මන්දාරම් අහස යට - හතලිස් එක් වන කොටස

දිගු නින්දකින් ඇහැරුනු ආදිත්‍ය වටපිට බලන්න උත්සහා කරා.එත් ඒක කරන්න බැරි වුනේ ඔලුවට දැනෙන ලොකු වේදනාවක් නිසා.ආදිත්‍ය ගේ ඇගට සවි කරලා තිබුනු උපකරණ වල බීප් හඩට අමතරව දැඩි සත්කාර ඒකකයේ තිබුනේ නිහඩතාවයක්.

ටිකකින් ඇහුනු දොරක් ඇරෙන සද්දයක් එක්ක කවුදෝ ඇතුලට එන හඩක් නිසා ආදිත්‍ය ඒ පැත්ත බලන්න උත්සහ කරා.දැඩි සත්කාර ඒකකයේ අනිත් රෝගීන්ට බාධාවක් නොවෙන විදියට ඇවිදගෙන ආපු අවිශ්ක ආදිත්‍ය ගේ ඇද ලගින් නැවතුනා.

"ආ..නැගිටලා නේද? දැන් කොහොමද?" අවිශ්ක එහෙම ඇහුවත් ආයෙමත් ඔලුවට අත ගහගත්තා.

"සොරි මචං මට අමතක වුනා" අවිශ්ක එහෙම කියාගෙනම ආදිත්‍ය ලග වාඩි වෙද්දි ආදිත්‍ය හිනා වුනා.

"අසේලි...අසේලි..." ආදිත්‍ය අමාරුවෙන් කතා කරන්න උත්සහ කරා.

"අසේලි ගැන ආරංචියක් නෑ බං තාම.පොලීසියෙන් හොයනවා" අවිශ්ක කියද්දි ආදිත්‍ය ගේ ඇස් රතු වුනේ අවිශ්ක බලන් ඉද්දිමයි.

"හරි හරි කූල් ඩවුන් මචන්.මෙහෙම සීන් එකක් තියෙනවා.අසේලි ව ඇදගෙන ගිහින් තියෙන්නේ උඹට ගැහුවට පස්සේ.මොකද අසේලිව වාහනේට දාගන්නවා නිමන්ත අයියා දැකලා.අයියා එද්දිත් උඹ බිම ලු.ඒ නිසා අයියා කියපු දේවල් පස්සේ තමා පොලීසිය යන්නේ.හොයාගන්න පුලුවන් වේවි කියලා කියන්නේ" අවිශ්ක කියපුවා ආදිත්‍ය අහගෙන හිටියේ කිසිම හැලහොල්මනක් නැතුව.ටිකක් වෙලා ආදිත්‍ය ලගට වෙලා හිටපු අවිශ්ක දැඩි සත්කාර ඒකකයෙන් එලියට ඇවිත් එලියේ පුටුවක වාඩි වෙලා හිටපු පවුලේ අය ලගින් වාඩි වුනා.

"දැන් මොකද අයියේ ආදි ගේ තත්වේ" නිශාන්ත ඇහුවේ ක්‍රිශාන්තගෙන්.

"ඇග ගොඩක්ම දුර්වලයි.ස්නායු වලට ඩැමේජ් ලුනේ.බෙහෙත් කරත් හොද වෙන්න කාලයක් යාවි කියලා කියන්නේ"ක්‍රිශාන්ත උත්තර දෙද්දි ප්‍රියංකා කදුලු පිහිදගත්තා.

"මෙහේ හොද කරන්න පුලුවන් ලුද?" ගයානි ඇහුවා.

"නෑ නෑ අපි එයාව එහේ ගෙනියනවා.එහේ මීට වඩා හොස්පිට්ල් හොදයි.ඉක්මනට හොද වේවි එහේ තියාගෙන බලාගත්තම." ප්‍රියංකා කියද්දි නිශාන්ත ඔලුව වැනුවා.

"ඒත් අක්කේ.මෙයාලාගේ නඩුවක් තියෙනවානේ.අනිද්දා තියෙන්නෙත්.මේ ප්‍රශ්නේ නිසා නඩුව කල් දාවි.ආදි ගෙන් කට උත්තරයක් ගන්න පුලුවන් වෙනකම්.එතකම් රට යන්න බෑ.සාක්කිකාරයෙක්නේ"නිශාන්ත තත්වේ විස්තර කරත් ප්‍රියංකා නම් ඒක පිළිගන්න සුදානම් වුනේ නෑ.

"දැන් එතකොට ඒ නඩුව කවදාහරි ඉවර වෙනකම් පුතාව මෙහේ තියාගන්නද කියන්නේ.ඕකට වෙන විදියක් තියෙන්නම ඕනනේ" ප්‍රියංකා දැඩි ස්වරයකින් කියද්දි ක්‍රිශාන්ත ප්‍රියංකාගේ අතින් අල්ලගත්තේ ප්‍රියංකාට සන්සුන් වෙන්න කියන්න.

"වැරදිකාරයෝ වැරැද්ද පිළිගත්තොත් හරි.අපි බලමුකෝ අනිද්දට උසාවි ගිහින්" එහෙම කියන ගමන් නිශාන්ත බැලුවේ අවිශ්ක දිහා.

"මොකද ආදි කියන්නේ? වෙනසක් තියෙනවද?"

"නෑ...ඒත් එයා අසේලි ගැන කරදර වෙනවා වගේ"

"අසේලි...අසේලි...කවුද මේ අසේලි...එක පාරක් ආදි ඒ කෙල්ලව බේරගන්න ගිහින් අමාරුවේ වැටුනා.මේ සැරෙත් ඒ කෙල්ල නිසාම මගේ දරුවා ඉස්පිරිතාලේ " ප්‍රියංකා කියවගෙන ගියේ තරහෙන්

" අසේලි අහිංසකයි පුංචි අම්මේ.එයා ඕවා දන්නේ නෑ.දැන් එයත් නෑනේ හොයාගන්න.ඒ ගෙදර අයත් බය වෙලා"

"ඒවා මට වැඩක් නෑ.ආයේ එහෙම ඔය අසේලි කියන නම මට ඇහෙන්නවත් කියන්න එපා" ප්‍රියංකා කියවද්දිම අවිශ්ක ගේ දුරකථනය නාද වුනා.

දුරකථන තිරයේ දිස් වුනේ විහාරාගේ නම.ඒක දැකපු අවිශ්ක දුරකථනය ත් අරගෙන ටිකක් ඈතට ගියේ ඇමතුම ගන්න හිතාගෙන.

"හෙලෝ.."

"හෙලෝ..." විහාරාගේ හඩ දුරකථනයෙන් ඇහුනේ හරිම දුර්වල විදියට.

"විහාරා...ඇයි?" අවිශ්ක ඇහුවේ ටිකක් කලබලයෙන්.

"පොලීසිය හොයාගෙනලු අසේලි අරන් ගිය වෑන් එක තියෙන තැන"

"කොහෙද තියෙන්නේ වෑන් එක"

"සොහොනක් කිට්ටුව පාර අයිනෙලු තිබුනේ.අනේ අවී...අසේලි පව්" විහාරා දුරකථනයෙන්ම අඩන්න ගත්තා.

"විහාරා...අඩන්න එපා.දැන් වෑන් එක හොයාගත්තා කියන්නේ ඉක්මනටම අසේලිව හොයාගනිවී"

"හ්ම්..ආදිත්‍ය අයියට කොහොමද?" විහාරා ඇහුවේ නහයත් උඩට අදින ගමන්.

"දැන් සිහිය තියෙනවා.ස්නායු ප්‍රශ්නේ තමයි තියෙන්නේ.මොලේ ටනේ වැදිලා තියෙන්නේ"

"අයියා අහන්නේ නැද්ද අසේලි ගැන"

"ඒක අහන්නවත් මිනිහට කතා කරගන්න බෑනේ.හැබැයි ඒ ගැන තමයි හිතේ තියෙන්නේ.ඒක පේනවා මට" අවිශ්ක කිව්වේ සුසුමක් හෙලන ගමන්.

"මං එහෙනම් තියනවා අවී..මං ගෙදර යන්න හදන්නේ"

"හරි පරිස්සමෙන් යන්න" දුරකථන සංවාදය ඉවර වුනත් අවිශ්කගේ හිතේ තිබ්බේ අසේලිට මොකද වුනේ කියලා.

මේ අතරේ ලොකු කරුවල කාමරේක පුටුවකට බැදලා දාපු අසේලි බයෙන් වටපිට බැලුවා.කරුවල කාමරේ වටපිට ඇහෙන මීයන්ගේ සද්ද කැරපොත්තෝ දුවන සද්ද අසේලිව තවත් බය කරා.අත් දෙක ලිහලා දාන්න උත්සහ කරත් අත් දෙක පුටුව පිටිපස්සට කරලා තදට බැදලා දාලායි තිබුනේ.දැනට දවස් දෙකක් උනු අසේලි ඇදගෙන හිටපු ඇදුම් දාඩියත් එක්කම ඇගට ඇලිලා තිබුනා.

එක පාරටම ඉස්සරහ දොර ඇරුනා.ඒත් එක්කම ආපු ඇස් කඩාගෙන යන ආලෝකය නිසා අසේලි ඇස් වහ ගත්තා.

"ආ..මේ නැගිටලා" ඒ ඇහුනු ගැබුරු කටහඩ අදුරගන්න අසේලිට එච්චර අමාරු වුනේ නෑ.

සිහිය නැති වෙලා හිටපු වෙලාවේ සැරින් සැරේට මූණට වතුර දදා තමන්ව නැගිට්ටවගන්න උත්සහ කරේ මේ මනුස්සයා බව අසේලිට මතකයි.

"කොහෙද මං මේ ඉන්නේ...මට යන්න දෙනවා" අසේලි පුලුවන් තරන් වීරීය අරගෙන කෑගැහුවා.

"ශ්...ශ්....කෑගහන්න එපා.බොස් ගේ මල්ලි ඇවිත් ඉන්නේ ඔයාව බලන්න" ඒ මනුස්සයා කිව්වේ කරුවලේම අසේලි ලගට ඇවිදගෙන එන ගමන්.

"මොකා ආවත් මට මොකද මට යන්න දෙනවා...තමුසේ දන්නේ නෑ අපේ අයියාගේ හැටි.අපේ තාත්තා තමුසෙලා කවුරුවත් ඉතුරු කරන එකක් නෑ" අසේලි පුලුවන් තරම් හයියෙන් කෑගැහුවා.

"හා...හා...හා...මේ මොකද නංගි කෑගහන්නේ? ඔච්චර කෑගහන්න එපා.අද රෑට මහන්සිය වැඩි වෙයි දැන් ඔහොම කෑගැහුවොත්"  දොර ලගින් ඇහුනු ඒ කටහඩට අසේලි ඒ දිහා උවමනාවෙන් බැලුවේ කටහඩ හොදට පුරුදු නිසා.

"ඒයි ලකී ලයිට් එක දාපන්..මට මේ මූණ ටිකක් බලාගන්න ඕනේ" ඒ කටහඩින් ආයෙත් කියද්දි අසේලි ලග හිටගෙන හිටපු ලකී බිත්තියේ තිබුනු ස්වීචය දැල්වුවා.

එක පාරටම ඇස් වලට ආපු දීප්තිය දරාගන්න කීප සැරයක්ම ඇස් පිල්ලම් ගහපු අසේලි අමාරුවෙන් ඔලුව උස්සලා දොර ලගට හිටගෙන හිටපු කෙනා දිහා බැලුවා.

"ගගන අයියා..." දොර ලග හිටගෙන හිටපු ගගනව දැකලා අසේලිට කියවුනා.

***************************************

අද කොටස ටිකක් කොටයි..අමාරුවෙන් වෙලාව හොයාගත්තේ.

පුලුවන් ඉක්මනට කොටසක් ගෙන්නම්.

ආදරෙන් ඉන්න ❤️