම්ගේ මතකයන් වල ජිවත් වෙන්න තරමට තරුල්‍යා ට තියෙන හැකියාව මට පුදුමයක්.ඒ දුරින් ඉදලත් තාමත් හදවතේ ජිවත් වෙන ප්‍රේමය මට අරුමයක්.

ඒත් මං විශ්වාස කරනවා කැලුම් ගේ හදවතේ මටත් ඉඩක් තියෙන බව.තරුල්‍යා ලගට යන්න පුළුවන්කම තියෙද්දිත් මම ලගට ආවේ ඒකයි.මා ලගදිත් ඔහුගේ දෑස් දිලිසෙන්නේ ඒකයි.

දවසක සමහරවිට මේ දේවල් මීටත් වඩා වෙනස් වේවි... 

ඔහු මට විතරක්ම පෙම් කරාවි...

මා ගැන පමණක්ම සිතාවි...

මා පමණක්ම ඒ දෑස් වල පෙනේවි...

මා පමණක්ම ඒ හදවතේ ඉදිවී....

ඔව් ඒ දවස එනකම් මම බලාගෙන ඉන්නවා...

- මෙත්සරා දහනායක  - 

*****************************************************************************************************

වසරක් ගිහින්....ඔව් හරියටම අවුරුද්දක්...

මම විවාහ වෙලා අවුරුද්දයි..

තරුල්‍යා ලංකාවෙන් ගිහින් අවුරුද්දයි...

මේ අවුරුද්දට එයාට පුළුවන් වුනේ ලංකාවෙන් යන්න විතරයි.එයා මගේ හිත ඇතුලේ එදා වගේම රැදිලා ඉන්නවා.ඒත් එදා එයාගේ ඉඩෙන් ටිකක් අද මෙත්සරා අයිති කරගෙන තියෙනවා.එත් තාමත් මට තරුල්‍යා ගේ සිනාසෙන හඩ මතක තියෙනවා.ඇයගේ දෙතොල් පැහැය මතකයට එනවා.ඇයගේ ලග හැමදාමත් දැනෙන රෝස සුවද මට තාමත් සිහිනයෙන් මෙන් දැනෙනවා.

ඔව් ඇය තවමත් මගේ හදවතේ ජිවත් වෙනවා...

හරියට ආරංචියක් නොදන්නවා වුනත් ඇය සතුටෙන් ඉන්න බව ලෝචන මට නිතරම කියනවා.ඇය මට කතා කරන එක ප්‍රතික්ෂේප කරේ එහෙ ගිය දවසේ ඉදන්මයි.ඔව් පසු කාලයක් වෙද්දී මමත් එයට කැමති වුනා.ඇයගේ කටහඩ අසන්නට ඇති ආසාව වගේම එය මෙත්සරාට ඇති කරන බලපෑම ගැන මම බය වුනා.

මෙත්සරා...මගේ බිරිද..අද වෙද්දී මම මුළු හදවතින්ම මගේ කරගත් මගේ බිරිද.සමහරවිට ඇයට කවදාවත්ම තරුල්‍යා ගේ ප්‍රේමයට ලං වෙන්න බැරි වේවි.ඒත් ඇය ගේ  සෙනෙහස අද වගේම හැමදාටම මගේ හදවතේ පිරිලා තියේවි.

දවසක...ඔව් කවදාහරීම දවසක...

මට තරුල්‍යා හමු වේවි..

එදා අපට එකිනෙකාට කියන්න අපහසු වුනු බොහෝ දේ අපට එදාට කියන්න පුළුවන් වේවි.

ඔව්... මම බලාගෙන ඉන්නවා ඒ දවස එනකම්...

- කැලුම් නිසංසල බණ්ඩාර - 

****************************************************************************************************

කාලය හරි ඉක්මනින් යන්නට ගිහින්...

ඔස්ට්‍රේලියාවට පැමිණ වසරක් ඉක්ම ගියේ හිතාගන්නත් බැරි වේගෙකින් .මේ වසරේ බොහෝ දේ සිදු වුනා .වසර ගණනාවක සිහිනයක්ව තිබු උසස් අධ්‍යාපනය සම්පුර්ණ කරන්න මට දේශානි ගේ  උදව් ලැබීම ලොකු ශක්තියක් වුනා.ඒ සියල්ලත් එක්කම ලංකාවේ තාත්තගේ ව්‍යාපාර අයිතිය මම ලෝචන ට පැවරුවා.ඒවා එහෙම ගන්න ඔහු කැමැත්තක් පෙන්නුවේ නෑ.ඒ නිසාම ඔහු හැම මාසෙකම මා වෙනුවෙන් ව්‍යාපාර වල ආදායමෙන් හරි අඩක් බැංකු ගත කරන්න පටන් ගෙන තිබුනා.ඔව්...වියදම් අධික රටක ජිවත් වෙද්දී ඒ මුදල් මට සෑහෙන උදව්වක් වුනා.

කැලුම්...

ඔව් ඔහු හොදින් ඉන්නවා...

මම දන්නවා ඔහු හොදින් බව...ලෝචන මට ඔහුගේ විවාහයේ ජායාරුප ඒවා තිබුනා.එහි ඔහු සුන්දර සිනහවකින් මෙත්සරා සමග සිටියා,මෙත්සරා ඔහුට හොදින් ගැලපුනා.

සත්තයි...මට සතුටුයි...

ඔහු මගේ ප්‍රේමයේ  බැදීමෙන් නිදහස්ව ඔහුගේ ජීවිතය සොයාගැනීම ගැන මට සතුටුයි...

හදවතේ ඇති වූ ප්‍රථම ප්‍රේමය සතුටෙන් වීම ගැන මට සතුටුයි...

මගේ සිහිනය තුල රැදෙන්නට හැකි වීම ගැන සතුටුයි...

ප්‍රේමනීය පීඩනයෙන් මිදීමට හැකි වීම ගැන සතුටුයි...

ඔව් සත්තයි මම සතුටෙන්..

කැලුම්ගේ මතකයන්...ඒ ආදරණිය දෑස්...ඒ හදගැස්ම අදටත් මා සතුටෙන් තියනවා..

ඔහුගේ මතකයන් සමගින් බැදී ප්‍රේමය මා ජිවත් කරවනවා..

දවසක අප හමු වේවි කැලුම්..

මේ හැමදේම කතා කරන්නට හැකි දවසක අපි හමු වේවි..

ඔව්...මම බලාගෙන ඉන්නවා ඒ දවස එනකම්..

- තරුල්‍යා අමන්දි විජේනායක - 

**********************************************************************************************************

වසන්තය සැබෑවටම සිහිනයක් 💖

- සමාප්තයි - 

**********************************************************************************************

මුළු කතාව පුරාවටම මම ඔබෙන් කිසිම අදහසක් ඉල්ලුවේ නෑ.කතාවට ඉගි දුන්නේ නෑ.එයට හේතුවක් තිබුනා.මේ කතාව පෙර සිටම ආරම්භය,අවසානය තීරණය වුනු කතාවක්.එක් වරම උදෑසනක ආපු සිතුවිල්ලකට රචනා වෙන්න පටන් ගත්ත කතාවක්.නමුත් මෙය අපි හැමෝගෙම කතාවක්.ඔබට කියන්න පුලුවන්ද මේ එකම එක සිතුවිල්ලක්වත්,එක හැගිමක්වත් ඔබට ඔබේ ජිවිත කාලයේ දැනුනේ නැති බව.විශ්වාසයි මට එක් වරක් හෝ ඔබට මේ එකම එක වදනක් හෝ සිතෙන්නට ඇති බවට.

ඉතින් අද මම කැමතියි අදහස් දැනගන්න...ඔබ හිතන දේ ගැන..

එය උදව්වක් වගේම සතුටක් වේවි

ඉතින් අවසරයි සමුගන්න..

කතාව රස විදි, අදහස් දැක්වු හා දිරි ගැන්වූ සියලු දෙනාට බොහොම ස්තුතියි 💖

වසන්තය සිහිනයක් - අවසානයට පෙර

සදාරණිය කැලුම්,

මේ ලියුම ඔයාට හම්බවෙද්දී මම ගොඩක් දුරට ලංකාවේ ඉන්න එකක් නෑ.මේක මම අම්මා නැති කාලෙක ගන්න හිතාගෙන හිටපු තීරණයක්.ඉතින් මේකේ වැරද්දක් ඔයාගේ පිටින් දාගන්න එපා.මට ඕනේ ඔයාට හැමදේම කියන්න.ඔයාගේ මුණ බලාගෙන මට මේ දේවල් කියන්න බෑ.ඇත්තටම බෑ.මම උත්සහ කරලා තියෙනවා සෑහෙන වාරයක්.ඒත් බැරි වුනා.ඉතින් යන්න කලින්මෙහෙම හරි කියන්නයි ඕනේ වුනේ.

ඔයාට මතක ඇතිනේ මේ ඔක්කොම පටන් ගත්තේ තාත්තා අසනීප වෙනවත් එක්කමයි.මම එතකොට ෆයිනල් ඉයර් එකේ.වැඩ ගොඩක් මැද ඉන්න වෙලාවකයි අම්මා කතා කරේ තාත්තා අසනීපෙන් කියලා.එත් එක්කම තාත්තගේ බිස්නස් ගැන බලන්න බාප්පා  ඉදිරිපත් වුනු එකත් ප්‍රශ්නයක් වුනා.ඔයාට මතක ඇති මම මේවා ඔයාට කියපු බව.ඇත්තටම එතනදියි මට තේරුනේ මම තනිවෙලා බව.

මේ ප්‍රශ්න ඔයාට තේරුනේ නෑ.ඒවා ඔයාට තේරෙන්න කියන්න මට තේරුනේ නෑ.ඒ ඔක්කොටමත් වඩා ඔයා ඉස්සරහ දුක කියලා මට පුරුද්දක් තිබුනේ නෑ.ඒ මගේ අහංකාරකම ද වෙන දෙයක්ද කියන්න මට අදටත් තේරෙන්නේ නෑ.ඒත් මම බය වුනා ඔයාට මාව එපා වේවි කියලා.ඔයා ඉස්සරහ අඩන්න මම කැමති වුනේ නෑ.ඒත් වෙනදා වගේ ඔයා ලගට වෙලා ආදරෙන් ඉන්නත් මට පුළුවන්කමක් තිබුනේ නෑ.ඒක ඔයා තේරුම් ගත්තද නැද්ද මම දන්නේ නෑ කැලුම්.ඒත් වෙනදා වගේම මම කෑවද බිව්වද හොයන්න එන කෝල් එක පවා  මට කරදරයක් වෙන්න ගත්තා.

මම කතා නොකරනකොට ඔයා කලබල වෙලා හොයද්දි මට එක කරදරයක් වෙන්න ගත්තා.ඉස්සර වගේ නිතරම ෆෝන් එක ලග නැති එක වගේම ලග තිබුනත් නිතරම කතා කරන්න බැරි තරමට මට වැඩ වැඩි බවත් මට ඔයාට කියාගන්න බැරි වුනා.ඔයාටත් තේරුම් ගන්න බැරි වුනා.එකේ වැරැද්ද කාගේ වුනත් හිතට දැනෙන හැගීම් වහගෙන ඔයාගේ කෝල් ආන්සර නොකරනවට හේතු කියන එක මට තවත් පීඩනයක් දුන්නා.

සැරින් සැරේට තාත්තා ලගටත් කැම්පස් එකටත් මාරු වෙමින් හිටපු මට ඔයා අමතර බැදීමක් වෙන්න ගත්තා.ඔයා මට උදව් කරන්න හදන එක මට කරදරයක් වුනා.මට මගේ හැගීම් ඔයාට කියාගන්න බැරි වුනා.ඒත් මම ඔයා ඉස්සරහ හිනා වෙලා ඉන්න උත්සහ කරා.ඒ මට ඔයාව නැති කරගන්න ඕනේ වුනේ නැති නිසා.ඒ ඔයාව කරදරයක් විදියට මට දැනෙන හැගීමට මම මටම වෛර කරන්න ගත්තා.

තාත්තා නැති වුනා.අම්මා අසනීප වෙන්න ගත්තා.උපාධිය ගත්තත් මට මගේ කථිකාචාර්ය හීනෙට සමු දෙන්න වුනා.ගෙදර ඉදන් මම බිස්නස් බලාගන්න පටන් ගත්තා.මට මතකයි ඔයා කිව්වා ඔයා ඒකට මට උදව් කරන්නම් කියලා.එත් කැලුම් මම හිටියේ ජිවිතේ ආසාවෙන් මවපු හීනෙ නැති වුනු දුකෙන්.මගේ තාත්තා නැති වුනු දුකෙන්,අම්මා ලෙඩ වුනු දුකෙන්.තාත්තා නිසා අපේ රෙස්ට් හවුස් එක කරන්න පටන් ගත්තා මිසක මට ඒක කරගෙන යන්න උවමනාවක් තිබ්බේ නෑ.

මට මේවට ඔයාට බනින්න බෑ.ඔයා ඒවා තේරුම් නොගත්තේ මම ඒවා ඔයාට නොකිව්ව නිසා.එත් ඇයි වෙන ගෑනු ළමයි බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් ට හැම දුකක්ම කියනවා වගේ මට ඔයාට කියන්න බැරි වුනේ කියලා මම ඔයා ආයේ එනකම්ම හිතුනා.එත් මම හිතන්නේ දැන් මම හේතුව දන්නවා.ඔයත් කවදාවත් ඔයාගේ දුකක් ප්‍රශ්නයක් මට කිව්වේ නෑ.හැමදාම අපි හිටියේ සතුටින්.කවදාවත් අපි අපි අතර දේවල් වලට මිසක් වෙන දෙයක් ගැන රණ්ඩු වෙලා නෑ.අපේ ලෝකේ ඇතුලේ හිටියේ අපි විතරයි.ඒක ඒ කාලේ හරිම සුන්දර වුනාට එතනින් එලියට ආවම අපි අපේ ප්‍රශ්න අපි ඇතුලෙම තියාගත්තා.ඔව් අපි සතුට විතරක් බෙදා ගෙන තනියම දුක් වින්දා කැලුම්.පහුගිය කාලෙම අපි ඒකයි කරේ.

ඒ ඔක්කොම අතරේ ඔයාගේ අම්මා මට කතා කරා.පුතාගේ ජීවිතේට බරක් එකතු වෙන්න ඕනේ නෑ කියලා අම්මා මට කිව්වා.ඇත්ත මමත් ඒක පිළිගත්තා.උපාධිය කරලා ගෙදර අසනීපෙන් ඉන්න අම්මා බලාගෙන ඉන්න තාත්තා නැති කෙල්ලක් විශ්ව විද්‍යාල කථිකාචාර්ය කෙනෙක්ට නොසුදුසු බව මම තීරණය කරා.

එතනින් පස්සේ වුනු දේවල් ඔයාට මම කියන්න ඕනේ නෑනේ කැලුම්.ඔයා දන්නවා.මම ඔයාව ප්‍රතික්ෂේප කරා.ලේසි වුනේ නෑ ඒක.එත් ආදරයට ප්‍රේමයට වඩා ආත්ම අනුකම්පාව වැඩි වුනා.ප්‍රශ්න ගොඩක් මැද ආදරය නිසා හිතට දැනෙන පීඩනයෙන් මට මිදෙන්න ඕනේ වුනා.ඒත් මෙත්සරා ගැන දැනගනිද්දී මම අසරණ වුනා කැලුම්.මට ඔයාව ඇත්තටම නැති වෙන බව තේරුනේ එතැනදී.මම ඔයාව ප්‍රතික්ෂේප කරපු එක හරිද කියලා මම මගෙන් ප්‍රශ්න කරන්න ගත්තා.

ඔයාගේ විවාහය දවසේ අම්මා අසනීප වෙලා රෝහල්ගත කරා හදිස්සියේම.මට ඩොක්ටර්ස්ලා කිව්වා අම්මා කම්පනයකින් ඉන්න බවත් සනීප කරන්න බෑ කියලත්.අම්මා ලගම ඉන්න එක වැදගත් කියලත් එයාලා කියද්දී මම ගත්ත තීරණය ගැන පසුතැවිලි වීම නැවැත්තුවා.මම ඒ ඔයාට සුබ පැතුවෙත් රෝහලේ ඉදගෙනමයි.

ඊට පස්සෙත් මම ඒ ගැන පසුතැවිලි වුනේ නෑ කියන්න මට බෑ කැලුම්.ඒත් ඔයා ආපහු ආවාම මගේ සන්සුන් කරගෙන හිටපු හිත ආයෙමත් කඩන වැටුනා.මෙත්සරා ඔයාට මොන තරම් ගැලපෙනවද කියන එක මට විශ්වාස කරගන්න බැරි වුනා.

දවසක් ඔයාලා දෙන්නා පහල වාඩි වෙලා කතා කරනවා මම අහගෙන හිටියා.මේ ඔයා කරගන්න හිතාගෙන ආපු ඉඩම් වැඩ ගැන ඔයා කියනවත් ඒවාට මෙත්සරා කියපුවත් මම අහගෙන හිටියා.මෙත්සරාගේ සමහර යෝජනාවන් ඔයා ප්‍රතික්ෂේප කරනවත්  එයා ඒවාට ප්‍රති උත්තර දෙනවත් මම අහගෙන හිටියා,අවසානයේදී ඔයාට කේන්ති ගිහින් බැනලා කාමරේට යනවත් මෙත්සරා එතනම ඉදගෙන ඉන්නවත් දැක්කා.මේ කිසිම දෙයක් නොවුනා වගේ ඊට ටික වෙලාවකට පස්සේ ඔයාලා දෙන්නා පහල ආපනශාලාවට හිනා වේවි එනවත් මම බලාගෙනයි හිටියේ කැලුම්.

ඇත්තටම මම ඒ වෙලාවේ ඔයා ගැන සතුටු වුනා. ඒවගේම මම ගැන දුක් වුනා.ඒ වගේ විවෘත බවක් අපි අතරේ තිබුනේ නෑ නේද කැලුම්.ඔයාගෙන් බැනුම් අහන මෙත්සරාට මම ඉසිරියා කරා.ඒත් ඒ වෙද්දීත් අපි වෙන් වෙලා තිබුනා.එදා වැව ලගදි මම තේරුම් ගත්තා ඔයාට මෙත්සරා අතාරින්න බැරි බව.

ඔයත් ඒක තේරුම් ගන්න කැලුම්.මට හිතෙන්නේ ඔයා තාම එක තේරුම් අරගෙන නෑ කියලා.ඒ කෙල්ල ඔයාට හරි ආදරෙයි.ඒක මටත් තේරෙනවා.මට සතුටුයි ඔයාට ඒ වගේ ගෑනු ළමයෙක් හම්බුනු එක ගැන.නැත්තම් මට මේ මගේ අරමුණට යන ගමනේ හැමදාම පසුතැවෙන්න වේවි ඔයා ගැන හිතලා.

එහෙනම් මම නවතින්නම් කැලුම්.මම ගැන තවත් හිතන්න එපා.මම හොදින්.ඔයාට සමහරවිට දවසක මම ගැන දැනගන්න ලැබේවි.මෙත්සරා එක්ක හොදින සතුටින් ඉන්න.එයා ලග තමයි ඔයාගේ ජීවිතය තියෙන්නේ.

තෙරුවන් සරණයි

මේ ආදරණිය තරුල්‍යා 

ඇයගේ ලිපිය කුමක්දෝ හේතුවකට මගේ හිතට සැනසුමක් ගෙනාවා.මගේ හැගීම් නිවැරදි බව ඇගෙ ලිපියෙන් මට පැහැදිලි වුනා.නමුත් ඇයගේ මේ ගමන ගැන මගේ සිතට දැනුනු බිය නිසාම මම ලොචනට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තා.

"හෙලෝ.." ලෝචනගේ කටහඩ දුරකතනයේන ඇසුනා 

"හෙලෝ ලෝචන"

"කියපන්...මොකද තරුල්‍යා කියලා තියෙන්නේ?"ඔහු නොඉවසිලිමත්ව ඇසුවා.

"එයාගේ අරමුණකට යනවා කියලා විතරයි තියෙන්නේ.වෙන විස්තරයක් නෑ.මුකුත් ආරංචියක් නැද්ද?" 

"එයාගේ කැම්පස් යාලුවෙක් හිටියද දේශානි ගජසිංහ  කියලා" ලෝචන එකවර අසද්දී මට විශ්ව විද්‍යාලයේ ඇයගේ හොදම මිතුරිය මතකයට ආවා.

"ඔව් දේශානි එයාගේ කැම්පස් එකේ හොදම යාලුවා"

"අන්න ඒ දේශානි ගජසිංහ ෆේස්බුක් ෆොටෝ එකක් දාලා තියෙනවා තරුල්‍යා එනකම් එයා බලාගෙන ඉන්නවා කියලා ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඉදන්.තරුල්‍යා ව ටැග්  කරලා තිබ්බා."

"ආ...එහෙනම් දේශානි ලගට වෙන්න ඇති යන්නේ.දෙශානිව කන්ටැක්ට් කරගන්න නම් හැබැයි පුළුවන් වෙයි" මම කියද්දී ලෝචන සුසුමක් හෙලුවා

"පුළුවන් නම් බලපන් මචන්.බලහන් ඔහොම යනවද කෙල්ලෙක් වුනාම.බය නැද්ද" ලෝචන කියවද්දී මගේ මුවගට සිනහවක් නැගුනා.

නැත.ඇය මා දුටු ශක්තිමත්ම කාන්තාවයි.ඇය හඩනු මා දැක ඇත්තේ අතේ ඇගිලි ගණනටත් අඩුවෙනි.ඇය සියල්ල දරාගන්නා ශක්තිමත් කෙල්ලකි.එදා මට ඇය හැරදා යන්නටද එතරම් පහසු වුයේ එහෙයිනි.ඇය මා නැතුව ද ජිවත් වන බව මා දැන සිටි හෙයිනි.

"තරුල්‍යා ඒවා පුරුදුයි මචන්.බය වෙන්න එපා.මම හොයලා බලන්නම්" 

"හරි මචන්.තැනක් යු.උබ දැන් මොකද කරන්නේ? කොලබ යනවද?"

"ඔව් බන්.දැන් යන්න හදන්නේ" මා එසේ කිවේ කාමරයෙන් පිට වන්නට බෑගය අතට ගනිමිනි.

"මගේ වෙඩින් එකට වරෙන් හරිද? " .

"ලබන මාසේ විතර මගේ වෙඩින් එකත් තියෙනවා මචන්"මා එසේ කියද්දී ඉදිරිපස කන්නාඩියකින් මගේ සිනාසෙන මුහුණ පිලිබුවක්ව මට පෙනුනා.ඒ මුහුණ වෙනදාට නැති අමුතු සනසිමකින් පිරි තිබුනා.

"ආ..හරි එහෙනම්.සෙට් වෙමුකෝ" ඔහු එසේ කියා දුරකථනය විසන්ධි කිරීමෙන් පසු මම මෙත්සරාට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තා.

"හෙලෝ..." එක්වරම පිළිතුරු දුන් දුරකථනය තුලින් ඇයගේ හඩ මලානිකව ඇසුනා.

"මොකද කරන්නේ"

"ඔයාලගේ ගෙදරට ආවා අම්මා බලන්න" ඇය සෙමින් පිළිතුරු දුන්නා.වෙනදා කටහඩේ ඇති ජිවය නැති වී ගොස් තිබුනා.

"අද එහෙ ඉන්න.මම රෑට එනවා" 

"අද එනවද?"මගේ පිළිතුරෙන් පුදුමව ඇය අසද්දී මා සිනා සුනා.

"ඔව් හෙට නේද වෙඩින් සාරි ගන්න යනවා කිව්වේ.මනමාලයා නැතුව යන්න බෑනේ" මා කියද්දී ඇයගේ සිනාවෙන මුහුණ මට මැවී පෙනුනා.

"මෙත්සරා.." ඇයගෙන් පිළිතුරක් නොමැති තැන මා නැවත ඈ ඇමතුවා 

"ආ..හරි හරි..එන්නකෝ" වෙනස්ම වූ නොසන්සුන් හඩකින් ඈ කියද්දී මා සිනා සුනා.

"හරි එහෙනම්.බුදු සරණයි"

"බුදු සරණයි" 

ඇයගේ දුකථන ඇමතුම විසන්ධි වද්දී මම මගේ නිත්‍යානුකුල පතිනිය හදවතේ පතිනිය කරගනිමින් ඈ වෙත යන්නට පිටත් වුනා.

******************************************************************************************************************************

ඈ හැමදාමත් මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය වෙලා හදවතේ රැදේවි....💖  

****************************************************************************************************

තරුල්‍යා ගේත් මෙත්සරාගේත් කැලුම්ගේත් පසුවදනින් හෙට හමුවෙමු 😊

වසන්තය සිහිනයක් - 13

"ඒ තරුල්‍යා අක්කා නෙවේ.තාරකා අත්තනායක කියලා වෙන ගර්ල් කෙනෙක්" ඇය කියද්දී මම විස්මයට පත් වුනා 

"තාරකා..තාරකා අත්තනායක ද  බදින්නේ?" මම එසේ  පුදුමයෙන් අසද්දී ඇය මා දෙස කුතුහලයෙන් බැලුවා.

තාරකා අත්තනායක, අප පාසලේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායිකාව ලෙස කටයුතු කරා.ඇය හා ලෝචන අතර අමුතුම ආකාරයේ තරගයක් තිබු බව මුළු පාසල පුරාම ප්‍රසිද්ද රහසක්ව තිබුනා.අධ්‍යපනයෙන්ද ක්‍රීඩාවන් ගෙන්ද සෞන්දර්ය යන කුමන අංශයෙන් වුවද එකිනෙකා පරදා ජය ගැනීමේ උවමනාවකින් දෙදෙනාම කටයුතු කරා.ඔවුන් දෙදෙනා ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක නායිකා වීමෙන් පසු ඔවුන්ගේ තරගය උත්සන්න වීම නිසා සෑම කටයුත්තක්ම දෙදෙනාට වෙන වෙනම බෙදා වෙන් කර දීමට ගුරුවරුන්ට සිදු වී තිබුනා.මේ අරගලය උසස් පෙළ අවසන් වන තුරුම පැවතුනා.එහෙම අතීතයක් හිමි   තාරකා හා  ලෝචන  විවාහ වීමට යන ආරංචිය මට ගෙනාවේ ලොකු පුදුමයක්.

"ඔයා තාරකා දන්නවද ?" මෙත්සරා අසද්දී මම ඇය දෙස බැලුවා

"ආ...ඔව්..තාරකා අපේ ඉස්කෝලේ.එත් මෙහෙම දෙයක් ඒ කාලේ නම් තිබ්බේ නෑ' මම කිව්වා.

"ඒ කාලේ නැති කොච්චර දේවල් මේ කාලෙට වෙන්න පුළුවන් ද කැලුම් අයියා" ඇය සුසුමක් හෙලමින් එසේ කියද්දී මා නැවතත් ඇය දෙස හොදින් බැලුවා

"මෙත්සරා...මොකක්ද මේ වෙන්නේ?" මා ඇසුවේ හිතේ නැගෙන නොසන්සුන්කම මැඩගනිමින්

" මොකක්ද? " ඇය එවර කිසිවක් නොදන්නා සේ ඇයගේ ඇදුම් නවන්නට ගද්දි මගේ සිතේ ඇති වුනේ කෝපයක්

"මොකක්ද අහන්නේ? ඊයේ කියනවා තරුල්‍යා ලගට යන්න දෙන්නේ නෑලු.අද කියනවා යන්නලු.මොකක්ද මේකේ තේරුම" මා අසද්දී සුසුමක් හෙලු ඇය අතට ගත් ඇදුම ද අතින් ගෙන ඇද උඩ වාඩි වුනා.

"ඊයේ මම කියපුවට මට සමාවෙන්න.මම ඒ වෙලාවේ හිතුවේ මම ගැන විතරයි.එත් මම අද දන්නවා ඔයා ආදරේ තරුල්‍යා ට කියලා.ඔයා එයා ලගට යන්න.මම අම්මලට කතා කරන්නම් "

"අම්මලට මොනවා කතා කරන්නද? ඔයා දැනුත් හිතන්නේ ඔයා ගැන විතරයි" මා එසේ කියද්දී ඇය දෙනෙත් විසල් කර මා දෙස බැලුවා.

"ඔයා දැනුත් මේ ඔයා කියන විදියටනේ මට කරන්න කියන්නේ.මමයි තීරණය කරන්නේ මම මොකක්ද කරන්නේ කියලා.මම තරුල්‍යා ලගට යනවද නැද්ද කියන්නේ මගේ තීරණයක්.ඔයාට මම වෙනුවෙන් තීරණ ගන්න අයිතියක් නෑ" ම එලෙස පවසා සිටිද්දී ඇයගේ දෙනෙත් වල පිරි කදුලක් කම්මුල් දිගේ ගලා ගියා.

ඇයගේ කදුළු දැකීමෙන් ඊයේ රාත්‍රියේ මගේ සිතට අමුතු හැගීමක් දැනුනු නමුත් අද ඒ හැගීම වේදනාවක් බවට පත් වී තිබුනා.විවිධ දේට ඇය හඩා වැටෙන අයුරු ඕනා තරම් දැක තිබුනත් ඇය මා වෙනුවෙන් හඩා වැටෙනු දුටු පළමු අවස්තාව නිසාදෝ මගේ හදවත මහත් වේදනාවකට පත් වී තිබුනා.තවත් ඇයගේ දෙනෙතෙන් මා වෙනුවෙන් ගලන කදුළු දැකිය නොහැකි තැන මා නාන කාමරයට ඇතුල් වුනා.

ඒ මුළු රාත්‍රියම අප දෙදෙනා එක්ව ගත කල නිහඩම රාත්‍රිය වුනා.මා හට කිසිවක්ම නොපැවසූ ඇය ද නොසන්සුන් සිතින් සිටි මමද එකම යහනේ දෙපසට වී නිදි වර්ජිතව රැය පහන් කරා.

ඒ මුළු රාත්‍රියම මගේ සිත තුල තරුල්‍යා ත් මෙත්සරා ත් සැරිසැරුවා.

තරුල්‍යා මගේ ප්‍රේමය බව සැබෑවකි.ඇය අසලදී හදවතේ ගැස්ම වේගවත් වන බවද සිත සතුටෙන් පිරෙන බවද සැබෑවකි. ඒ තරුල්‍යා ගෙන් දැනෙන සිත සසල කරවන නොඉවසිලිමත් ප්‍රේමය මට මෙත්සරාගෙන් කිසිදිනෙක නොදැනුනු බවද සැබෑවකි.

ඒත්...එත්....තරුල්‍යා ගෙන් වෙනස් වූ යමක් මා මෙත්සරා වෙතට ආකර්ෂණය කරනවා.ඇය අසලදී සිතට මහත් වූ නිදහසක් දැනෙනවා වගේම වචනයෙන් විස්තර කරන්න බැරි සැනසීමක් මට මෙත්සරා ලගදි දැනෙනවා.ඒ සැනසීම මට ඇය අසලදී සිනාසිමත් හැඩිමත් කෝප ගැනීමත් හදවතේ හැගීම් ප්‍රකාශනයත් එක සේ පහසු කරවනවා.මා, තරුල්‍යා අසලදී ආදරය සිනහව තුල පමණක්  ජිවත් වන ආදරණිය පෙම්වතෙකු වද්දී මෙත්සරා ලගදි සාමාන්‍ය ජිවිතයක් හිමි දුක, කෝපය, ආදරය, සතුට දැනෙන කොල්ලෙකු බවට පත් වෙනවා.

මෙත්සරා ත් තරුල්‍යා ත් සිත තුල සංසන්දනය වද්දී මට ඉබේටම නින්ද ගොස් තිබුනා.

උදෑසන හිරු කිරණ මුහුණට පතිත වද්දී මම දෑස් හැර බැලුවා.රාත්‍රියේ මා අසල නින්දට ගොස් සිටි මෙත්සරා පෙනෙන්නට නැති වීම මා කලබලයට පත් කරා.කඩිමුඩියේ මා ඇදෙන් නැගිටිද්දී නාන කාමරයෙන් එලියට එන මෙත්සරා ගේ දසුන මා සන්සුන් කරා.මා දෙස එක් බැල්මක් පමණක් හෙලු ඇය අසල තිබු බෑගයක් අතට ගත්තා.

"ඔයා කොහෙද මේ යන්නේ" මා ඇසුවේ රෙදි බෑගය දැකීම නිසා ඇති වූ කුතුහලයෙන්.

"මම ගෙදර යනවා" මගේ දෑස් මගහරිමින් ඇය පැවසුවා

"මේ හදිස්සියේ..."

"අම්මා හුග දවසක ඉදන් ගෙදර එන්න කියන්නේ" 

"හෙට යමු මාත් එක්කම..මට තව වැඩ.." මා එසේ කියන්නට ගත්තත් ඇය මා මගින් නැවැත්තුවා 

"නෑ ඔයා වැඩ කරගෙන එන්න.මට අද යන්නම ඕනේ" එසේ කියමින් ඇය මා දෙස නෙත් ඔසවා බැලුවා.දිනයේ පළමු වරට ඇගෙ දෙනෙත් මගේ දෙනෙත් හා පැටලෙද්දී ඒ දෙනෙත් වල වේදනාව මගේ හදවත රිදෙව්වා.

"එහෙනම් ඉන්න මම ඔයාව ඇරලවන්නම්" මා එසේ කියමින් නැගිටිද්දී ඇය හිස වැනුවා.

"එපා.මං කැබ් එකක් බුක් කරා.දැන් එක ඇවිත් තියෙන්නේ" එසේ කියමින් මා අසලට පැමිණි ඇය එක්වරම මා වැළද ගත්තා.

ඇයගේ වැළද ගැනීම් මට බොහෝ සුපුරුදු වුවත් මෙවර එය වෙනස් වී දැනුනා.ඇයගේ උණුසුම මා සැනසුවා.මගේ උරතලට මතට තද වී තිබු මුවින් ඇය කතා කරා.

"ඔයාගේ ජීවිතේට හොද තීරණයක් හිතලා ගන්න අයියේ.ඒ මොන තිරනෙට වුනත් මම ඔයාට උදව් කරනවා" එසේ කියමින් උරතලය මතට උණුසුම් හාදුවක් තැබූ ඇය රතු වී තිබු දෙනෙත් මගෙන් සගවමින් මගෙන් ඈත් වුනා.

"පරිස්සමෙන්.ගිහින් කෝල් එකක් දෙන්න" ඇය කාමරයෙන් පිට වද්දී මම සෙමින් කිව්වා.

ඇය කැබ් රථයට ගොඩ වනවාත් කැබ් රථය පිට වනවාත් මද වෙලාවක් බලා සිටි මම සුදානම් වී කච්චේරිය වෙත පිටත් වුනේ මේ ඉඩම් වැඩකටයුතු හැකි ඉක්මනින් අවසන් කරදැමීමේ අරමුණින්.වෙහෙසකර දිනයක් අවසානයේ නැවතත් සංචාරක නිවහනට පැමිණි මම ආලින්දයේ සිටි ලෝචනට සිනහවකින් පමණක් සංග්‍රහ කරමින් කාමරය දෙසට ගියේ ලෝචන ගේ පවුලේ තවත් පිරිසක් එතන කතාවක යෙදී සිටි බැවිනුයි.නමුත් පිටුපසින් ඇසුණු ලෝචන ගේ කටහඩ නිසා මා ආපහු හැරී බැලුවා.

"කැලුම්..."

"ලෝචන...එතන කට්ටිය නිසා මං කතා නොකරේ" මා එසේ කියද්දී ඔහු මට ලියුම් කවරයක් දිගු කරා.

"තරුල්‍යා මේක උබට දෙන්න කියලා ගිහින් තිබුනා" ඔහු එසේ කියද්දී මම ඔහු දෙස බැලුවේ පුදුමයෙන්

"තරුල්‍යා කොහෙද ගිහින් තියෙන්නේ"

"ඕස්ට්‍රේලියා ගිහින් අද දවල්.උදේ අපට කෝල් කරා එයාර් පෝට් එකේ ඉදන්" ඔහුගේ වදන් මගේ සවනට විශ්වාස කරගත නොහැකි තරම් වද්දී මම අතේ තිබු ලියුම දෙස බැලුවා.

"ඕක උබට දෙන්න කියලා කන්නාඩි මේසේ උඩ තියලා තියෙනවා කිව්වා මට.කියවලා බලපන් බන් මොනවද තියෙන්නේ කියලා.අපටත් හරියට දෙයක් කිව්වේ නෑ" ලෝචන ගේ නොඉවසිලිමත් බව ඔහුගේ කටහඩින් පෙනෙද්දී මම සැලෙන අතැගිලි වලින් ලියුම දිග හැරියා.

*****************************************************************************************************

හදවත නොසන්සුන් කරනා,

සිත ප්‍රීතිමත් කරනා ප්‍රේමයත්...

හදවත සනසනා,

මට මා වන්නට ඉඩ සලසනා සෙනහසත්....

මා දෙදෙනෙකු අතර අතරමන් කරවයි 💖

වසන්තය සිහිනයක් - 12

තරුල්‍යා ගේ මවගේ අවමංගල්‍ය උත්සවය අවසන්ව දින කිහිපයක් ගත වී ඇති මුත් තවමත් කැලුම් ට නිවසට යාමේ උනන්දුවක් ඇති බව නොපෙනීම මගේ හිතට කනස්සල්ලක් ඇති කර තිබුනා.මගේ මවත් කැලුම් ගේ මවත් මේ වද්දී අපගේ විවාහ මංගල්‍ය සදහා සුදානම් වෙමින් සිටියා.ඔවුන් මට අමතා නැවත පැමිණෙන ලෙස කිහිප වතාවක්ම කීවත් කැලුම් නොමැතිව එහි යාමට මගේ කැමැත්තක් තිබුනේ නෑ.මේ ගැන කිහිප වතාවක්ම කැලුම් සමග කිව්වත් ඔහුට ඒ ගැන කිසිදු උනන්දුවක් තිබුනේ නෑ.

මේ සියල්ල සිතමින් මම එළියේ සිටින කැලුම් දෙසට ගමන් කරේ නැවතත් ඔහුට මේ ගැන කියන අදහසින්.නමුත් ඒ වන විටත් කැලුම් සමග කතාබහක යෙදී සිටි ලෝචන දුටු මම ගමනේ වේගය අඩු කරා.

ලෝචන මා හදුනාගත්තේ මගේ හොදම මිතුරියගේ ක්‍රෂ් එක වශයෙනි.මා ඇමරිකාවේ කැලුම් සමග ඉගෙනුම ලබද්දී ඇය,එංගන්තයේ සිට ඔහුගේ පින්තුර එව්වේ ඇය සමග එකට ඉගෙන ගන්නා ක්‍රෂ් එක ලෙස කියමිනි.නමුත් ටික දිනකින්ම ඇය නැවතත් මා හට කිවේ ලොචනට ලංකාවේ පෙම්වතියක සිටින බවත් ඇය ද ඔහුගේ පාසලේ මිතුරියක බවත් ය.එමෙන්ම ඇය මට ඔවුන් දෙදෙනාගේ ජායාරුපද ඒවා තිබිණි.එසේ හෙයින් ලෝචන තරුල්‍යා විවාහ කරගන්නා කතාව මට මහත් පුදුමයක් වුයේ ඒ ලෝචනගේ පෙම්වතිය ලෙස ජායාරුප වල සිටි තැනැත්තිය නිසැකයෙන්ම තරුල්‍යා නොවූ නිසාවෙනි.

කැලුම් සහ ලෝචන අසලට ලගා වනවාත් සමගම ලෝචන කියූ වදනක් මගේ සිත නොසන්සුන කරා.

"මම මේක උබට කියන්නේ නෑ කියලා හිටියේ  මචන්.එත් මට තරුල්‍යා ට බෑ කියන්න බැරි නිසා කියන්නේ.තරුල්‍යා ට උබව හම්බෙන්න ඕනේ කිව්වා.තනියම.හෙට උදේ 9ට ඔරලෝසු කනුව ලග ඉන්නවා කිව්වා.උබේ වාහනෙන් පලයන්.යන්නේ නැත්තම් දැන්ම මට කියපන් මම තරුල්‍යා ට කියන්නම්"

ඔහුගේ වදනින් කැලුම්ගේ මුහුණ වෙනස් වනු දුටු මගේ හදවතේ ගැස්ම වැඩි වුනා.

"මම එන්නම්..." ඔහුගේ ඒ වදන් මා කම්පනය කරා.

එක් සැනෙකින් මට පෙර දිනයක තරුල්‍යා හා වූ සංවාදයක් මතකයට නැගුනා.

ඒ ඇයගේ මවගේ අවමංගල්‍ය උත්සවයේ අවසන් දිනයයි.උදෑසන සිටම පැමිණෙන අයටසංග්‍රහ කිරීමට උදව් කල මම තරුල්‍යා ගේ කාමරයට ගියේ හදිසියේ නගරයට යන නිසා ඇයට අවශ්‍ය යමක් තිබේදැයි ඇසීම ටයි.මා යන විට තරුල්‍යා ඇදෙ වැතිරී සිටියා.

"තරුල්‍යා අක්කේ..." මා අසද්දී ඇය සෙමින් ඔලුව ඔසවා බැලුවා

"එන්න නංගි.."

"අක්කට සනීප නැද්ද" මම ඇහුවේ ඇය ලගින් වාඩි වෙන ගමන්.

"එහෙම ලොකු අමාරුවක් නෑ නංගි.ඔලුව ටිකක් රිදෙනවා"

"මම මොනවද කරන්න ඕනේ" මා එසේ අසද්දී ඇය දෑස් විසල් කර මා දෙස බැලුවා.

"අතන පඩිය උඩ මගේ සිද්දාලේප එක ඇති.ඒක අරන් දෙනවද?" ඇය කිව් නිසා මම ඒ විසල් කාමරය හරහා ඒ දෙසට ගමන් කරා.

"ඔයා කැලුම් ට ආදරෙයි නේද?" එකවර ඇසුණු පැනය මා මොහොතකට නිසල කරා.ඇය දෙසට හැරුණු මම සිද්දාලේප කුප්පිය ඇය අතට දෙද්දීත් ඇය මගෙන් පිළිතුරක් බලාපොරොත්තුවෙන් මා දෙස බලා සිටියා.

" ඔව්..." මම එසේ පිළිතුරු දුන්නා.ඇය එය කෙසේ දැනගත්තා වුවත් සත්‍ය ඇයට සැගවීමට මට අවශ්‍ය වුනේ නෑ

"ඒත් කැලුම් ආදරේ මට..." ඇය කියද්දී මම ඇයගේ දෑස් දෙස බැලුවා.ඒ දෑස් කැලුම් ගේ ආදරය ගැන විශ්වාසයෙන් පිරි තිබුනා.

"ඔයා කොහොමද එහෙම කියන්නේ? දැන් අවුරුදු දෙකක්.කැලුම් අයියගේ හිත වෙනස් වෙලා වෙන්නත් පුළුවන්" සැලෙන කටහඩින් මා කියද්දී ඇය සියුම් සිනාවක් පෑවා.

"ඒ කියන්නේ තාම කැලුම් ඔයාට ආදරෙයි කියලත් නෑනේ නේද?"

"වචනෙන්ම කියන්න ඕනෙත් නෑ නේද?" එක්වරම මා අසද්දී ඇය නිහඩ වුනා.

"මම ඔයාට ඔප්පු කරොත් කැලුම් ආදරේ මටයි කියලා ඔයා මොකද කරන්නේ?" ඇයගේ ඒ බලාපොරොත්තු නොවූ පැනයෙන් මා සසල වුනා.

"මම එහෙනම් එයාව ඔයාට දෙනවා" මා එසේ කියද්දී ඇය මා දෙස හොදින බලා සිටියා

"එහෙම පුලුවන්ද?"

"පුළුවන්..කැලුම් අයියගේ සතුට ඒක නම් මං එක කරනවා" මම එසේ කියා ආපසු යන්න හැරෙද්දී ඇය නැවතත් මට කතා කරා.

"අපි බලමු නංගි කැලුම් අයියගේ සතුට තියෙන්නේ කොහෙද කියලා?" ඇය සිහින් සරින් කියද්දී මම කාමරයෙන් පිට වුනා.තව දුරටත් කාමරයට ගිය හෙතුවවත් අමතකව මා නාන කාමරයට වැදුණු අයුරුත් එහි සිට ඉකි ගසමින් හැඩු අයුරුත් මගේ මතකයට ආවා.

දැන් මේ තරුල්‍යා සැරසෙන්නේ කැලුම් ගේ හිතේ ඇයට ඇති ආදරය ඔප්පු කිරීමටද මගේ හදවත එසේ අසද්දී මම සුසුමක් හෙලුවා.

තවදුරටත් කැලුම් සමග නිවසට යාමක් ගැන කතා නොකළ මම ඔහුට නොපෙනීම ආපසු හැරුනා.

එදා රෑ ඔහු මට නැවත නිවසට යන ලෙසත් ඔහු හෙට දිනයේ නැවතත් කච්චේරියේ වැඩ සදහා පිටත් වන බවත් පවසද්දී මගේ සිතේ පීඩනය පුපුරා හැලුනා.

"ඔයා ආපහු තරුල්‍යා අක්කා ලගට යන්නද හදන්නේ ?" මා එසේ අසද්දී ඔහුගේ දෙනෙත් විසල් වුනා

"මෙත්සරා මම..." ඔහු නොසන්සුන් වදනින් කතාව ආරම්භ කලත් මගේ පීඩනය ඊට වඩා ඉක්මන් වුනා.

"මම  ඔයාට යන්න දෙන්නේ නෑ තරුල්‍යා අක්කා ලගට..එයාට ඔයාව කොච්චර ඕනේ කිව්වත් මම දෙන්නේ නෑ ඔයාව එයාට" මම කියද්දී ඔහු පුදුමෙන් මා දෙස බලා සිටියා.

"මෙත්සරා...ඇයි එහෙම කියන්නේ? " ඔහු පුදුමයෙන් අසද්දී මගේ දෙනෙතින් කදුළු ගලන්නට පටන් ගත්තා.

"එහෙම තමයි.අවුරුදු දෙකක් පුරා ඔයා මාත් එක්ක හිටියේ.දැන් මේ එක පාරට කොහොමද එහෙම යන්න දෙන්නේ? නෑ කියටවත් එක වෙන්නේ නෑ.එයා කවුද එහෙම මගෙන් ඔයාව ගන්න.එයා හිටපු කෙල්ලනේ.මම ඉන්න වයිෆ්"

"ඔය ඇති මෙත්සරා.මොනවද මේ කියවන්නේ? පිස්සුද ඔයාට" මගේ කියවීම වැඩි වී දෝ ඔහු තරහෙන් අසද්දී මගේ සිත තවත් වේදනාවේ පිරි ගියා

"ඔව් ඔව් මට තමා පිස්සු.මට පිස්සු තමා හොදටම" මම ඇද මතින් වාඩි වද්දී ඔහු මා අසලින් වාඩි වුනා.ඔහු මා සමීපයේ පසු වීමත් මට මා ගැනම මහත් අනුකම්පාවක් ඇති කරා.

"මං ඔයාට ආදරෙයි කැලුම් අයියේ...දුක නැද්ද ඔයාට මං ගැන" මා ගැනම දැනුනු  අනුකම්පාවෙන්ම මම මගේ සිතේ හැගීම් වචන කරද්දී ඔහු මගේ හිස අතගෑවා.කොපමණ වෙලා එසේ සිටියා දැයි අමතක මුත් එක් මොහොතක මට නින්ද ගොස් තිබුනා.

පසුදා උදෑසන මා නැගිටිනවිටත් ඔහු යන්න ගොස් තිබුනා.මා කලබලයෙන් සුදානම් වී සංචාරක නිවහනෙන් එලියට ආවා.කැලුම් තරුල්‍යා මුණ ගැසීමට ගිය බව මට විශ්වාස වුනා.ඔහුන් ගියේ කොහිදැයි කතා කරේ මොනවාදැයි දැනගැනීමට මට අවශ්‍ය වුනා.

තරුල්‍යා කීවාක් මෙන් ඔහුගේ සිතේ මා ගැන සියුම් හැගීමක් හෝ නැද්දැයි දැනගැනීමට මට ඕනා වුනා.

පාරෙන් කුලී රියකට ගොඩ වූ මා පෙම්වතුන් හමුවන ස්ථානයකට මා රැගෙන යන ලෙස පැවසුවේ මෙහි එවැනි තැන ගැන මට කිසිම අවබෝධයක් නොතිබුණු නිසා.කුමක්දෝ හේතුවකට තරුල්‍යා කැලුම් රැගෙන ඔවුන් පෙරදා මුණගැසුණු තැනකට යාවි යැයි මගේ සිතට දැනෙමින් තිබුනා.

මගේ පියාගේ වයසේ රියදුරෙකු වූ කුලී රථයේ රියදුරු මහතා මගෙන් ප්‍රශ්න නොවිමසීම මට මහත් සැනසිල්ලක් වුනා.පළමුව නගරයේ ඇති පෙම් උයනකට ගිය මුත් එහි කොතනකවත් කැලුම් දකින්නට නොසිටි හෙයින් අප නැවතත් පිටත් වුනා.අතරමග පන්සල් දෙකක පවා මා නැවතී බැලුවේ අහම්බයකින් හෝ ඔවුන් එහි සිටීදැයි සිතමිනුයි.

අවසානයේ අප වැව කණ්ඩියක් අසල වාහනය නවත්ද්දී ඒ අසල නවතා තිබු කැලුම්ගේ වාහනය මගේ සිත නැවතත් නොසන්සුන් කළා.වැවේ සුන්දරත්වයත් හමා යන මද සුළගත් අතරින් ඈත අතිනත් පටලා ඇවිද යන පෙම් යුවල හදුනාගන්නට මට වැඩි වෙලා ගියේ නෑ.

ඒ දසුන මගේ හදවත කම්පනය කරා.

"ඔව්..කැලුම් ආදරේ තරුල්‍යා ටයි..මගේ හදවත කෑගසද්දී මම නැවතත් වාහනයට නැග්ගා.

තරුල්‍යා ගේ කීම ඇත්තය..කැලුම් වෙනස් වී නැත.ඔහු වෙනස් වන්නේද නැත.තරුල්‍යා ට තරමට තියා ඉතා කුඩා ඉඩක්වත් ඒ හදවත තුල මට නැත.ඇත්තය..මා මේවා දැන නොසිටියා නොවේ.ඔහු මට ආදරය නොකරන බවත් අනුකම්පාවෙන් සලකන බවත් මා දැනසිටියේ පෙර සිටමයි.එහෙත් හිතේ එක් කොනක ඔහු කෙරෙහි බලාපොරොත්තුවක් තිබිණි.ඕනෑම පෙම්වතියක මෙන් ඕනෑම බිරිදක මෙන් මගේ සිතේද පෙරලා ලැබෙන ආදරයක බලාපොරොත්තුවක් තිබුනා.ඒ බලාපොරොත්තුව සුන් වී යද්දී  මම දෑසින් ගලන කදුලැලි පිසදා ගත්තා.

අඩන්නේ මොකටද..ඔහු සතුටින්.එසේ නම් මමත් සතුටින්.එසේ සිතුවත් ඒ සිතන සිතුවිල්ල පවා මගේ හදවත වේදනාවට පත් කරා.

ඒ අතර හදිසියේ කුලී රථය මග නතර වද්දී මම රියදුරු දෙස බැලුවා.

"මේකේ පොඩි ලෙඩක් මිස්..ඉන්න මම බලන්නම්" ඔහු එසේ කියමින් වාහනයෙන් බැස ගත් අතර මමද වාහනයෙන් බැස්සා.

මද වෙලාවක් ගත වද්දී පැමිණි වාහනයක් මා පසුකර ගොස් නැවත මා අසලට පැමිණියේ මා කුතුහලයෙන් බලාසිටියදිමයි.ඒ තුල සිටි ලෝචන මට කතා කරා.

"නංගි කොහෙද මෙහෙ?"

"මේ පොඩි ගමනක් ගියා අයියේ.මේක කැඩුනා නේ" මා කියද්දී ඔහු සුහදව සිනා සුනා.

"ඒ මනුස්සයට සල්ලි දීලා එන්න.මාත් එක්ක යන්න පුළුවන්" ඔහු කියද්දී මම මදක් බලා සිටියා.

"යන්න නංගි" ඔහු නැවතත් කියද්දී මම රියදුරුට මුදල් දී පැමිණ ඔහුගේ වාහනයට නැග්ගා.

ඔහුගේ වාහනයේ ඉදිරිපස ඔහුගේ පෙම්වතියගේ ජායාරුපයක් තබා තිබුනා.ඇය මල් වත්තක් මැද සොදුරු සිනාවකින් සිටියා.මා ඒ දෙස බලා සිටිනු දුටු ලෝචන සිනාසුනා.

"ඒ තරු..තාරකා අත්තනායක.මගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්" ඔහු කියද්දී මම මද සිනා පෑවා.මා ඔහු ගැන පෙර සිට දැන සිටි බව ඔහුට කියන්නට මට ඕනේ කරේ නෑ.

"ලගදි බදිනවද?" මම සිහින් සරින් අසද්දී ඔහු සිනා සුනා.

"ඔව්.මම කැලුම් ටත් කියනවා වෙඩින් එක.නංගිත් එන්න" ඔහු කියද්දී මම සිනා සුනා.

ටිකකින් අප සංචාරක නිවහනට ලගා වුනා.මම ඔහුට සමු දී නැවතත් කාමරයට ආවා.ඒ එද්දී කැලුම් කාමරයේ සිටීම මට  පුදුමයකට වඩා සිතට වේදනාවක් ගෙන දුන්නා.ඔහු මගෙන් ඇසු පැනය නොසලකා හරි මම ඔහුට මගේ තීරණය පැවසුවා.

"අපි වෙන් වෙමු.ඔයාට පුළුවන් ඔයාගේ තරුල්‍යා ලගට යන්න" මගේ ප්‍රකාශයෙන් ඔහුගේ මුහුණ වෙනස් වුනා.මම ඒ මුහුණේ වේදනාවක් හෙව්වා.මුහුණ පුරා කම්පනයක් ලියවී තිබුනා.

"ඔයා ඇයි මෙහෙම එක එක පාර එක එක දේවල් කියන්නේ ?" ඔහු විස්මයෙන් අසද්දී මම සුසුමක් හෙලුවා

"ඔයා එයාට ආදරේ නිසා..බය වෙන්න එපා.ලෝචන තරුල්‍යා අක්කා බදින්නේ නෑ ඔයා එහෙම නම් හිතන්නේ" මගේ ඒ කතාවට ඔහුගේ දෙනෙත් විසල් වුනා

"ඒ..ඒ කිව්වේ?.එයාලාගේ වෙඩින් එක තියෙනවනේ" ඔහු ගොත ගසමින් අසද්දී මම අපහසුවෙන් සිනා සුනා.

"ඒ තරුල්‍යා අක්කා නෙවේ.තාරකා අත්තනායක කියලා වෙන ගර්ල් කෙනෙක්" 

"තාරකා..තාරකා අත්තනායක ද  බදින්නේ?" ඔහු විස්මයෙන් අසද්දී මගේ සිත ත කුහුහලයට පත් වුනා .

***********************************************************************************************************

සැබෑය...

වෙන් වීම දුකකි...

එහෙත් ඔබ සතුටින් නම්.... 

ඔව්.. ඔබ වෙනුවෙන් මා වෙන් වන්නම්..💖

ඔව්..මම ගුරුවරියක්

මම ගුරුවරියක්...

ඔව්...ගුරු පත්වීම් ලිපිය ගත්ත දවසටත්  වඩා සතුටින්  අද  මම ඒක කියනවා

එදා ගුරුවරියක් වුනේ උගන්නන්න ආසාවට, 

එත් අද සතුටු වෙන්නේ උන්  මට කතා කරලා, "ටීචර් නිසා මම ඒ ලෙවල් කරනවා" කියන වචන ටිකට.

2018 දී බොහොම කටුක ජිවන රටාවකට හුරු වුනු  සිසුන් පිරිසකගේ පාසලකට පළමු පත්වීම ලෙස ගුරු පත්වීම් ගත්ත මම 2019 මාර්තු ඉදන් සාමාන්‍ය පෙළ ගණිතය උගන්නන්න පටන් ගත්තා.ඒ උගන්නන්නේ සාමාන්‍ය 11 වසර ළමුන් පිරිසකට නෙවෙයි.10 වසරේදී ලකුණු 20 ට වඩා අඩුවෙන් ගත්ත සිසුන් පිරිසකට.හරියටම කිව්වොත් සිසුන් 40කට.

උගන්නන්න පටන් ගත්ත මුල් දිනයේම මම තේරුම් ගත්තා ඔවුන්ට ගණිතයට වඩා ඉගෙන ගන්න ජිවිත කරුණු තියෙන බව.අපි තාමත් තරුණ ගුරුවරියන් නිසා හෝ පාසලට අලුත් වූ නිසා ඔවුන් මා ගැන තැකීමක් කරේ නෑ.ගුරුවරියක් කියා ගරු කිරීමට ආචාර කරන්නවත් නැගිට්ටේ ගැහැණු ළමුන් විතරයි.පිරිමි ළමුන් නැගිට්ටවාගෙන පළමු දවසෙම හොද දේශනයක් දීමට මට සිදු වුනා.

ඊට පසු වුනත් ඒ සම්බන්දව මහා ලොකු හොදක් දකින්න තිබුනේ නෑ.රස්තියාදුකාර වචන භාවිතා කරමින් මුළු වෙලාවේම සිනා සෙමින් සිටි උන්ට පිට රත්වෙන්න හොද පාරවල් කිහිපයක් දුන්නත් එකෙන් සිදු වෙන්නේ මගේ හිත රිදීම පමණක් බව මම පළමු දින දෙකේදීම තේරුම් ගත්තා.

නමුත් මම ඒ සමගම තවත් දේ තේරුම් ගත්තා.ඔවුන්ට ගුටි කා හොද පුරුද්දක් තිබුනා.ගුටි කෑ විට ඔවුන් සද්ද නවත්වා හොදින් ඉගෙන ගන්නා බව පෙන්නුවත් ඇත්තෙන්ම ඔවුන් එසේ නොකළ බව මම තේරුම් ගත්තා.එය මගේ සිත රිදෙව්වා.ඒ වගේම ඔවුන්ගේ ගැටලුව වන්නේ සාමාන්‍ය පෙළ ගණිතය නොවන බවත් සාමාන්‍ය ගණිත සංකල්ප වන එකතු කිරීම අඩු කිරීම ගුණ කිරීම හා බෙදීම පවා උන්ට නොහැකි බවත් මා තේරුම් ගත්තා

ඒ කොහොම වුනත් මේ දරුවන් මෝඩයන් නොවන බව මම ඉක්මනින්ම වටහා ගත්තා.ඔවුන් සමහරක් කියූ දේ එසැනින් තේරුම් ගන්නට තරම් දක්ෂයන් වුනා.නමුත් ඔවුන් බැනුමට ගුටියට හුරු වී තිබුනා.

පසු කලක එක් ළමයෙක් මට මෙසේ කිව්වා...

"අපිට මිස් හැමෝම ගහනවා බනිනවා.හොදට ඉදලා මොකටද මිස්" 

ඔව් උන් එසේ සිතුවා..

මේ සියල්ල මැද පළමු වාර විභාගය තිබුනා.සිතු ලෙසම ප්‍රතිපල වෙනසක් වී තිබුනේ නෑ.උන් මගෙන් කිසිවක් ඉගෙන ගෙන තිබුනේ නෑ.ඒත් දෙවන වාරය පටන් ගනිද්දී මම තිරණයක් ගත්තා උන් වෙනස් වන්නේ නැති නම් මා වෙනස් විය යුතු බවට.

පළමු දිනයේම මම ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්න පත්‍ර අගය කරා.ලකුණු අඩු වී ඇත්තේ පාඩම් නොකළ නිසා බවත් ඒ හැරෙන්නට හොදින් පිළිතුරු ලියා ඇති බව මට පෙනෙන බවත් මම පැවසුවා.ඉන් පසු සරල ගණිතයෙන් පාඩම ආරම්භ කල මම සරලම ගණිත ගැටළුවක් පවා නිවැරදි වූ විට අගය කරන්නට පටන් ගත්තා.

"හරියට හරි උත්තරේ...මටත් වඩා ඉක්මනට හදලා කිව්වනේ"

"ශා..හරි දක්ෂයිනේ"

"මෙච්චර ගණන් පුළුවන්කම තියාගේනනේ හදලා නැත්තේ" 

"මේ වගේ ගණන් තමා විභාගෙට එන්නෙත්.බලන්න ඉතින් අමාරු නෑනේ"

"ඔයාට පුළුවන් පුතේ..මම කියන නිසා විශ්වාස කරන්න.මේක හදන්න ඔයාට පුළුවන් "

"මගේ දරුවන්ට ගණන් බැරි වෙන්න බෑ.හදන්න හදන්න.ඔයාලට පුළුවන්"

එසේ අගය කිරීමේ දිරි ගැන්වීමේ ප්‍රතිපල එන්නට මහා ලොකු කාලයක් ගියේ නෑ .සතියක් යද්දී උන් මගෙන් හොදක් අහන්නට මග බලන්න පටන් ගත්තා.කාටත් කලින් ගණන හදා මට පෙන්නන්නට උනන්දු වුනා.පන්තිය පුරා " ටීචර්..." හඩ රැව් දෙන්නට වුනා.පීරියඩ් එකක එක විනාඩියක් මට හුස්ම ගැනීමටවත් කාලයක් නැති වුනා.එක එක්කෙනා ලගට වෙන වෙනම ඇවිදීමෙන් කකුල් වෙහෙස වද්දී සිත සතුටෙන්  පිරුනා.

උන් උන්ගේ ජිවිත මා සමග බෙදා ගත්තා.විභාගය අවසන්ව ජිවන අරමුණු ගැන මට කිව්වා.විභාගයට පාඩම් කරන්නට කාලසටහන් සාදවා ගත්තා.උන් මට ගෙදර සිදුවීම් පමණක් නොව උන්ගේ සිත් ගත් කෙල්ලන් ගැන පවා මට කිව්වා.ඔය වයසට කොල්ලෝ කෙල්ලෝ යාලු වෙන එක නවත්තන්නට බැරි බව දැන සිටි මම උන්ට මොන කෙල්ල කොල්ලා සිටියත් විභාගය කර ගත යුතු බවත් වැදගත් ළමයෙකු සේ ජිවත් විය යුතු බවත් කියද්දී උන් එක හඩින් මා සමග එකග වුනා.උන්ගේ ජිවිත අරමුණු,අනාගතය වැනි බොහෝ දේ ගැන මට වඩා වෙනස් අදහස් තිබු ඔවුන් මා සමග තර්ක කරා.සමහරවිටක මගේ තර්කය උන් පිළිගත් අතර තවත් විටක උන්ගේ තර්කය මා පිළිගත්තා.

මම උන් මගේ දරුවන් ලෙස හදවතින්ම පිළිගත්තා.අසීමිතව උන් සදහා කැපවුණා.මා මෙන්ම උනුත් මට ආදරය කරා.මා දුටු තැන දිව එන දරුවන්, කමිසය යට කරගන්නා දඩබ්බර කොල්ලන්,සාරියේ එතෙන කෙල්ලන් උන්ගේ ආදරය එලෙසින් මට පෙන්නුවා.

වසර අවසාන වුනා.ඒ වසර ඉගැන්වීම්, පුනරීක්ෂණ, තර්ක විතර්ක ,වේවැල් පහරවල්,ටොකු හා බැන වැදීම් වලින් පිරි තිබුනා.ඒ අතර සමහරුන් ඉතා හොද මට්ටමකට ගණිත දැනුම දියුණු කරගෙන ඇති බවත් සමහරෙකුගේ දැනුමේ වෙනසක් නැති බවත් මට තේරුම් ගොස් තිබුනා.සියලු දෙනාට ගණිතය හැකි නොවන බවත් උන්ටත් දක්ෂකම ඇති තවත් පාරක් ඇති බවත් මා මෙන්ම උන් ද දැන සිටියා.

වසර අවසානයේ  ඉතා සුන්දර උපහාර උළෙලකින් පසු උන් අපෙන් සමු ගත්තා.

ඊයේ මගේ ඒ දරුවන්ගේ ප්‍රතිපල නිකුත් වුනා..

11 වසර පළමු වාර විභාගයේදී ලකුණු 4ක්, 8 ක්,11ක්, 16 ගත්තවුන් C සාමාර්ථ, S සාමාර්ථ ගෙන සමත් වී තිබුනා.විභාගයට පෙර උන් මට පොරොන්දුවක් දුන්නා.

"අපි එනවා මිස් ඉස්කෝලෙට මිස්ට රිසල්ට්ස් කියන්න" ඒ පොරොන්දුවේ විදියට ඉස්කෝලෙට එන්නට විදියක් නැති උන් ඊයේ සිට මට කතා කරමින් ප්‍රතිපල කිව්වා.

"මම ඕ ලෙවල් ෆේල් වෙන්න හිටියේ මිස්.මිස් නිසා ඒ ලෙවල් කරනවා දැන්" එකෙකු ඊයේ දුරකතනයෙන් කියද්දී මගේ දෑස් තෙත් වුනා.

"මිස් මට කිව්වනේ කොල්ලා පාස් වෙනවා බය වෙන්න එපා කියලා.පාස් මිස් මගේ කොල්ලා.මිස්ට පින්" තවත් මවක හැඩුම් බර හඩකින් කියා සිටියා.

"නෑ අම්මේ..දරුවා දක්ෂයි" මම ඒ අම්මට ඒ වෙලාවේ කිව්වා.

ඔව් සත්තයි...උන් දක්ෂයි.මාස 7කින් 8කින් ගණිතය විෂයට ලකුණු 4ක 8ක ඉදන් C, S සාමාර්ථ ගන්න තරමට උන් දක්ෂයි.

ඔව් සමත් වේවි කියලා හිතන්නවත් බැරුව හිටපු  මගේ  දරුවන් සාමාන්‍ය පෙළ සමත් වුනා.. 💖

එදා පාසලේ දඩබ්බරයන් වුනු අමන කොල්ලන්,කටකාර කෙල්ලන් මා ගුරුවරියක ලෙස සමත් කර තිබුනා  💖

වසන්තය සිහිනයක් - 11

සංචාරක නිවහනේ කවුළුව තුලින් ඇතින් දිස්වෙන කදුපන්තිය මතින් හිරු බැස යද්දී හිරු කිරණ අවට පරිසරය කහ පැහැයෙන් ආලෝකමත් කර තිබුනා.කවුළුවෙන් ඇත් වූ මම පුටුවකට බර වද්දී මද සුළගක් මා වටා හමා යමින් තිබුනා.

" මට තවත් ආදරේ කරන්න එපා කැලුම්.ඔයා ඔයාගේ හිත පිළිගන්න.ඒ මම නෙවෙයි" ඇයගේ වදන් නැවත නැවතත් මගේ හිස තුල දෝංකාර දෙද්දී මම දෑස් පියාගත්තා

ඇය එසේ කීමේ අදහස කුමක්ද? නැවත ආපසු එන තෙක්ම මා දෙස නොබැලු ඇය මා හා වදනක්වත් පැවසීමද ප්‍රතික්ෂේප කරා.ඇයගේ වදන් තුල වූ ස්ථිරත්වය මට ඇයගෙන් කිසිවක් විමසීමද අවහිර කර තිබුනා.

"කැලුම් ඔයා මට තාමත් ආදරෙයිද? " ඇය එය අසද්දී මට දෙවරක් සිතන්නට ඕනේ වුනේ නෑ.

"ඔව්...මම ඒක එදත් කිව්වා.අදත් කියනවා.ඔයාට විතරයි මම ආදරේ" මගේ හදවතේ ඇයට හිමි තැන ඒ ලෙසින්ම අදටත් තිබුනා.නමුත් ඇයගේ ඊලග පැනය මා මොහොතකට නිසල කරා .

"අපට එකතු වෙන්න පුලුවන්ද කැලුම්" එය අසද්දී ඇයගේ ඇස් වල තිබු හැගීම් මතක් කරගන්නට මම උත්සහ කරා.ඒ හැගීම මට අමතක වන තරමට ඒ පැනය ඒ මොහොතේ මා සසල කර තිබුනා.උදේ පටන් හිතට දැනෙමින් තිබු අමුතුම නුහුරු හැගීම ඒ මොහොතේ උත්සන්නව දැනුනා.මෙත්සරාගේ රුව මනස පුරා සැරිසරද්දී මම පිළිතුරු දුන්නා.

"ඔව්..." මගේ ඒ වදන් සසලව තිබුනා.එය තරුල්‍යා ට වැටහුනා.

ඔව් ඇය තේරුම් ගත්තා.මගේ එක් සුසුමකින් පවා මා නොසන්සුන් බව ඇය වටහාගත්තා.ඒ මොහොතේ දිනයේ පළමු වරට ඇයගේ දෙනෙත්හි වෙනසක් තිබෙන බව මට පෙනුනා .ඇය මුවින් නොකියනා දෙයක් ඇගෙ දෑස් මට කිව්වා.ඒ දෑස් ආදරය, පසුතැවිම, ශෝකය මෙන්ම සැනසීම කැටි වූ හැගීම් සමග මුසු වූ මා නොදන්නා හැගීමකින් පිරි තිබුනා.

නමුත් ඇය මගේ දෙඅත් අල්ලාගනිමින් මට ලං වද්දී මට ඇයගේ දෙනෙතින් මෙත්සරා පෙනෙන්නට පටන් ගත්තා.උදෙ සිටම මා පෙළමින් සිටි නුහුරු හැගුමේ ආරම්භය මෙත්සරා බව මට වැටහෙමින් තිබුනා.

තරුල්‍යාගේ වදන් මා සසල කරද්දී ඇය මා තනිකර දමා එතනින් නික්මෙද්දී මගේ හදවත වේදනා දෙද්දී මගේ හදවතේ මෙත්සරා ඇදි මැකී ගියා.

මෙත්සරා හා සිදු වූ විවාහයෙන් මාස දෙකකට පසු ඇය ද උසස් අධ්‍යාපනය සදහා ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයටම පැමිණියා.එදා මට ඇගේ පැමිණීම වදයක් සේ දැනුනත් ඇය මගේ ජිවිතයෙන් හැකි තරම් ඈත් වී ජිවත් වීම නිසා මට ඇය අමතක වන්නට වැඩි කාලයක් ගියේ නෑ.නමුත් ඊට මද කාලයකට පසු මා රිය අනතුරකට මුහුණ දීම ඒ සියල්ල වෙනස් කරා.

හදිසියේ සිදු වූ ඒ අනතුර නිසාවෙන් මගේ මවගේ උපදෙස් පරිදි විශ්ව විද්‍යාල නේවාසිකාගාරයෙන් ඉවත් වූ මෙත්සරා මා සමගම වෙනම නිවහනකට ගියේ මටද ඒ වන විට කැඩුණු කකුලත් සමග විශ්ව විද්‍යාල නේවාසිකාගාරයේ සිටීම අපහසු වූ බැවිනි.නමුත් එහිදී ඇයගේ උපකාර ගැනීම මගේ සිතට වධයක් වූ අතර වෛද්‍ය උපදෙස් ඒ ආකාරයටම පිළිපැදීමට ඇය දැක්වූ උවමනාවද මා කුපිත කරවන්නට විය.තුවාල වේදනාවත් බිදුණු ප්‍රේමයත් උවමනාවට වැඩි සැලකිල්ලත් නිසා ඇති වූ ආවේගය දින දෙකක් අවසානයේ පිටාර ගලන්නට විය.

" මං ආපහු හොස්ටල් යනවා" රාත්‍රී ආහාරය ලෙස ඇය සකසා තිබු ලුණු වැඩි සුප් කෝප්පය පසෙක දැමු මා කියා සිටියේ කෝපයෙනි.

"එහෙම යන්නේ කොහොමද? තාම නැගිටගන්නවත් බැරුව" ඇය පැවසුවේ නොසලකිල්ලෙනි.

"එක මං කරගන්නම්.මෙහෙම මේ ලුණු වැඩි සුප් කෝප්ප බිබී ඉන්න බෑ මට" එවර ඇය දෙනෙත් ඔසවා මා දෙස බැලුවා.

"එහෙනම් ඉතින් ඔයා කෑම හදාගන්න.නැත්තම් ගෙන්න ගෙන කන්න.මට එකෙන් වැඩක් නෑ.යන්න දෙන්න බෑ" ඇය එක හෙලා කියා සිටිද්දී මගේ කෝපය තවත් වැඩි වුනා.

"ඒක පුදුම කතාවක්නේ ඔයා කවුද මට එහෙම කියන්න" 

"කසාද කොලේට ඔයාගේ ගෑනි" ඇය තදින් එසේ පවසමින් මේසයෙන් නැගිට්ටා 

" ආ...දැන් මේ අයිතිය ඉල්ලන්නද හදන්නේ?.බදින්න කලින් කියපුවා මතක නැද්ද? මම හැම...." මගේ කතාව ඇය මැදින් නවතා දැම්මා 

"ඔව් ඔව් මම දන්නවා.ඔයා හැමදාමත් ආදරේ තරුල්‍යා ට එකනේ කියන්න හදන්නේ.එක මට හොදට මතකයි.මෙතන මට ඒවගෙන් වැඩක් නෑ.ඔයාගේ අම්මා ඔයාව බලාගන්න කිව්වේ මට.කොලෙකට හරි මම ඔයාගේ වයිෆ්.එහෙම එකේ මේ වගේ වෙලාවක ඔයාව තනියෙන් තියන්න මම කොහෙත්ම ලැස්ති නෑ.කෑම නම් ප්‍රශ්නේ ගෙන්න ගෙන ගමු" මුලින් ස්ථිර හඩකින් පටන් ගත් ඇය අවසානයේ සෙමින් කතාව අවසන් කලේ මට කියන්න දෙයක් ඉතුරු නොකරමයි.

"කැලුම් අයියා...ඔයා මේ කසාදෙට කැමති නෑ මට තේරෙනවා.මම වුනත් කැමැත්තෙන් හිටියේ නෑ.ඒත් අපි ඉස්සර හොද යාළුවොනේ නේද? අඩු ගානේ මේ ප්‍රශ්නේ විසදෙනකම් වත් අපට හොදින් ඉන්න බැරිද? තරහා අරන් මුරණ්ඩු වෙන එකෙන් වෙන්නේ ඔයා සනීප වෙන්න පරක්කු වෙන එක විතරයි" මද වෙලාවකින් ඇය මා පසුපස සිට සෙමින් කිව්වේ මගේ සිතේ ඇය ගැන අනුකම්පාවක් ඇති කරමින්.

ඇය කිවේ සැබෑවක් බව ඒ වෙද්දී මට වැටහෙමින් තිබුනා.හිතේ පීඩනය ඇය මතින් පිට කිරීම වරදක් බව මට පෙනී යද්දී මා ඇය හා සුහදව සිටීමට උත්සහා කරා.ඇය හා මා හොද මිතුරන් වුනා.

එක්තරා දවසක තරු පිරි අහසක් යටදී මම ඇයට තරුල්‍යා ගැන සියල්ල පැවසුවා.තරුල්‍යා ගේත් මගෙත් ප්‍රේමය වචන කොට මා ඇය හමුවේ තැබුවා.සියලු දේ අසා සිටි ඇයගේ දෙනෙතේ කදුලක් දිලිසෙමින් තිබුනා.ඒ කදුල අතරින් ඇය මා සැනසුවා.

"දවසක තරුල්‍යා අක්කා ඔයා ලගට ඒවි අයියේ.එදාට මම ඔයාට යන්න දෙනවා" ඇයගේ වචන වල මා කෙරෙහි සෙනෙහසක් පිරි තිබුනා.

ඒ සෙනෙහස ටිකෙන් ටික ප්‍රේමය වන වග මට දැනෙද්දී ඇය එය මගෙන් සැගවීමට අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදුනා.මම එය නොදන්නා වග හගවා සිටියා.

වසර දෙකක් පුරාවට කිසිවක් නොකියා මා ලගින්ම සිටි ඇය,එක් දිනක් ඇය සිපගත් විට පවා එය ඇගෙ වරදක් ලෙස පවසා මා සැනසූ ඇය, ප්‍රේමය සිතේ තබාගෙන මගේ ප්‍රේමය වෙනුවෙන් මා සැනසූ ඇය, අවසානයේ ඊයේ රාත්‍රියේ පළමු වරට ඇයගේ හැගීම් මා හමුවේ කියමින් හඩා වැටුනා.

"මම  ඔයාට යන්න දෙන්නේ නෑ තරුල්‍යා අක්කා ලගට..එයාට ඔයාව කොච්චර ඕනේ කිව්වත් මම දෙන්නේ නෑ ඔයාව එයාට" ඇය කියද්දී මම පුදුම වුනේ ඇය කිසිදිනක එසේ නොකියා තිබු හෙයිනි.

"මෙත්සරා...ඇයි එහෙම කියන්නේ? " ඇයගේ මෙම එක්වරම සිදු වූ වෙනස හිතාගන්න බැරිව මම අසද්දී ඇය හඩන්නට පටන් ගත්තා.සුළු සුළු දේටත් ඇයගේ හැඩි වැලපීම් පුරුදු මට එහි වෙනසක් දැනුනේ ඇයගේ රතු වූ මුහුණ කෝපයෙන් පිරි තිබුණු හෙයිනි.

"එහෙම තමයි.අවුරුදු දෙකක් පුරා ඔයා මාත් එක්ක හිටියේ.දැන් මේ එක පාරට කොහොමද එහෙම යන්න දෙන්නේ? නෑ කියටවත් එක වෙන්නේ නෑ.එයා කවුද එහෙම මගෙන් ඔයාව ගන්න.එයා හිටපු කෙල්ලනේ.මම ඉන්න වයිෆ්" ඇය තවත් කියවගෙන ගියා.

"ඔය ඇති මෙත්සරා.මොනවද මේ කියවන්නේ? පිස්සුද ඔයාට" මා ඒවර තරමක කෝපයෙන් කියද්දී ඇය මා දෙස නෙත් විදහා බැලුවා

"ඔව් ඔව් මට තමා පිස්සු.මට පිස්සු තමා හොදටම" ඇය එක්වරම ඇද මතින් වාඩි වී මුහුණ වසාගනිමින් හඩා වැටෙද්දී මා ඇය අසලින් වාඩි වුනා.

"මං ඔයාට ආදරෙයි කැලුම් අයියේ...දුක නැද්ද ඔයාට මං ගැන" ඇය ඉකි බිදිමින් කියද්දී කිසිවක් නොකී මම ඇයගේ  හිස අතගෑවා.

ඇයගේ මේ එකවර සිදු වූ හැගීම් ප්‍රකාශය මගේ සිත කම්පනය කරා.ඒ කම්පනයම අද දිනයේම මට ඇය ව සිහිපත් කරා.ඇය මට ප්‍රේම කරන වග දැන සිටියත් ඇය මේසේ එය කියාවි යැයි මා කිසි දිනක සිතුවේ නෑ.ඇයගේ ප්‍රේමය මා සසල කර තිබුනා.

සුසුමක් හෙලු  මා වාඩි වී සිටි පුටුවෙන් නැගිට්ටේ මෙත්සරා තවමත්  නොපැමිණීම ගැන සිතමින්.මා දහවල් තරුල්‍යා සමග ගමනින් පසු කාමරයට පැමිණෙන විටත් කාමරයේ නොසිටි ඇය නගරයට ගිය බව මට පැවසුවේ හෝටල් සේවිකාවක විසිනි.හිරු අවරට යමින් තිබියදීත් ඇය තවත් නොපැමිණීම නිසාවෙන් මම දුරකථනය අතට ගත්තේ ඇයට දුරකථන ඇමතුමක් දීමේ අදහසින්.

එත් සමගම සංචාරක නිවහනේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට පිවිසෙන කාරයකුත් ඒ තුල සිටින මෙත්සරා ත් මගේ සිත කුතුහලයට පත් කරා.කාරයෙන් බැස ගත් මෙත්සරා එහි සිටි අනිත් පුද්ගලයා බසින තුරු සිටි අතර මමද මහත් උවමනාවෙන් ඒ දෙස බලා සිටියා.ලෝචන කාරයෙන් බසිද්දී හා ඔහු ඉතා ලෙන්ගතු ආකාරයෙන් මෙත්සරාට සමු දෙද්දී මම තව තවත් පුදුමයට පත් වුනා.

"මෙත්සරා ලෝචන අදුරන්නේ කොහොමද" මම මටම කියාගත්තේ ඒ පුදුමය නිසාමයි.

සුළු මොහොතකින් මෙත්සරා කාමරයට ආවා.

"කොහෙද ගියේ?" මා ඇසුවේ ලෝචන ගැනත් දැනගැනීමේ උවමනාවෙන්

"කැලුම් අයියා...." ඇය මගේ ප්‍රශ්නයට උත්තර දෙනු වෙනුවට මා දෙස හොදින් බැලුවා.

ඒ දෙනෙත් වේදනාවකින් පිරි තිබුනා.ඒ මුහුණ රතු වී තිබුනා.

"අපි වෙන් වෙමු.ඔයාට පුළුවන් ඔයාගේ තරුල්‍යා ලගට යන්න"

ඇයගේ වදනින් මා සසල වුනා.

************************************************************************************************************************************

හදවත සසලව ගොසිනි...

මගේ ප්‍රේමය නොදන්නා තැනක නතර වී ගොසිනි...

මගේ ජීවිතය මා හැර යන්නට සුදානිමිනි....

ප්‍රේමයත් ජීවිතයත් අතර තැනක මා අතරමංව ගොසිනි 💖

වසන්තය සිහිනයක් - 10

ඔහු මා ලගින්ම සිට ගෙන සිටියදී, මම  උදෑසන හිරු කිරණ වැටි ඇති කහ පැහැයෙන් දිලිසෙන ඔහුගේ මුහුණ දෙස බලා සිටියා. උදෑසන අප හමු වූ මොහොතේ සිට තවමත් කිසිවක් නොකී ඔහු ඈත කදු පෙළක් දෙස බලා සිටියේ භාවනාවක ස්වරූපයෙන්.

"මම එච්චරම ලස්සනයිද?" ඔහු මා දෙස නොබලාම අසද්දී මම සිනා සුනා.මා කිසිවක් නොකියද්දී ඔහු මා දෙසට හැරුනා.

"ඔයා කියන්නේ නැද්ද?" ඔහු අසද්දී මම ඔහුගේ දෑස් දෙසම බලා සිටියා.

"මොකද්ද?" 

"ඔයා මේ මොනවා හරි කියන්නනේ එන්න කිව්වේ නේද?" ඔහු එවර විමසිල්ලෙන් මා දෙස බලද්දී මම ඔහුගෙන් දෑස් වසන් කරා.

ඔව්...ඔහු පෙර මෙන්ම මගේ දෑස් කියවාවි යැයි මා බිය වුනා.මේ හමුවීමේ  ඇත්ත මගේ දෑස් ඔහුට කියාවි යැයි මා බිය වුනා.

"ඒක පස්සේ කියන්නම්කො..ඒත් ඊට කලින් අපි මොනවා හරි කමුකෝ.මට හරි බඩගිනියි " මා බැගෑපත් දෑස් වලින් කියද්දී ඔහු ඔලුව වැනුවා.

"නගින්නකො එහෙනම්" ඔහු එසේ කියද්දී මම ඔහුගේ කාරයෙන් වාඩි වුනා.

"කොහෙටද යන්නේ" ඔහු වාහනේ ක්‍රියාත්මක කරන ගමන් ඇහුවා.

"ඉස්සර උදේට රොටි කන කඩේට යමු"

"ඒක තාම තියෙනවද?"  ඔහු අසද්දී මා සිනා සුනා.

කුඩා පොල් අතු හෙවිලි කල කඩයක් වූ එය එකල අප වැනි ටියුෂන් ළමුන්ගේ ප්‍රියතම කෑම කඩය විය.තාමත් එය ඒ ආකාරයෙන්ම තිබෙනු බොහෝ විට දැක තිබු නමුත් තනිවම එයට යාම කැලුම් ගේ මතකයන් අවුස්සා ගැනීමක් වූ නිසාවෙන් අවුරුදු ගණනකින් මා එහි ගියේ නැත.

"මේ පලවෙනි පාර..." ඔහු එකවර කියද්දී මම ඔහු දෙස බැලුවේ කුතුහලයෙන් 

"අපි දෙන්නා මෙහෙම කාර් එකක යන පලවෙනි වතාව මේ .අපි ගියේම බස් වලයි ත්‍රි විල් වලයිනේ" ඔහු කියද්දී මට අතීතය සිහිපත් වුනා.

විශ්ව විද්‍යාලයට යාමට පෙර ඔහු බැංකුවක  රැකියාවකට ගිය අතර මා ජාත්‍යන්තර පාසලක ප්‍රාථමික ශ්‍රේණි ගුරුවරියක ලෙස සේවයට එක් වුනා.ඒ කාලයේ අපි  දෙදෙනාගේ හමුවන් සිදු වුයේ දිනපතා ගමන් කල බස් රථයන් තුලදීය.සෑමදාම මා එනතුරු ඔහු බස් නැවතුමට වී බලා සිටි අයුරු අදද මගේ මතකයේ එදා මෙන්ම රැදී තිබේ.සවසට මා බොහෝ විට තනිවම නිවසට ගමන් කල මුත්.හදිසි රැස්වීම් හා උත්සව තිබෙද්දී ඔහු මා වෙනුවෙන් හවස් යාමයන්හි රැදී සිටින්නට විය.

එසේ යද්දී එද්දී එක් හවස් යාමයක මගේ පියා අප ගමන් කල බස් රථයට ගොඩ වූ අයුරුද ඔහු නැගිට පියාට ඉඩ දුන් අයුරු අදද මගේ මුවගට සිනාවක් ගෙන එයි.කෙසේ මුත් එදිනම අප දෙදෙනා ගැන සැක පහල කල මගේ පියා මා ගැන විමසිල්ලෙන් පසු වීම වැඩි කළා.පසුව ඔහු අප ගැන කෙසේ හෝ දැන ගත් බවක් පෙන්නුම් කල අතර පසු කලක මා විසින්ම ඔහුට කැලුම් ගැන පවසන තෙක්ම ඔහු ගැන මගෙන් විමසුවේ නැත.

පසු කලක වෙනස් විශ්ව විද්‍යාල වල ඉගෙනුම ලබද්දී පවා ඔහු මා හමුවට පැමිණි අතර අප එක්ව බසයෙන් නිවස කරා ගමන් කිරීම පුරුද්දක් විය.ඇත්තෙන්ම එය අපේ ආදර කතාවේ ප්‍රේමනියම සමයක් විය.ලෝකයේ ඇති නැති සියල්ලම කියවමින් ඔහු හා අත්වැල් පටලා ගිය ඒ බස් චාරිකා අවසානයේ අපගේ ආදරනියම මතකයන් විය.

"අපි බහිමුද?" කැලුම්ගේ හඩ මා නැවත පියවි ලෝකයට ගෙනවිත් තිබු අතර ඒ රොටි කඩය එදා මෙන්ම ආදරනියව අප ඉදිරියේ විය.

එදා පුරුදු මෙන් කොටයක් උඩ වාඩි වී ආහාර ගත් අප නැවත වාහනයට ගොඩ වුනා.

"හරි දැන් මොකක්ද?" කැලුම් ඒ වන විට පෙරට වඩා සැහැල්ලුවෙන් මා සමග කතා කරන්නට වූ අතර එය මගේ සිතට සතුටක් එක් කර තිබුනා.

"වැව පාරට යමු" මගේ වදන් ඔහුගේ මුහුණේ ඉරියව් වෙනස් කරද්දී මම සුසුමක් හෙලුවා 

"ඔයාට යන්න ඕනේ නැත්තම් කමක් නෑ" මම කිව්වේ ඔහුගේ වෙනස තේරුණු නිසාමයි 

"නෑ යමු..." එසේ කියූ ඔහු වාහනය ක්‍රියාත්මක කරා.නිවාඩු

සොදුරු පරිසරයක හුරු පුරුදු මග සලකුණු අප පසුකර ඇදෙද්දී හිතේ මතු වූ දුක කම්මුලක් දිගේ බේරී ගියා.කැලුම් ට නොපෙනෙන සේ එය පිස ගත් මම ඇතින් පෙනෙන වැව් තිරය දෙස බලා සිටියා.එක්ව ගමන් බිමන් යාමට ලැබුණු ඉතා අඩු ඉඩ ප්‍රස්තාවන්හිදී අප මෙම වැව්  තිරයට පැමිණීමට පුරුදුව සිටි අයුරු මට සිහිපත් වුනා.

එදා වාගේම වැව් බැම්ම අසලින් කාරයෙන් බැස ගත් අපි වැව පාර  දිගේ ඇවිදගෙන යන්න පටන් ගත්තා.එදා මෙන්ම වැව  නිසලව ඇදී යමින් තිබුනා.එදා මෙන්ම වැව හරහා හමා යන සුළග මගේ හිස කෙස් අවුල් කරමින් තිබුනා.එක් දෙයක් හැර අනිකුත් සියලු දේ එදා මෙන්ම තිබුනා.එදා එකිනෙක පැටලී තිබු අත් අද වෙන් වෙනම ඇදි යමින් තිබුනා.එදා මිමිණු ප්‍රේමනීය වදන් අද නැති වී තිබුනා.එහෙත් ඒ මා දෙස බැලු ඒ දෙනෙත් වල තාමත් ආදරණිය බැල්මක් දිලිසෙමින් තිබුනා.

මා අසලින් ගමන් කරමින් සිටි මම ඔහුගේ මුහුණ දෙස බැලුවා.එක්වරම හිතට ආ හැගීමකින් මම ඔහුගේ අතැගිලි මගේ අතැගිලි හා පටලා ගත්තා.එය අතැගිලි එදා මෙන්ම උණුසුම් ව එහෙත් නුහුරු ලෙස මගේ අතැගිලි හා වේලුනා.

එක්වර දැනුනු ඒ වෙනසින් කැලුම් පුදුමයෙන් මා දෙසත් අපේ බැදුණු අතැගිලි දෙසත් බලද්දී මම ඔහු හා සිනා සුනා.

" දැන් මේ අත මගේ නෙවේද?" මම මද සිනාවකින් අසද්දී ඔහු හිස වනා නැවත වැව දිහා බලගනිද්දී මම ඔහුගේ උරහිසට බර වුනා.

එසේ ඔහුට බර වී එක්ව තබන පියවර මට ඔහු ගැන නැවතත් ලෝබකමක් ඇති කරන්නට පටන් ගෙන තිබනා.ඒ ආදරනිය උණුසුම මට නැවතත් දැනෙමින් තිබුනා.ඔහුගේ හද ගැස්ම එදා මෙන්ම වේගවත්ව තිබුනා.එය මගේ මුවගට සිනාවක් ගෙනාවා.

නමුත් හදිසියේ එක් තැනකදී ඔහු නැවතුනා.මෙය බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි මම ඔහු දෙස බැලුවා.

"මොකක්ද තරුල්‍යා...මේ වෙන්නේ?" ඔහු ඇසුවේ නොඉවසිල්ලෙන් 

"ඇයි?" මා මදකට කිසිවක් නොදන්නා සේ සිටීමට තීරණය කරා 

"ඔයාට මොනවද කියන්න තියෙන්නේ?" ඔහු අසද්දී මා සුසුමක් හෙලුවා 

" කැලුම්...ඔයා මට තාමත් ආදරෙයිද?" මගේ පැනයෙන් ඔහුගේ මුහුණේ හැගීම් මෘදු වුනා.

"ඔව්...මම ඒක එදත් කිව්වා.අදත් කියනවා.ඔයාට විතරයි මම ආදරේ" ඔහු එය නොපැකිල කියද්දී මගේ සිත ගැස්සුනා.

"අපට එකතු වෙන්න පුලුවන්ද කැලුම්" එසේ කියූ මම ඔහුගේ දෙනෙත් දෙස බැලුවා.ඒ ඇස් වල ප්‍රේමය සමග මුහු වී මා නොදන්නා හැගීමක් දිලිසෙමින් තිබුනා.

"ඔව්..." ඔහුගේ වදන් නොසන්සුන්ව තිබුනා.

ඔහුගේ දෙඅත් වලින් අල්ලා ගත් මම ඔහුට ලං වුනා.ඔහුගේ දෑස් දිලිසෙමින් තිබුනා.දෙතොල් සැලෙමින් තිබුනා. මා ලං වද්දී එදා මෙන්ම අදද ඔහුගේ හද ගැස්ම වැඩි වී ඇසුනා.එහෙත් හදවතේ රිද්මය වෙනස්ව තිබුනා.

මදක් එසවී ඔහුගේ සවන් ලගට මම මගේ මුව ලං කරා.

" මට තවත් ආදරේ කරන්න එපා කැලුම්.ඔයා ඔයාගේ හිත පිළිගන්න.ඒ මම නෙවෙයි" 

ඒ වදන් මට කීමට අපහසු වූ තරමටත් වඩා ඔහුට ඒ වදන් විශ්වාස කල නොහැකි බව පෙනෙද්දී මම ආපසු හැරුනා.

*****************************************************************************************************

හදවත ගැහෙද්දි, 

වදන් සසල වද්දී,

දෑස් බොද වද්දී,

සදහටම ඔබෙන් ඈත් වුනෙමි,..... 💖